بیمه بیکاری یکی از اشکال حمایت‌های رفاهی از شهروندان یک کشور است که به دلایل ناخواسته شغل خود را از دست داده‌اند و یا به رغم اینکه جویای کار هستند، نمی‌توانند شغل مناسبی بیابند. در چنین شرایطی، دولت‌ها با در نظر گرفتن امکانات اقتصادی خود و با توجه به نوع نگرش کلانی که در هر کشور نسبت به خدمات رفاهی وجود دارد، با وضع قوانینی از شهروندانشان در برابر خطر بیکاری و تبعات آن حمایت می‌کنند. در همین راستا در سال ۱۳۶۹ قانونی با عنوان بیمه بیکاری در ایران نیز به تصویب رسیده است. اما به دلیل نواقص موجود در این قانون، لایحه‌ای به تصویب مجلس ایران رسید تا بتواند پاسخگوی شرایط فعلی اجتماعی و اقتصادی بیکاران در کشور باشد، که به دلیل مخالفت شورای نگهبان نتوانست به قانون تبدیل شود. این لایحه در حال حاضر در مجمع تشخیص مصلحت نظام مسکوت مانده است و به نظر می‌رسد با توجه به بار مالی قابل توجه این لایحه برای دولت ، دورنمای روشنی برای تصویب آن در مجمع تشخیص مصلحت نظام وجود ندارد. این در حالی‌ست که معضل بیکاری به یکی از جدی‌ترین مشکلات اجتماعی و اقتصادی در ایران تبدیل شده و به نظر می‌رسد با ورود میلیون‌ها نفر از نیروهای کار تحصیل‌کرده به بازار کار در سال‌های پیش رو این بحران تا حد زیادی نیز تشدید خواهد شد.
در رابطه با ملزومات اجرا شدن فراگیر قوانین حمایت از بیکاران و موانع اجرایی شدن چنین طرح‌هایی در ایران با علی حاجی قاسمی، متخصص سیستم‌های رفاهی در کشور سوئد گفتگو کردیم.
[podcast]http://www.zamahang.com/podcast/2010/20130830_Unemploymentinsurance_DrAliHajighasemi_IsmaeilJalilvand.mp3[/podcast]