پژمان اکبرزاده – هشتم سپتامبر ۲۰۱۱، یکصد و هفتادمین سالروز تولد آنتونین دورژاک (Antonín Leopold Dvořák ) آهنگساز افسانه‌ای چک است. شهرت عمده او به عنوان یکی از آخرین آهنگسازان دوره رومانتیک، به‌ویژه به خاطر کاربرد نغمه‌های بومی چک در آثارش است.
بیش از یک سده از درگذشت دورژاک می‌گذرد، ولی ساخته‌های او همچنان با ارکسترهای طراز اول جهان و تکنوازان سرشناس، اجرا و ضبط می‌شود؛ آثاری که دوستداران بیشماری دارد: از سمفونی «دنیای نو» و اپرای «روسالکا» گرفته تا کنسرتو برای ویلنسل و ارکستر و قطعات مجلسی.
دورژاک عمیقاً دلبسته میهنش بود و در بسیاری از آثارش مانند «رقص‌های اسلاو» روحیه حماسی و مهین‌دوستی او موج می‌زد. از دورژاک به عنوان ادامه‌دهنده راه «اسمتانا» – آهنگسازی که به عنوان بنیانگذار مکتب موسیقی چک شناخته شده است- نام برده می‌شود.
نشریات موسیقی در ایران، بیش از نیم قرن پیش، مملو از نوشته‌هایی درباره دورژاک بودند. در آن زمان بحثِ جهانی‌کردن موسیقی ایرانی و کاربرد نغمه‌های بومی در آثاری به فرم کلاسیک بسیار داغ بود و به نظر می‌رسد، آهنگسازان ایرانی به چهره‌هایی مانند دورژاک به عنوان یکی از آهنگسازان نمادین در این زمینه می‌نگریستند.
به ویژه‌برنامه «رادیو زمانه» درباره این آهنگساز اسطوره‌ای چک که نمونه‌هایی از آثار شنیدنی او را نیز
به همراه دارد گوش کنید.
ایمیل تهیه‌کننده: