سازمان ملل اعلام کرد که در مدت ۱۱ روز به‌دلیل خشونت‌های میانمار ۱۲۳ هزار و ۶۰۰ نفر که بیشتر آن‌ها را مسلمانان روهینگیایی تشکیل می‌دهند به بنگلادش گریخته‌اند. مدافعان حقوق بشر نسبت به یک بحران انسانی در اردوگاه‌های پرجمعیت بنگلادش هشدار دادند.

سازمان‌های مدافع حقوق بشر می‌گویند هزاران نفر دیگر از مسلمانان روهینگیا در راهند تا خود را به بنگلادش برسانند.
سازمان‌های مدافع حقوق بشر می‌گویند هزاران نفر دیگر از مسلمانان روهینگیا در راهند تا خود را به بنگلادش برسانند.

به‌گزارش خبرگزاری فرانسه، سازمان ملل روز سه‌شنبه ۵ سپتامبر / ۱۴ شهریور ضمن اعلام این خبر افزود، تنها در ۲۴ ساعت گذشته ۳۷ هزار نفر از پناهجویان روهینگیایی از مرز عبور کرده‌اند.

خشونت‌ها در میانمار از حمله روز جمعه ۲۵ اوت / ۳ شهریور شورشیان روهینگیا به ده‌ها پاسگاه پلیس آغاز شد. این گروه با نام «ارتش آزادی‌بخش آراکانِ روهینگیا»، خود را مدافع حقوق نقض‌شده اقلیت مسلمان روهینگیا می‌داند.

در پی این حملات ارتش میانمار عملیات گسترده‌ای را در ایالت راخین آغاز کرد و همین موجب آواره شدن ده‌ها هزار نفر شد.

بر اساس آمار ارتش میانمار در این حملات ۴۰۰ نفر از جمله ۳۷۰ از افراد گروه «ارتش آزادی‌بخش آراکانِ روهینگیا» کشته شده‌اند.

نورخان لیتون، از فعالان حقوق بشر در بنگلادش می‌گوید: «مردم در اردوگاه‌های پناهجویی، در جاده‌ها، در حیاط مدارس و در محیط آزاد مستقر شده‌اند. آن‌ها تلاش می‌کنند پناهگاه‌های تازه‌ای برای خود ایجاد کنند و با کمبود آب و مواد غذایی مواجه‌اند.»

جدا از فقدان غذا و فضای موجود در اردوگاه‌های پرجمعیت، وضعیت سلامتی پناهندگان جدید سازمان‌های مدافع حقوق بشر را نگران می‌کند، به ویژه از این رو که در حال حاضر فصل بارانی است.

شوبهش وُستی، مدیر دفتر کمیساریای عالی سازمان ملل در امور پناهندگان در «بازار کاکس» بنگلادش می‌گوید: «این افراد گرسنه، تشنه و بیمار هستند. آن‌ها دست‌کم باید زیر سقفی به‌سر کنند.»

سازمان‌های مدافع حقوق بشر می‌گویند هزاران نفر دیگر در راهند تا خود را به بنگلادش برسانند.

برخی از افرادی که به بنگلادش رسیده‌اند زخمی هستند. در دو روز گذشته سه نفر، از جمله دو کودک بر اثر انفجار مین بر سر راه خروج از میانمار به‌شدت مجروح شدند. یکی از کودکان در این انفجارها پای خود را از دست داده است.

«هزاران نفر در خطر هستند»

به‌رغم ده‌ها سال محدودیت و آزار و اذیتِ اقلیت مسلمان در میانمار، که آن‌ها را به حاشیه رانده و خارجی در نظر گرفته‌اند، روهینگیایی‌ها تا همین یک سال پیش دست به مبارزه مسلحانه نزده بودند.

از اکتبر سال گذشته وضعیت به‌طور اساسی تغییر کرد. از آن زمان منطقه ایالت راخین در شمال میانمار توسط ارتش بسته شد و هیچ روزنامه‌نگار مستقلی اجازه ورود به آن را ندارد.

در حال حاضر کل این منطقه است که از گسترش جدید خشونت رنج می‌برد.

سازمان عفو بین‌الملل به‌نقل از یکی از مسئولان کمک‌رسانی در منطقه گفته است «مسلمانان در خانه‌های خود گرسنه هستند. بازارها بسته شده و مردم نمی‌توانند روستاها خود را ترک کنند، مگر این‌که فرار کنند. مقامات از غذا و آب به‌عنوان سلاح استفاده کرده و مردم را می‌ترسانند.»

عفو بین‌الملل معتقد است که کل منطقه «در آستانه یک فاجعه بشری» قرار دارد.

تیرانا حسن، از مسئولان عفو بین‌الملل می‌گوید: «با محدود کردن دسترسی سازمان‌های بشردوست، مقامات جان ده‌ها هزار نفر را در معرض خطر قرار می‌دهند و زندگی انسان‌ها را به‌طرز وحشتناکی نادیده می‌گیرند.»

وضعیت برای گروه‌های بشردوست در این منطقه‌ی بسیار فقیر از زمانی دشوارتر شد که دولت آنگ سان سوچی، برنده جایزه نوبل صلح، ادعا کرد که جیره‌های غذایی در اردوگاه‌های شورشیان یافت شده و این گروه‌ها را در این زمینه متهم کرد.

در این منطقه بیش از ۸۰ هزار کودک از سوء تغذیه رنج می‌برند و حدود ۱۲۰ هزار روهینگیایی از آغاز خشونت‌های مذهبی در سال ۲۰۱۲ در اردوگاه‌های شهر سیتوه میانمار به‌سر می‌برند. آن‌ها به بازار کار دسترسی ندارند و مسافرتشان نیز محدود شده است. به همین دلایل این افراد نیاز به کمک‌های غذایی دارند.

در عرصه جهانی انتقادها از آنگ سان سوچی، رهبر اصلی میانمار، به‌عنوان برنده جایزه نوبل صلح بیشتر و بیشتر می‌شود.

روز گذشته دوشنبه ۴ سپتامبر / ۱۳ شهریور، ملاله یوسف‌زی، دختر جوان پاکستانی برنده جایزه نوبل صلح از آنگ سان سوچی به دلیل سکوتش در برابر آنچه بر مسلمانان روهینگیا می‌گذرد انتقاد کرد.

امروز (سه‌شنبه) شیرین عبادی، برنده ایرانی جایزه نوبل صلح نیز در گفت‌وگو با زمانه از آنگ سان سوچی خواست تا «حرمت جایزه صلح نوبل» را نگه دارد. عبادی افزود: «وقتی که نقض حقوق بشر در جایی اتفاق می‌افتد سکوت به معنای تایید عمل ظالمانه حکومت است.»

مقامات میانماری اقلیت روهینگیا را به چشم مهاجران غیرقانونی‌ای می‌نگرند که اگرچه از نسل‌های گذشته در میانمار زندگی می‌کنند اما از بنگلادش، کشور همسایه آمده‌اند. حتی نام «روهینگیا» در میانمار تابو شمرده می‌شود و آن‌ها را در میانمار با عنوان «بنگلادشی» می‌نامند.

در همین زمینه