«ماریچه اسخاکه»، عضو هلندی اتحادیه‌ی اروپا از حزب دمکرات D66، یکی از احزاب اپوزیسیون در هلند و سخنگوی پارلمان اروپا در مسائل مربوط به ایران، پیشنهاد می‌کند که جامعه‌ی بین‌المللی علیه ایران همان سیاستی را که اروپا علیه لیبی اتخاذ کرده در پیش بگیرد.

چرا در مورد ایران سیاست متفاوتی اجرا می‌شود؟

هفته‌ی گذشته از سوی پارلمان اروپا به‌درستی تدابیر شدیدی علیه قذافی و همکارانش در واکنش به اعمال خشونت بیش از اندازه نسبت به شهروندان این کشور به اجرا گذاشته شد. درحالی‌که مردم دنیا نظاره‌گر قیام ملت‌های شمال آفریقا و خاورمیانه است، سرکوب مدام مردم در ایران از نظرها پنهان می‌ماند و این عادلانه نیست. خوشبختانه جامعه‌ی بین‌المللی در مورد لیبی به سرعت دست به کار شد. سازمان بین‌المللی پلیس جنایی، «اینترپل» به طور مستقیم فرمان بازداشت قذافی را صادر کرده است.

دادگاه کیفری بین‌المللی درحال تحقیق در مورد رژیم قدافی است تا در صورتی که این رژیم جنایاتی علیه بشریت مرتکب شده باشد، او را تحت تعقیب قرار دهد. شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد به اتفاق آرا تصویب کرد که عضویت لیبی در این شورا را لغو کند.

در ایران اما سرکوب مردم از آغاز امسال فقط و به شدت افزایش یافته و در موارد اعدام‌ها به بالاترین میزان خود رسیده است. وکلای حقوق بشر در ایران به علت اجرای فعالیت‌های خود تحت تعقیب قرار می‌گیرند. و دو رهبر اپوزیسیون این کشور زندانی هستند.

رژیم ایران در آغاز از قیام مردم مصر با امید اسلامی بودن این جنبش حمایت کرد، اما بلافاصله وقتی رهبران اپوزیسیون در ایران در حمایت از مبارزات مردم در مصر خواهان راهپیمایی بودند، هرگونه تظاهراتی در پشتیبانی از مردم مصر ممنوع اعلام ‌شد، اما ممانعت از گردهمایی‌های اعتراضی مردم از سال ۲۰۰۹به این معنی نیست که در ایران آبها از آسیاب افتاده است.

سانسور در سطح وسیع، شکنجه‌، تجاوز و اعدام‌ به شیوه‌ای سیستماتیک و گسترده در ایران اجرا می‌شوند. این رژیم حسابگر این جنایات را بی‌سر و صدا به پیش می‌برد. زیرا در عرصه‌ی بین‌المللی حساسیت و اعتراض کافی علیه این موارد وجود ندارد. البته درست است که تحریم‌هایی علیه ایران به اجرا گذاشته شده‌اند، اما این تحریم‌ها منحصر به مسئله‌ی «اتمی» در ایران بوده و در دستور کار سیاست بین‌الملل، وضعیت حقوق بشر در این کشور در صدر امور قرار نگرفته است.

ما باید این موقعیت را از دست ندهیم و علیه قدرتمندان در ایران همان سیاستی را که در مورد لیبی انجام شده، به کار گیریم. پارلمان اروپا تاکنون بارها خواهان اعمال تحریم و مجازات افرادی شده که در مورد نقض حقوق بشر در ایران مسئولند. این موضوع باید هرچه زودتر عملی شود. اجرای عدالت باید جایگزین معافیت از مجازات شود.

اروپا با استفاده از رسانه‌های فارسی به اطلاعات بیشتری دسترسی پیدا خواهد کرد تا بتواند موثرتر عمل کند. افزون بر آن باید رسانه‌های ارتباطی بدون فیلتر شدن، سانسور و کنترل در اختیار مردم ایران قرار گیرند. در پی اجرای تحریم‌ها به خاطر مسئله‌ی «اتمی»، موضوع آزادی وسایل ارتباطی در حاشیه قرار گرفته است.

همچنین پارلمان اروپا باید ابتکار عمل در اخراج دولت ایران از کمیسیون حقوق زنان سازمان ملل را به دست گیرد. در غیر این صورت سازمان ملل حقانیت خود را زیر سئوال می‌برد و هم رژیم ایران با عضویت در آن مشروعیت کسب می‌کند. نه فقظ مردم در ایران با این معضلات درگیرند، بلکه هنوز هزاران پناهنده‌ی ایرانی در شرایطی نامساعد و بدون چشم‌انداز در کشور ترکیه به‌سر می‌برند. پارلمان اروپا می‌تواند برای کمک به این گروه تدابیری اتخاذ کند.

متاسفانه مارک روته، نخست وزیر هلند به صراحت خواهان عدم ورود پناهنده‌های لیبیایی به هلند شده است.هلند پس از تظاهرات مردم در سال ۲۰۰۹در ایران، از ورود پناهنده‌های ایرانی که در کشور خود در معرض خطر بودند، حمایت نکرد. عدم پشتیبانی از این گروه نه به نفع هلند و نه در راستای آزادیخواهی و دموکراسی در جهان است.

پارلمان اروپا می‌تواند دراین مورد نظری به سیاست ایالات متحده‌ی امریکا بیاندازد. آنها پناهنده‌های ایرانی را پذیرفتند. آمریکایی‌ها با درک درست از اهداف خود به این موضوع توجه کردند، زیرا آنها حاضرند برای ایجاد خانه‌ای امن برای دوستداران آزادی سرمایه‌گذاری کنند.

رژیم ایران به کشتار بی سر و صدای خود تا زمانی که غرب این اجازه را به او می‌دهد، ادامه خواهد داد. جای تاسف است که وزیر امورخارجه‌ی هلند، «یوری روزنتال» مسئله‌ی حقوق بشر را در اولویت قرار نمی‌دهد، اما پارلمان اروپا باید در این زمینه بیشتر فعالیت کند؛ هم برای لیبی و هم برای ایران.