بسیاری از کودکان دارای والد زندانی، فارغ از دلیل زندانی شدن والدین‌شان، داغ ننگ یا انگ اجتماعی زندان را در محله، مدرسه، محیط اجتماعی و حتی خانوادگی تجربه کرده‌اند. بسیاری از آن‌ها به دلیل این تجربه منزوی شده‌اند، خود را از دریافت خدمات محدود موجود محروم کرده‌اند یا این خدمات به طرز شایسته‌ای در اختیارشان قرار نگرفته است.
آن‌ها به خاطر زندانی بودن عضو خانواده‌شان با کلیشه‌ها، توهین و تحقیر روبرو شده‌اند یا برای مواجه نشدن با این تبعات، زندانی شدن عزیزشان را از دیگران پنهان کرده‌اند؛ به این ترتیب نه تنها از دریافت همدلی احتمالی محروم شده‌اند، گاهی از حضور در زندان برای ملاقات هم پرهیز کرده‌اند.
اما داغ ننگ چطور عمل می‌کند و چگونه بر روان و رفتار افراد اثر می‌گذارد؟ تفاوت این آثار در مورد بزرگسالان و کودکان چیست؟ و چه طور می‌توان داغ ننگ و آثار آن را کنترل کرد؟
موسسه بین‌المللی کودکان زندانیان پیش از این در ۷ اردیبهشت ۱۴۰۳ در میزگردی در اسپیس ایکس (تویتر سابق)، با حضور دو مدافع حقوق بشری، یک حقوق‌دان و یک جامعه‌شناس، به بررسی آثار انگ اجتماعی یا داغ ننگ بر کودکان و خانواده افراد زندانی پرداخته بود.
جمعه ۹ اوت/ ۱۹ مرداد از ساعت ۱۹:۳۰ به وقت ایران/ ۱۸ به وقت اروپای مرکزی رادیو زمانه میزبان وبیناری با حضور دکتر نیکول جعفری، متخصص روانشناسی رشد، نویسنده و پژوهشگر و حامد فرمند، فعال حقوق کودکان و بنیان‌گذار موسسه کودکان زندانیان بود. در این وبینار اثرات انگ اجتماعی یا داغ ننگ زندان بر کودکان از منظر روانشناسی بررسی و توضیح داده شد که چطور می‌توان آثار آن را بر کودکان کاهش داد.
