نازنین زاغری، زندانی سیاسی ایرانی-بریتانیایی با دستبند و پابند از زندان اوین به بخش اعصاب و روان بیمارستانی در تهران منتقل شده و در بیمارستان تحت بازداشت نیروهای سپاه پاسداران است. زاغری را روز دوشنبه ۱۴ ژوئیه/۲۴ تیرماه از زندان به بیمارستان روانی منتقل کردهاند.
ریچارد رتکلیف، همسر نازنین زاغری، در بیانیهای که شامگاه ۱۶ ژوئیه/۲۵ تیر به رسانهها فرستاده شد اعلام کرد که زاغری در بخش اعصاب و روان بیمارستان “امام خمینی” تحت بازداشت ماموران امنیتی سپاه پاسداران است.
خود زاغری صبح دوشنبه انتقالش به بیمارستان را به خانوادهاش در تهران خبر داد. پدر او برای ملاقات به بیمارستان رفته اما نیروهای امنیتی سپاه اجازه ملاقات ندادند. آنها همچنین به پدر زاغری اجازه ندادند که از طریق تلفن بیمارستان با اتاق دخترش تماس بگیرد.
به گفته خانواده زاغری، دخترشان پس از انتقال به بیمارستان هیچ تماسی با خانواده و وکیلش نداشته است. از شروط نازنین زاغری برای انتقال به بیمارستان این بوده که بتواند با خانواده و دخترش دیدار کند و بتواند با همسرش تماس تلفنی برقرار کند.
نازنین زاغری پیش از انتقال به بیمارستان به خانوادهاش در تماسی تلفنی گفته است:
“وقتی به ایران آمدم تا پدر و مادرم را ببینم سالم و سر حال بودم. سه سال و اندی بعد و حالا دارند من را در یک بیمارستان روانی بستری میکنند. شرایط را ببین. کارم به کلینک روانی کشیده است. مایه خجالت است.”
او در ادامه به خانوادهاش گفته است:
“زندان برای من سخت و سختتر شده است. از اینکه در میانه یک بازی سیاسی گیر افتادهام تنفر دارم.”
خانواده زاغری از وزارت خارجه بریتانیا خواستهاند که وزارت خارجه ایران را مجاب کند که به نمایندگانی از سفارت بریتانیا اجازه دهند که در بیمارستان با زاغری دیدار کنند. خانواده اما نوشته است که “تا کنون جواب مثبت نبوده است.”
در این مرحله مشخص نیست که زاغری قرار است چه مدت در بیمارستان اعصاب و روان بماند. همچنین مشخص نیست که او دقیقا تحت چه نوع درمان پزشکی قرار گرفته است.
پس از اینکه ماموران امنیتی به پدر نازنین زاغری اجازه ندادند که با دخترش در بیمارستان دیدار کند، پدر زاغری با پزشکی که دو ماه پیش درخواست بستری شدن زاغری را به مقامات زندان تسلیم کرده بود تماس گرفت تا شاید به او اجازه دهند با زاغری دیدار کند.
تا به امروز، خانواده این زندانی سیاسی به پرونده پزشکی زاغری و یا سوابق درمانی او در زندان دسترسی نداشتهاند. خانواده و وکیل زاغری بارها دسترسی به پرونده پزشکی را درخواست کردهاند.
خانواده زاغری در بیانیهشان از درگیری بیشتر ماموران امنیتی سپاه پاسداران با پرونده دخترشان ابراز نگرانی کردهاند و گفتهاند اینکه نازنین در بیمارستان هم تحت بازداشت ماموران سپاه است آنها را نگران کرده است. آنها می گویند این میزان درگیری نیروهای امنیتی سپاه برای نگهداری یک زندانی در بیمارستان “عادی” نیست.
با وجود اینکه نازنین زاغری در شروط انتقال به بیمارستانش ذکر کرده بوده که بدون دستبند و پاپند به بیمارستان منتقل و در آنجا نگهداری شود، صبح روز دوشنبه و پیش از انتقال به بیمارستان او به خانوادهاش گفته است که مقامات زندان درخواست او را نپذیرفتهاند و گفتهاند که باید با دستبند و قفل و زنجیر به پا برود.
رسانهها در هفته گذشته پرسشهایی را در مورد آزادی زاغری به ازای نفتکش گریس-۱ ایران که بریتانیا و جبلالطارق آن را توقیف کرده بودند مطرح کردند. پس از اینکه در روز ۱۳ تیرماه دولت جبلالطارق اعلام کرد که با مشارکت نیروی دریایی بریتانیا نفتکش «گریس ۱» حامل نفت خام ایران را به دلیل نقض تحریمهای بینالمللی در حمل نفت به سوریه توقیف کرده این موضوع مطرح شد که شاید با آزادی نفتکش گریس-۱ ایران حاضر شود که نازنین زاغری را آزاد کند.
اما محمد جواد ظریفُ وزیر خارجه ایران ۱۹ تیر اعلام کرد که جمهوری اسلامی پیشنهادی مبنی بر معاوضه نازنین زاغری با نفتکش از بریتانیا دریافت نکرده است.
نازنین زاغری خرداد سال جاری همزمان با پنجمین سالگرد تولد فرزندش و در در اعتراض به ادامه بازداشت و دوری از فرزنش دست به اعتصاب غذا زد. ریچارد رتکلیف، همسر نازنین زاغری نیز برای همراهی با همسرش در برابر سفارت جمهوری اسلامی ایران در لندن تحصن کرد و دست به اعتصاب غذا زد.
نازنین زاغری پیش از این هم اعتصاب غذا کرده بود. او ژانویه سال ۲۰۱۹ در اعتراض به ممانعت مسوولان زندان از دسترسی به درمان پزشکی به مدت چند روز دست به اعتصاب غذا زده بود.
زاغری همراه فرزند دو سالهاش برای دیدار خانواده به ایران آمده بود که در ۱۵ فروردین ۱۳۹۵، نیروهای حفاظت اطلاعات سپاه پاسداران او را هنگام خروج از ایران در فرودگاه خمینی تهران بازداشت کردند و سپس به پنج سال زندان محکوم شد.
نازنین زاغری بیش از نیمی از حکم پنج سال حبس خود را تحمل کرده و مشمول قانون آزادی مشروط میشود. درخواست آزادی مشروط او به دادستانی تهران ارائه شده اما ترتیب اثری به آن داده نمیشود.