بحران دوازده سال است که ادامه دارد اما طرفین روی کاغذ به یک توافق نیاز دارند: حکومت ایران برای رسیدن به لغو تحریم‌هایی که اقتصادش را به ویرانی کشانده و جامعه جهانی برای به دست آوردن اطمینان و تضمین این که تهران قصد ساختن بمب اتمی ندارد.
گفت‌وگوهای از سر گرفته شده ماه گذشته در حاشیه نشست مجمع عمومی سازمان ملل بدون نتیجه بود و حال در دو روز سرنوشت‌ساز سه شنبه و چهارشنبه ۱۴ و ۱۵ اکتبر (۲۲ و ۲۳ مهر)- مذاکرات در وین پایتخت اتریش ادامه پیدا می‌کند.
ایران و شش قدرت جهانی تا بیست و چهارم نوامبر – سوم آذر ماه – برای رسیدن به توافق پایانی فرصت دارند. اگر این دور از گفت‌وگوها با شکست روبرو شود، چند سناریو روی میز قرار دارد: تمدید مذاکرات بدون تعیین تعداد گفت‌وگو- اگر چه این مورد در توافق موقت ژنو – بیست و چهار نوامبر ۲۰۱۳ – پیش بینی نشده – یا به بن بست رسیدن و کنار گذاشتن روند دیپلماتیک که می‌تواند به تشدید تحریم‌ها، سرعت بخشیدن به روند غنی‌سازی اورانیوم و تهدید به مداخله نظامی بیانجامد.
گره اصلی مشکلات برای رسیدن به توافق در کجاست؟
مسئله بسیار حساس غنی‌سازی اورانیوم، تعداد سانتریفیوژها، سایت پارچین و یا برداشتن تدریجی تحریم‌ها؟
آیا اگر نتیجه گفت‌وگوهای وین تمدید مذاکرات باشد، این تصمیم بر مسئله تحریم‌ها نیز اثر خواهد گذاشت؟
تمدید گفت‌وگوها به سود ایران است یا گروه شش؟
اثر روانی تمدید یا خوشبینانه‌تر توافق پایانی پرونده اتمی چه خواهد بود؟
در کمتر از هفت هفته به فرصت باقیمانده چقدر می‌توان به پایان این بحران دردسر ساز امیدوار بود؟
این پرسش‌ها را رادیو زمانه؛ با دو میهمان برنامه، رضا تقی زاده کارشناس پرونده اتمی در اسکاتلند و بهروز بیات کارشناس اتمی در آلمان در میان می‌گذارد.
بهمین منظور فردو را پاکسازی و به محل جدید انتقال دادند؟!!
farid / 14 October 2014