محمد صادقی – بیش از یک سال از بازداشت بهاره هدایت فعال دانشجویی (دانشگاه علوم اقتصادی تهران) و جنبش زنان، عضو شورای مرکزی و سخنگوی دفتر تحکیم وحدت می‌گذرد. بهاره هدایت که در تاریخ ۱۰ دی ماه ۱۳۸۸ بازداشت شده بود در ۲۹ اردیبهشت ماه ۱۳۸۹ به ۹ سال و نیم زندان محکوم شد. این حکم سنگین‌ترین حکم قضایی است که از ابتدای تاسیس انجمن‌های اسلامی دانشگاه‌ها برای یکی از اعضای این تشکل‌ها صادر شده است.
وی که یک سال گذاشته را در زندان اوین به سر برده است ماه گذاشته در اعتراض به محدودیت‌های اعمال شده توسط مامورین زندان اوین برای تماس تلفنی و ملاقات حضوری و کابینی با خانواده‌اش دست به اعتصاب غذا زده بود.
مدت‌هاست که خانواده این دانشجوی زندانی امکان ملاقات با وی را نداشته‌اند و به دلیل ممنوعیت استفاده از تلفن برای ایشان خانواده‌اش در خصوص وضعیت وی در بی‌خبری مطلق به سر می‌برند.
امین احمدیان عضو شورای مرکزی سازمان ادوار تحکیم وحدت و همسر بهاره هدایت در گفت‌وگویی با “رادیو زمانه”در این باره می‌گوید:
«روز سه شنبه ۲۸ دی ماه برای ملاقات با ایشان به زندان اوین مراجعه کردیم که متاسفانه مسئولان زندان این بار هم اجازه ملاقات با همسرم را به بنده ندادند و ایشان کماکان ممنوع‌الملاقات است.
امروز (چهارشنبه ۲۹ دی ماه ۸۹) هم همراه با همسر خانم مهدیه گلرو از دیگر دانشجویان زندانی برای پیگیری مسئله و صحبت با مسئولین قضایی ذی‌ربط به زندان اوین و دادسرای قضایی مستقر در این زندان مراجعه کردیم اما متاسفانه باز هم کسی پاسخگوی ما نبود و موفق به دیدار با هیچ‌کدام از مقامات مسئول در این زمینه نشدیم.»
احمدیان می‌گوید:
«در طی یک سال گذشته از طریق تمامی مجاری قانونی اقدام کردیم و پیگیر بودیم اما این پیگیری‌ها هیچ نتیجه‌ای در بر نداشته است. همان‌طور که می‌دانید همسرم پس از بازداشت در سال گذشته سه ماه در بند ۲۰۹ بودند و پس از بازجویی به بند عمومی منتقل شدند.
متاسفانه از آن روز تاکنون یعنی از ۱۳ اردیبهشت ماه، ۱۰ ماه هست که به ما حق ملاقات حضوری ندادند و اخیراً هم ملاقات کابینی را قطع کرده‌اند و از آن جایی که امکان تماس تلفنی نیز وجود ندارد ما در بی‌خبری مطلق نسبت به وضعیت ایشان هستیم و به دلیل بیماری که به آن مبتلا هستند واقعا در نگرانی به سر می‌بریم.»
همسر بهاره هدایت به “رادیو زمانه” می‌گوید:
«طبق قانون و آیین‌نامه‌های سازمان زندان‌ها ماهی یک بار ملاقات حضوری، هفته‌ای یک بار ملاقات کابینی، حق تماس تلفنی، دسترسی به پزشک و حق استفاده از مرخضی استعلاجی حداقل حقوق یک زندانی است که متاسفانه به دلایل واهی این موارد برای بهاره در نظر گرفته نمی‌شود.»
احمدیان در خصوص علت این برخوردها می‌گوید:
«پس از ۱۶ آذر ظاهراً همسرم را به دلیل نامه منسوب به وی به مناسبت روز دانشجو به دادسرای شهید مقدسی مستقر در زندان اوین احضار کردند.
در بازپرسی شعبه ۴ این دادسرا پرونده مجددی برای ایشان تشکیل دادند و از آن پس وی را ممنوع‌الملاقات کردند و از دسترسی به تلفن هم محروم نمودند. همسرم روز ۲۷ آذر مطلع شد که ممنوع‌الملاقات است و در اعتراض به این مسئله از همان روز دست به اعتصاب غذا زد. البته با سفارش‌ها و پیگیری‌هایی که دوستان بهاره و خود ما داشتیم سرانجام اعتصاب غذای خود را به صورت موقت شکستند.
احمدیان در خصوص بیماری بهاره هدایت می‌گوید: «بهاره از چند ماه پیش در زندان اوین به بیماری سنگ صفرا مبتلا شده و علی‌رغم آن که پزشکان زندان اوین گفته‌اند که باید برای برای انجام عمل جراحی به بیرون از زندان منتقل شود، مقام‌های دادستانی از صدور اجازه‌ی مرخصی امتناع می‌کنند.»
آنها می‌گویند بیماری خانم هدایت حاد نیست و در صورت حاد شدن بیماری، خودشان برای انتقال وی به بیمارستان اقدام خواهند کرد.»
آقای احمدیان تصریح کرد که بهاره هدایت پیش از رفتن به زندان بیماری نداشت و این بیماری محصول شرایط زندان است.
امین احمدیان در خصوص شرایط حاکم بر بند زنان زندان اوین به “زمانه” می‌گوید:
«همان طور که عرض کردم چند ماه پیش طی دستور دادستان تهران زنان زندانی سیاسی را به بند معروف به متادون که بند قرنطینه در زندان اوین هست منتقل کردند.
بند متادون از فضای زندان اوین جداست و شرایط این بند به گونه‌ای است که نسبت به بندعمومی زنان از امکانات بسیار محدودتری برخوردار است. روزی چهل و پنج دقیقه تا یک ساعت درب سلول را برای هواخوری باز می‌کنند. آنها در یک سوییت ۳۵ متری هستند که در بسته است و با هیچ‌کس دیگری تماس ندارند. خود بهاره می‌گفت که مکان نگهداری‌شان مانند سلول‌های جمعی بند امنیتی ۲۰۹ اوین است. از روزی هم که به بند متادون منتقل شدند تلفن‌هایشان قطع است.
سایر امکاناتی که پیش از این در بند عمومی وجود داشت مانند حق استفاده از کتابخانه و سالن ورزش و کارگاه‌های مختلف نیز از در این بند از زندانیان دریغ شده است.
غذای زندان کیفیت خیلی پایینی دارد و برای خرید اقلام خوراکی هم محدودیت وجود دارد. کلیه کتاب‌هایی هم که تهیه کرده و برای ایشان فرستاده بودیم متاسفانه بازگرداندند و به ایشان داده نشد. کتاب‌هایی که همه پس از سال ۸۴ با مجوز وزارت ارشاد همین دولت منتشر شده است!
به هر حال نگه‌داری این زندانیان که خود با احکام ناعادلانه در زندان هستند در این شرایط واقعاً ظلم مضاعفی که در حق این زندانیان اعمال می‌شود.»
احمدیان در خصوص پیگیری این موضوع از طریق مقامات مسئول می‌گوید:
«به مقامات دادستانی که به راحتی دسترسی نداریم، ولی در صحبت‌هایی که با مسئولان زندان کردیم، همه گفته‌اند که دستور مستقیم دادستانی بوده که زندانیان سیاسی زن به بند متادون منتقل شوند. به نظر می‌رسد این اقدام به جهت کنترل بیشتر زندانیان سیاسی و قطع کامل ارتباطشان با بیرون از زندان و طبعا اعمال فشار بیشتر بر زندانیان صورت گرفته است. متاسفانه شرایطی که برای این زندانیان در نظر گرفته شده است در هیچ کدام از قوانین و آیین‌نامه‌های زندان وجود ندارد به ویژه که افرادی چون بهاره در حال سپری کردن دوران محکومیت قطعی خود هستند و می‌بایست در بند عمومی نگه‌داری شوند و مطابق سایر زندانیان عادی از امکانات محدودی که زندان وجود دارد بهره‌مند باشند و این برخورد، واقعا غیر قانونی، غیر اخلاقی و غیر انسانی است.»
احمدیان می‌افزاید: «در آخرین ملاقاتی هم که چند ماه پیش با شخص دادستان تهران در مورد پرونده همسرم داشتم گفته شد که اگر در خصوص آن چه که بر همسرم می‌رود سکوت کنم سعی می‌کنند برای آزادی و یا مرخصی او اقدام نمایند. ولی آنچه که شاهد هستیم این است که مقامات قضایی و امنیتی نه تنها هیچ تغییری در روند رسیدگی به پرونده‌ی ایشان چه در مرحله صدور حکم و چه در دادگاه تجدید نظر صورت نداده‌اند بلکه هر روز محدودیت‌ها برای ایشان بیش از گذشته شده است به شکلی که امروز در حسرت یک تماس تلفنی و شنیدن خبر سلامتی‌اش در بدترین شرایط ممکن قرار داریم.»