«سال ۱۴۰۱ تمام می‌شود اما مبارزه تمام نشده است. چشم‌انداز این مبارزه انقلابی برای زنان روشن است: آنها برای تحقق شعار این انقلاب در بالاترین سطح مبارزه می‌کنند. مبارزه زنان، یک مبارزه روزمره در زندگی شخصی با نمایندگان خصوصی نظام مردسالار-مرد، پدر، برادر، شوهر-، در فضای عمومی و کوچه و خیابان با حضور اعتراضی، تشکیل حلقه‌های مقاومت مدنی، تلاش برای اشغال فضای بیشتر، به دست گرفتن کنترل بدن و شکستن قوانین و عرف مردسالار و در بالاترین سطح، برای کسب قدرت سیاسی به منظور دموکراتیک‌کردن فضای سیاسی و خارج کردن آن از انحصار مردانه و در نهایت پیش‌برد حقوق زنان و رفع تبعیض است. تجربه این یک‌سال مبارزه که بر تجربه‌های چهل و سه ساله قبلی افزوده شده، بر اعتماد به نفس زنان و اراده آنها برای پافشاری بر حقوق خود افزوده است. این تجربه به زنان ایرانی آموخته که بلندتر فریاد زدن، بر سکوی اعتراض ایستادن، هدایت این مسیر از طریق سیاسی، مدنی و شخصی، یک رسالت تاریخی بر دوش آنهاست و عقب نشستن از آنها ممکن نیست.»*
*بخشی از متن «به نام زن، به نام زندگی و آزادی: نوروز با گیسوان سرخ تو در راه» نوشته نعیمه دوستدار، دبیر بخش زنان زمانه
