تجمع گروهی از جوانان بسیجی در اعتراض به قراردادهای جدید نفتی ایران با دخالت و ممانعت نیروی انتظامی روبه‌رو شد. پلیس از بازداشت ۳۸ نفر در این تجمع خبر داد.
این تجمع قرار بود پیش از ظهر امروز جمعه ۱۰ بهمن در مقابل ساختمان وزارت نفت برگزار شود.
ابتدا خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) گزارش داد مأموران یگان‌ویژه مقابل ساختمان وزارت نفت در خیابان طالقانی تهران مستقر شده‌اند تا با هرگونه تجمع غیرقانونی در مقابل این وزارتخانه برخورد کنند.
مقامات نیروی انتظامی گفته بودند که پلیس با هرگونه تجمع بدون مجوز که غیرقانونی برگزار شود، برخورد خواهند کرد.
محمدرضا یوسفی، مدیرکل امور سیاسی استاندار تهران نیز گفته بود این تجمع هیچ مجوز قانونی ندارد.
در همین حال سایت‌های نزدیک به نیروهای امنیتی و سپاه پاسداران از برخورد مأموران با تجمع‌کنندگان خبر دادند و نوشتند چند تن از معترضان بازداشت شده‌اند.
مسعود حسنلو، یکی از مسئولان دانشجویان بسیجی به خبرگزاری تسنیم گفت پلیس جمعی از دانشجویان را بازداشت کرده است.
او همچنین گفت نیروهای حراست وزارت نفت نیز با حمله به عکاسان خبری و خبرنگاران با آنها «شدیداً برخورد کردند».
مجتبی رئیسی یکی دیگر از بسیجی‌های معترض در گفت‌وگو با خبرگزاری فارس بازداشت‌ها را تأیید کرد. ساعاتی بعد مرکز اطلاع‌رسانی پلیس تهران بزرگ گفت ۳۸ نفر در این تجمع بازداشت شده‌اند.
به‌گفته این مرکز دستگیر‌ی‌ها با هماهنگی دستگاه قضایی انجام شده و این افراد پس از تشکیل پرونده برای طی مراحل قانونی به دادسرا تحویل داده خواهند شد.
خبرگزاری فارس نوشته است در پی بازداشت دانشجویان بسیجی پسر در این تجمع، تعدادی از دانشجویان دختر به اعتراض‌ها ادامه دادند و با سر دادن شعارهایی علیه قراردادهای نفتی خواهان لغو این قراردادها شدند.
خبرگزاری دولتی ایرنا تعداد معترضان را ۴۰ تا ۵۰ نفر اعلام کرد.
سرمایه‌گذاران خارجی علاقه خود را برای حضور در پروژه‌های نفتی ایران بعد از لغو تحریم‌ها اعلام کرد‌ه‌اند. با این حال قراردادهای جدید نفتی که از آن با عنوان «قراردادهای جدید نفتی ایران» (IPC) یاد می‌شود مخالفانی در ایران دارد.
این مخالفان که در زمره مخالفان دولت یازدهم هستند معتقدند «قراردادهای جدید نفتی ایران» نکات مبهم بسیاری دارد و می‌تواند منافع ملی را در بلندمدت تحت تأثیر قرار دهند و آثار بلندمدت مشهودی را در درآمدهای نفتی داشته باشد. دولت و وزارت نفت از این قراردادها پشتیبانی می‌کنند و معتقدند جذابیت بیشتری برای سرمایه‌گذاران در ایران دارد.
در حالی که قراردادهای نفتی بعد از انقلاب محرمانه شده، قاجارها از رو کردن قرارداد نمی ترسيدند و در زمان پهلوی هم نمی ترسيدند قرارداد را رو کنند و در مجلس تصويب می شد، اما بعد از انقلاب، بيع متقابل را محرمانه نگه داشتند. اين «بزرگترين نقطه تاريک در تاريخ نفت جمهوری اسلامی!!!» خواهد بود و آيندگان خواهند پرسيد اين چه حکومت اسلامی بود که چنين امر مهمی در آن محرمانه بود، درحالی که پيش از انقلاب، جزئيات قرارداد به تصويب مجلس میرسيد؟
naseem / 30 January 2016
قراردادهای جدید، پایمال کردن ملی شدن نفت ایران
مجری تلویزیون خبر داد که در این برنامه، از مقامها و دست‌اندرکاران عقد قراردادها
به شرکتهای نفتی خارجی خواسته بودند که در این گفتگو شرکت کنند، اما آنها حاضر نشدند.
فرحناکیان یکی از کارشناسان شرکت کننده در این برنامه، قراردادهای موسوم به آی پی سی IPC را که حکومت به‌تازگی منعقد کرده، ”عقب‌نشینی غیرعزتمندانه“ خواند و گفت: « عملیات بالا دستی نفت به 3قسمت اکتشاف، توسعه و استخراج و تولید تقسیم می‌شود. ما در سال 1353 یعنی در زمان پهلوی دوم تصمیم گرفتیم که دیگر مرحله سوم را دست خارجی‌ها ندهیم؛ یعنی اکتشاف و توسعه را به آنها می‌دهیم ولی استخراج یا تولید برای خودمان. در مهر94 یک مرتبه تصمیم گرفتیم که علاوه بر اکتشاف یا توسعه، تولید را هم مجدداً به خارجی‌ها بدهیم!. این عقب‌نشینی است. با هر بیان سیاسی و اقتصادی هم که توجیه بشود ولی اسم آن عقب‌نشینی است» (تلویزیون – 30دی 94).
نکته شگفت‌انگیز این‌که این قراردادهای خائنانه درباره میادین درون سرزمینی بسته شده و نه در مورد میادین مشترک نفتی مانند میادین نفتی مشترک با قطر! و قطر سالهاست نفت این میادین مشترک را یک طرفه استخراج میکند و ایران تقریباً هیچ سهمی از این میادین مشترک نمی‌برد.
اکبری، کارشناس دیگر شرکت کننده در این برنامه تلویزیونی گفت: «اگر قرار باشد مدل جدید قراردادی در کشور ساری و جاری بشود، یکی از خاستگاههای مورد نیاز آن، میادین مشترک است. آماری که در بحث میادین مشترک داریم، جداً آمار فاجعه‌باری است. اگر بخواهیم حساب و کتابهای عدم‌النفع را انجام بدهیم، می‌بینیم که ما روزانه چند صد میلیارد تومان داریم ضرر عدم‌النفع می‌دهیم؛ ماهیانه چندین برابر یارانه کل مردم ایران، عدم‌النفع یا بعضاً ضرری هست که در جیب کشورهای همسایه وارد می‌شود ز علت آن تأخیری است که ما در توسعه میادین مشترکمان داریم. ماکه این‌همه داریم در توسعه میادین مشترکمان ضرر می‌دهیم و عدم‌النفع‌های قابل‌توجه در این زمینه داریم، چرا پروژه‌هایی که انتخاب شد پروژه‌های میادین مستقل ما بود؟!
وقتی میادین مشترک ما مانده و کشور رقیب دارد با شدت تمام برمی‌دارد… چه لزومی دارد که میدان مستقل ما بیاید در این واگذاری قرار بگیرد؟
nader / 30 January 2016
همان طور که از اخبار برمیآید، شرکت فرانسوی ایرباس 25 میلیارد دلارهواپیما از طریق فاینانس بطور قسطی به ایران میفروشد و شرکت فرانسوی توتال ضمانت میکند روزانه دویست هزاربشکه نفت از ایران به قیمت فعلی بازار از قرار بشکه ای 20 دلار بخرد! بمبلغ ماهانه 120 میلیون که به فاینانسیر خواهد پرداخت.
با احتساب نرخ بهرۀ 10% هواپیماها 60 میلیارد دلار برای ایران تمام خواهد شد!! به مدت 30 سال که از آن به بعد 10 سال هم از عمر مفید هواپیما سپری شده و جسد کلیۀ هواپیماها باید به انبار اسقاط برود.
آیا خرید هواپیما از ایتالیا وفرانسه فوری تر بود یا آبادانی زیرساختهای یک مملکت ویران؟
این تازه شروع زدن چوب حراج به هستی کشور از جانب آخوانداست.
اما هنوز از 700 میلیارد دلار گم شده درحکومت احمدی نژاد خبری و اثری نیست!
faryad / 30 January 2016
دقیقاً وقتی پا روی دم علایق و منافع دولتیان گذاشته شد بالاخره گروه های خود سر هم سرکوب شدند. اگر پای منافع مردم بود کسی به اینها کاری نداشت. چه می کند این پول کثیف!
میترا / 30 January 2016
روزنامه جوان، امروز 8بهمن در این مورد تحت عنوان «سفر اروپایی برای خروج از رکود ایران یا ایتالیا؟!» می‌نویسد: «هنوز وضعیت اقتصادی ایتالیا بعد از بحران قبل به‌حالت مناسب نرسیده…. بدهی‌های دولت ایتالیا هم‌اکنون بیش از 132 درصد تولید ناخالص داخلی کشورشان است و به‌شدت نیازمند ایجاد تحرک در اقتصاد خود هستند». پس به‌روشنی با طرح این مساله، می‌گوید کشوری که خودش نیازمند کمکهای اقتصادی است، حالا چگونه می‌تواند زیر بال و پر یک اقتصاد ورشکسته دیگر را بگیرد؟ روزنامه جوان این‌چنین ادامه می‌دهد: «با این حال رئیس‌جمهور کشورمان در اولین سفر خود به اروپا پس از 16سال به این کشور رفت و با آنها قراردادهایی معادل 18میلیاردی دلاری بست… هیأت همراه رئیس‌جمهوری متأسفانه حتی موفق نشدند با مسئولان بانکهای ورشکسته ایتالیایی دیدار کنند ولی قراردادهایی امضا شد که دسترسی آسان ایتالیایی‌ها به مواد خام و نفت و پتروشیمی تضمین می‌شود. همچنین سرمایه‌گذاری در صنایع فولاد و کشتی‌سازی نیز از مهم‌ترین مواردی است که ظاهراً در این قراردادها روی آن تأکید شده و به این ترتیب منفعتها به سوی ایتالیایی‌ها شیب پیدا کرده است».
«این گونه به نظر می‌رسد که با یک قرارداد نفتی و در اختیار قرار دادن دو پالایشگاه ایتالیایی، قرار است نفت ما در قالب قیمتی نامعلوم و سهم مشارکت نامعلوم در آنجا پالایش و مانند سنگ‌های معدنی فرآوری شده دوباره با قیمت بالا به ایران فروخته شود».!!
naseem / 31 January 2016