هفته گذشته، ۸ خرداد ماه، بیست و چهارمین سالروز درگذشت عباس نعلبندیان، نمایشنامه‌نویس و داستان‌نویس سرشناس ما بود که پس از انقلاب، در سال ۱۳۶۸خودکشی کرد.
در سال‌های میانی دهه ۱۳۴۰، همزمان با اوج‌گیری نهضت چریکی، به تدریج عرفانگرایی هم در میان پاره‌ای از نویسندگان نوگرای ایرانی رواج پیدا کرد. احساس درماندگی از رویارویی با فرهنگ غرب و بدفهمی متن‌های ترجمه‌شده اگزیستانسیالیستی و ضدیت با شهرنشینی و چالش‌های آن، به موج عرفانگرایی و پوچ‌گرایی در آن سال‌ها دامن زد. گرایش به عرفانگرایی را در آثار کاظم تینا، امیر حسین روحی، غزاله علیزاده و عباس نعلبندیان به خوبی می‌توان مشاهده کرد.
یکی از مهم‌ترین آثار نعلبندیان که در جشن هنر شیراز به کارگردانی آربی اُوانسیان روی صحنه رفت، «پژوهشی ژرف و سترگ در سنگواره‌های قرن بیست و پنجم زمین‌شناسی یا چهاردهم، بیستم فرقی نمی‌کند» نام دارد. او برای این نمایش چندین جایزه گرفت و نام‌آور شد. «ص. ص . م» یکی دیگر از آثار مهم نعلبندیان است.
ژان پل سارتر می‌گوید: «هرچه هنر از زندگی دورتر باشد، به همان اندازه تقدس بیشتری پیدا می‌کند.» این سخن درباره آثار نعلبندیان مصداق دارد.
«مجله ادبی» این هفته‌ی زمانه به زندگی و آثار عباس نعلبندیان اختصاص دارد.
[podcast]http://www.zamahang.com/podcast/2010/20130603_AbbasNalbandian_HosseinNushazar.mp3[/podcast]