رشيدا مانجو، گزارشگر ويژه سازمان ملل درباره خشونت عليه زنان، در تازه‌ترين گزارش خود از موارد متعدد شکنجه جنسی زندانيان سياسی و عقيدتی زن در ايران نوشته است.

رشيدا مانجو، گزارشگر ويژه سازمان ملل درباره خشونت عليه زنان

به‌نوشته “عدالت برای ايران”، گزارش رشيدا مانجو با عنوان “گذری به عواقب و پيامدهای حبس بودن زنان“ به انواع شکنجه جنسی که از دهه ۶۰ تاکنون در زندان‌های ايران متداول بوده می‌پردازد.

در اين گزارش با اشاره به کار تحقيقاتی سازمان عدالت برای ايران در اين زمينه، آمده است: “يک گزارش جديد درباره جمهوری اسلامی ايران مستند به مصاحبه‌هايی با زنان زندانی سياسی و عقيدتی سابق نشان می‌دهد که زنان به دلايل مختلف، از جمله همکاری با گروه‌های سياسی مخالف، دفاع از حقوق زنان، فعاليت‌های دانشجويی، کار با سازمان‌های غيردولتی، دفاع از حقوق همجنسگرايان و ترنسجندرها و يا دفاع از حقوق اقليت‌های مذهبی، يا فعاليت‌هايی منفرد به‌عنوان روزنامه‌نگار، وبلاگ‌نويس و مدافع حقوق بشر، يا شرکت در اعتراضات و يا شکل‌های ديگر فعاليت مدنی و سياسی از جمله همکاری با اقليت‌هايی که به‌رسميت شناخته نمی‌شوند و نيز خشونت‌هايی که به قوانين مربوط به حجاب اجباری مربوط است، دستگير می‌شوند.”

گزارشگر ويژه سازمان ملل همچنين درباره خشونت عليه زنان تأکيد کرده است که “در جمهوری اسلامی ايران، از شکنجه‌های روانی شديد برای اخذ جزئيات درباره روابط جنسی زندانيان و تحت فشار قرار دادن آن‌ها با تهديد افشای آن روابط، برای وادار کردن‌شان به پذيرش اتهام جاسوسی، استفاده می‌شود.”

به‌گفته رشيدا مانجو، در ايران “روش‌های آزار روانی، ارعاب، آزار کلامی در بازجويی‌ها و خطاب دادن قربانيان به‌عنوان حرام‌زاده يا نامشروع” از جمله مواردی است که در مورد زنان زندانی به‌کار می‌گيرند.

وی همچنين برای نخستين بار در سطح سازمان ملل موضوع تجاوز به دختران باکره پيش از اعدام را که در دهه ۶۰ در زندان‌های ايران رخ داده، مطرح کرده است.