دغدغه سلامت بسیاری از زندانیان سیاسی، به یک بحران جدی در میان فعالان مدنی تبدیل شده است. شماری از زندانیان سیاسی سال‌هاست محروم از درمان و امکانات مناسب پزشکی، با خطر مرگ روبه‌رو هستند.
وضعیت جسمانی شش تن از زندانیان سیاسی کرد محبوس در زندان ارومیه نیز وخیم اعلام شده است.
علی‌احمد سلیمان، مصطفی علی‌احمد، همن حسن‌زاده، علی افشاری، کیوان اسماعیلی مامدی و بهروز آلخانی شش زندانی کُردی هستند که در شرایط وخیم جسمانی به سر می‌برند.
به گزارش هرانا، این زندانیان سیاسی با اینکه نیازمند مداوا و رسیدگی پزشکی در بیمارستان هستند از خدمات درمانی محروم اند و مسئولان زندان از اعزام آنان به بیمارستان جلوگیری می کنند.
بر اساس این گزارش، علی احمد سلیمان با دیسک کمر و نارسایی در حوزه بینایی دست و پنجه نرم می‌کند و از هرگونه درمان در زندان ارومیه محروم است.
مصطفی علی احمد، از دیگر زندانیان سیاسی کرد نیز از بیماری «سنگ کلیه» و «عفونت کلیه» رنج می‌برد.
همن حسن‌زاده، دیگر زندانی سیاسی، در زمان دستگیری به ضرب گلوله نیروهای امنیتی ایران زخمی شده و اکنون بر اثر شدت جراحت‌ها، دچار عفونت شده است و دو انگشت‌اش از کار افتاده‌اند. این زندانی در بین زندانیان عادی نگهداری می‌شود.
علی افشاری زندانی سیاسی محکوم به اعدام نیز در زندان ارومیه دچار یک بیماری عفونی شده و از حق درمان محروم مانده است.
کیوان اسماعیلی مامدی به دلیل عفونت دهان و چشم از ماسک استفاده می‌کند.
افزایش فشار به زندانیان سیاسی
محرومیت زندانیان سیاسی از خدمات درمانی، روشی است که حکومت اسلامی برای افزایش اعمال فشار به آنان استفاده می‌کند. تا به امروز نیز اعتراض و اعتصاب زندانیان سیاسی برای مقابله با این مشکل، جز به طور مقطعی نتیجه‌بخش نبوده است.
از نمونه اعتراض‌های جاری زندانیان سیاسی نسبت به عدم برخورداری از «حق درمان زندانی»، می‌توان به اعتصاب شش تن از درویشان زندانی در واکنش به عدم برخورداری هم مسلکان زندانی خود (حمیدرضا مرادی، مصطفی دانشجو و افشین کرم‌پور) از «خدمات درمانی» و «دسترسی به پزشک و دارو» اشاره کرد.
همزمان با اعتصاب شش زندانی یادشده، ۲۰ زندانی سیاسی محبوس در بند ۳۵۰ زندان اوین در نامه‌ای به رئیس قوه قضائیه با شرح وضعیت زندانیان بیمار محبوس در این بند، به رفتارهای غیرقانونی و خودسرانه مسئولان زندان و ابوالقاسم صلواتی، قاضی و رئیس شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب اسلامی، در جلوگیری از پیگیری روند درمانی این زندانیان اعتراض کردند.
آنان در نامه خود هشدار داده بودند که با «اقدامات عجیب و غریب در درمان زندانیان کارشکنی نکنند» و «آنها را به بیماری‌های صعب‌العلاج مبتلا نکنند».
این زندانیان معترض با اشاره به وضعیت دیگر زندانیان سیاسی – عقیدتی بیمار در چند سال اخیر، تاکید کرده بودند: «با ایجاد تاخیرهای مکرر و غیرقانونی کاری نکنند که فرصت درمان از دست برود و دیگر امکان درمان وجود نداشته باشد».
در ایران با وجود وعده گشایش و آزادی تعدادی از زندانیان سیاسی، ازجمله چند روزنامه‌نگار، شمار زیادی از روزنامه‌نگاران و وب‌نگاران زندانی که پس از انتخابات پر مناقشه ١٢ خرداد ١٣٨٨و در پی اعتراض‌های مردمی بازداشت شده بودند، همچنان در زندان به‌سر می‌برند.
بسیاری از این زندانیان در حالی که به شدت بیمار و در وضعیت خطرناکی بسر می‌برند، از حق درمان محروم هستند.