و اما جنگ

 

همیشه وقتی گفت‌و‌گو تعطیل شود، جنگ هم آغاز می‌شود؛ وقتی گفت‌و‌گو تعطیل می‌شود، همه‌ی چیزهای خوب – از جمله صلح – تعطیل می‌شود.

 

تاریخی دانستن هر گفت‌و‌گویی نمی‌گذارد طرف‌های یک گفت‌و‌گو گرفتار تراژدی دگماتیزم شوند، خیال‌های فراتاریخی ببافند و از ادامه‌ی گفت‌و‌گو طفره روند، و تاریخ، نمی‌گذارد توافق‌های پیشین نادیده انگاشته شود، داوری‌های گذشته فراموش شود و کمدی تکرار رقم بخورد. 

 

مسئله‌ی اصلی در هر پایانی، چگونگی غلبه بر اصلی ترین بحران هستی (زندگی)، یعنی پرگونگی، تکثر و عدم ثبات در هستی است؛ در پایان‌های اسطوره‌ای همواره این “فصل الخطاب‌های اسطوره ای” اند که چنین نقشی را بر عهده دارند.

 

ذات گرایی، عوام گرایی و بازی‌های زبانی – از جمله اشتراک‌های لفظی و پدیده‌ی شگفت انگیز نام گذاری – اصلی ترین دام‌هایی هستند که پایان‌های اسطوره‌ای را به کام خود می‌کشند. پایان‌های اسطوره‌ای با تکیه بر درک اسطوره‌ای عوام از ثبات حاکم بر هستی – که به مدد هزاره‌‌های ممتد سرکوب ناشی از توتم ها، تابوها، نام ها، نشانه ها، اسطوره ها، زبان ها، دین‌ها و علم‌ها حاصل آمده است – تلاش می‌کند با تعبیه‌ی “ذات”ی برای هر چیز به مسئله‌ی پرگونگی هستی چیره شود.

 

دم خروس یک نظام پیشامدرن، حتا با وجود ادعاهای پرگویانه و خودستایانه اش، وقتی آشکار می‌شود که تلاش می‌شود چیزی، نهادی یا کسی بیرون از توافق و فراتر از قانون تصور و تصدیق شود.