اینجا گرین‌لند است. با رسیدن به نیمه دوم بهار و بالا رفتن دما، برف‌ها شروع به ذوب شدن کرده‌اند. طبیعت در حال پوست انداختن است، روزها بلندتر می‌شوند و گرمای خورشید را می‌توان لمس کرد.  آب زلال در جوی‌ها جاری می‌شود تا به اقیانوس سرازیر شود‌، اما در زلال آب‌ها مهمان ناخوانده‌ای نیز به اقیانوس می‌رود‌،‌ مهمانی غیرطبیعی که هزاران سال طول خواهد کشید که شاید با طبیعت درآمیزد. 

مهمان ناخوانده قوطی‌های آلومینومی نوشیدنی هستند. این مشکل ویژه شرق گرینلند است. از آنجا که این منطقه حدودا شش ماه از سال ارتباط دریایی با جهان بیرون ندارد سیستم استفاده مجدد از بطری‌های شیشه‌ای “اقتصادی” نیست و به همن دلیل در این منطقه نوشابه و آبجو در قوطی‌های آلومینومی به فروش می‌رسد.

مشکل اینجاست که سیستم کارآمدی برای بازمصرف این قوطی‌ها وجود ندارد و به اندازه کافی برای حفظ محیط زیست در این مورد فرهنگ‌سازی نشده است.

با ذوب شدن برف‌ها در کنار تمام زیبائی‌های طبیعی زشتی چهره قوطی‌های مصرف شده که در زیر برف پنهان بوده‌اند نیز عیان می‌شود. در گوشه کنار شهر این قوطی‌ها به وفور به چشم می‌خورند.