مسئله ادبیات و تبعید، مدت‌هاست که درهم آمیخته شده و شاعران و نویسندگان بسیاری، به واسطه تبعید، ادبیات دیگری را شکل داده‌اند. ادبیاتی که از آن به‌عنوان «ادبیات در تبعید» نام برده می‌شود. ادبیات تبعید رفته‌رفته به بخشی از ادبیات جهان تبدیل شد و با وام‌گیری از ادبیات کشورهای دیگر و نیز تجربه‌های جدید بشری در بیان احساسات از طریق زبان، مفاهیم فرهنگی-اجتماعی کشورهایی که تا قبل از آن برای جامعه میزبان ناشناخته بودند را وارد زبان و فرهنگ این جوامع کرده است.
شعر کُردی نیز از دیرباز از این قاعده مستثنی نبوده و ادبیات و شعر کُردی همواره به اشکال گوناگونی با تبعید، غربت و مهاجرت پیوند خورده است. بازتاب این مفاهیم در ادبیات کُردی به وفور به چشم می‌خورد و هستند شاعرانی که در این زمینه بسیار تأثیرگذار بوده و آثار ماندگاری را در تبعید خلق و از خود به جای گذاشته‌اند. از جمله نامدارترین این شاعران می‌توان از شیرکو بیکس و عبدالله پشیو یاد کرد.
🔘 زمانه در همین زمینه با ارسلان چلبی، شاعر و نویسنده کُرد گفت‌و‌گویی انجام داده است. ارسلان چلبی متولد ۱۳۶۵ در شهر بوکان است. او اکنون مقیم دانمارک و عضو سازمان قلم این کشور (Danish PEN) است. دو مجموعه شعر از او در ایران چاپ شده است. شعرهای این شاعر علاوه بر فارسی و کُردی به زبان‌های انگلیسی، فرانسوی، دانمارکی نیز چاپ و منتشر شده‌اند. او معتقد است فجیع‌ترین شیوه تبعید، «تبعید در جغرافیای محل سکونت» است. تبعیدی که به اعتقاد ارسلان چلبی در مورد بسیاری از نویسندگان و شاعران کرد صادق است.گفت‌وگوی فرزاد صیفی‌کاران با ارسلان چلبی را در ادامه بشنوید: |