پنجشنبه ۸ ژوئن، مردم بریتانیا برای انتخاب ۶۵۰ نماینده پارلمان این کشور پای صندوق‌های رأی می‌روند. پنجاه و هفتیمن انتخابات اعضاء پارلمان، انتخاباتی زودهنگام، در ادامه پس‌لرزه‌های برگزیت و البته همچون وهله‌ای کلیدی در تعیین سرنوشت آن خواهد بود. انتخابات قبل از هر چیز هنوز میان ماندن در اتحادیه اروپا یا خروج از آن است؛ یک سو، حزب محافظه‌کار و جمعیت سالخورده طرفدارش قرار دارد و در سوی دیگر حزب کارگر و جوانان حامی‌اش.
دو ماه پیش بود که سرانجام ترزا می، نخست‌وزیر بریتانیا اعلام کرد که چاره‌ای ندارد جز برگزاری انتخابات پارلمانی زودهنگام. بله، در ماه آوریل، درست همان زمانی که نظرسنجی‌ها حاکی از آن بود که او و حزب محافظه‌کار با اختلاف زیاد پیروز انتخابات خواهند بود؛ از آن زمان اما هر روز فاصله دو حزب رقیب، بنا به نظرسنجی‌ها کمتر و کمتر شده است.
رقابت اصلی بین حزب محافظه‌کار به رهبری ترزا می، و حزب کارگر، به رهبری جرمی کوربین است، رقابتی در۶۵۰ حوزه انتخاباتی.
انتخابات ۲۰۱۷ احتمالاً آخرین انتخابات سراسری پیش از خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا خواهد بود. مارس ۲۰۱۹ آخرین مرحله از روند خروج بریتانیا از اروپا انجام خواهد شد.
در جستجوی اکثریت
همین دو سال پیش، در سال ۲۰۱۵ بود که انتخابات سراسری در بریتانیا برگزار شد؛ انتخاباتی که طی آن به رغم پیش‌بینی‌ها و گمانهزنیها،حزب محافظه‌کار اکثریت پارلمان را با ۳۳۰ کرسی به دست آورد. دیوید کامرون، نخست‌وزیر وقت، مطابق با وعده‌های انتخاباتی حزب محافظه‌کار، در ژوئن ۲۰۱۶ همه‌پرسی سراسر برای خروج از اتحادیه اروپا را برگزار کرد، و شگفتی بزرگ اتفاق افتاد: برخلاف انتظار و درحالیکه خود حزب حاکم مخالف خروج بود، «برگزیت» پیروز شد. کامرون استفاء داد و ترزا می، نخست‌وزیر شد. از آن زمان، پس لرزه‌های برگزیت هنوز ادامه دارد.
درحالیکه ترزا می‌بارها تأکید کرده بود تن به انتخابات زودهنگام نخواهد داد، سرانجام دو ماه پیش ورق برگشت. انگیزه و هدف او از این تغیر موضع، مشخصاً رسیدن به یک اکثریت قاطع در پالمان بریتانیا است؛ چیزی که او شرط لازم برای به پایان رساندن مذاکرات خروج از اتحادیه اروپا و تحقق سیاستهای درون گرا (و البته ضدمهاجرش) ضمن حفظ ثبات کشور می‌داند.
مهاجرت و امنیت، به ویژه پس از حمله اخیر لندن، داغ‌ترین موضوع دو کارزار انتخاباتی در بریتانیا بوده است.
ترزا می، اگرچه نسبت به همتایش در حزب کارگر، موقعیت مستحکم‌تری در حزب خویش دارد، اما اگر نتواند در انتخابات پنجشنبه اکثریت قاطع را به دست بیاورد، ممکن است حتی مجبور شود کلید دفترش را به رقیبش در حزب، بوریس جانسون، شهردار سابق لندن، تحویل دهد.
در جستوی شگفتگی
ویترین سیاسی بریتانیا نسبت به انتخابات ۲۰۱۵ که دیوید کامرون و اد میلیبند رهبران احزاب محافظه‌کار و کارگر بودند، به شکلی ملموس، تغییر کرده است.
ترزا می، نسبت به سلف خود دیوید کامرون، تندروتر و غیرقابل‌پیش‌بینی تر است. زندگی حرفه‌ای دومین نخست وزیر زن بریتانیا (پس از مارگارت تاچر) نیز کاملاً با کامرون متفاوت بوده است. ترزا می مسیری بسیار بلندتر و طولانی‌تر را نسبت به کامرون برای رسیدن به خانه پلاک ۱۰ خیابان داونینگ، محل دفتر نخست‌وزیر طی کرده است: او در چهل سالگی طی انتخابات سراسری سال ۱۹۹۷ به عضویت پارلمان درآمد، و اما برای رسیدن به نخست‌وزیری ۱۹ سال صبر کرد.
در سوی دیگر نیز سیمای حزب کارگر، در مقایسه با سال ۲۰۱۵ کاملاً تغییر کرده است. پس از شکست حزب کارگر در انتخابات سراسری ۲۰۱۵ بریتانیا و استعفای اد میلیبند، کربن که برای ۳۰ سال از نمایندگان رده پایین مجلس بود، توانست به شکلی غیر منتظره در سپتامبر ۲۰۱۵ با کسب ۵۹٫۵ درصد آرا به رهبری حزب گارگز انتخاب شود. برخلاف اسلافش، او سوسیالیست کهنه‌کار مخالف سیاست ریاضیت اقتصادی است، کسی که هیچگاه در هیچ دولت یا کابینه در سایه‌ای حضور نداشته است و بانک‌ها را مسئول بحران اقتصادی جهان در سال ۲۰۰۸ می‌داند. به لطف او، حالا مطالباتی همچون افزایش مالیات ثرونمدان، ملی کردن راه آهن، رایگان شدن آموزش و عمومی شدن بیمه و خدمات درمانی و… به صحنه رسمی سیاست در بریتانیا بازگشته است. در انتخابات پنجشنبه، کربن که در مقایسه با می دردسرهای حزبی بشتری دارد، دنبال خلق یک شگفتی به ویژه با حمایت جوانان بریتانیایی است.
بنا به آخرین نظرسنجی‌ها، حزب محافظه‌کار با ۴۳ درصد پیروز انتخابات خواهد بود. با این حال، این گمانه‌زنی نیز در این حاشیه وجود دارد که همچون سال ۱۹۷۴ هیچ حزبی نتواند اکثریت کرسی‌ها را به دست بیاورد.
رویارویی نسلی
هفته گذشته، متیو گودوین، استاد علوم سیاسی و روابط بین‌الملل، توئیتی منتشر کرد، حاوی گرافی از نظرسنجی ICM در مورد انتخابات سراسری بریتانیا، که در رسانه‌های اجتماعی بارها بازنشر شد.
بنا به این گراف، ۷۳ درصد جوانان ۱۸ تا ۲۴ ساله در انتخابات پیش‌رو به حزب کارگر رأی خواهند، و در مقابل تنها ۱۵ درصد آنها هوادار حزب محافظه‌کار خواهند بود. به همین ترتیب، ۶۴ درصد افراد ۶۵ ساله و مسن تر از ۶۵ سال، به حزب محافظه‌کار و تنها ۲۰ درصد آنها به حزب کارگر رأی خواهند داد. مجموعه‌ای از نظرسنجی‌ها این شکاف نسلی/سیاسی را در طول هفته گذشته تأیید کردند.
این شکاف مطلقاً بیسابقه است: حزب کارگر، حتی در انتخابات ۱۹۹۷، ۲۰۰۱ و ۲۰۰۵ که پیروز شده بود، تنها توانسته بود ۱۰ تا ۱۸ درصد رأی جوانان را از آن خود کند.
تحقیقات جامعه‌شناسی نشان می‌دهند که شرایط کار و وضعیت مسکن و زندگی افراد زیر ۳۴ سال در انگلستان در سال های اخیر کاملاً دچار افت کیفی بوده است. اقبال جوانان به جرمی کوربین، دقیقاً از همین روست.
این اما برای پیروزی حزب کارگر هنوز کافی نیست؛ بنا به نظرسنجی‌ها، تنها ۲۳ درصد جوانان بریتانیایی مطمئن هستند که در انتخابات پیش‌رو رأی می‌دهد. دستورالعمل حزب کارگر، از این بابت، برای روز انتخابات روشن است: بسیج جوانان.
کمتر از یک روز دیگر مشخص می‌شود آیا آنها در انجام این مأموریت موفق می‌شود یا خیر.
بیشتر بخوانید: