آمار فرزند کشی و زن کشی در ایران قابل تامل است. بر اساس برخی آمارها در سال ۱۳۸۶ از ۵/۴۱ درصد در سال به ۷/۵۱ درصد رسیده‌است. ۱۵ درصد از قتل‌های خانوادگی به فرزندکشی اختصاص دارد و ۸۰ درصد این قتل‌های خانوادگی درون خانه رخ داده‌است. بر اساس همین آمارها سالانه ۴۰۰ قتل «ناموسی» در ایران رخ می‌دهد. اغلب این قتل‌ها ریشه در مسائل خانوادگی دارد، و اعضای خانواده به ویژه مردان بر اساس حقی که شرع و عرف به آنها بخشیده، خود را محق به تشکیل دادگاه‌های خانوادگی می‌دانند و بر اساس احکامی که تحت تعالیم فرهنگ مردسالارانه صادر می‌کنند، زنان را به شدیدترین و فجیع‌ترین شکل‌های ممکن به قتل می‌رسانند. در مورد چنین قتل‌هایی نه تنها قانون تساهل و تسامح می‌کند، بلکه فرهنگ عمومی و سنتی هم این نوع قتل‌ها را مجاز می‌داند و توجیه می‌کند.
هفته گذشته با خبر قتل منا حیدری، جامعه ایران بار دیگر دچار شوک شد.قتلی که در آن زنی که قربانی کودک همسری، کودک مادری و خشونت خانگی بود، به فجیع‌ترین شکل به قتل رسید. افکار عمومی واکنش شدیدی به شیوه هولناک انجام این قتل نشان داد، اما واکنش‌های رسمی یا توجیه‌گر این جنایت بود، یا فروکاهنده آن به دلایل خانوادگی.
زمانه برای بررسی این موضوع در کلاب‌هاوس اتاقی تشکیل داد که در آن کارشناسان از ابعاد مختلف به بررسی موضوع قتل‌های ناموسی و زن‌کشی پرداختند.
◼️ جلسه بحث و گفت‌وگوی زمانه با حضور نازلی کاموری، نعیمه دوستدار، بنفشه جمالی، آسیه امینی و رضوان مقدم را بشنوید: