شی جین پینگ، رئیس جمهوری چین، سوم بهمن ماه / ۲۳ ژانویه، به دعوت رسمی حسن روحانی به همراه هیأت تجاری چینی به تهران سفر میکند.
مجیدرضا حریری، نائب رئیس اتاق مشترک بازرگانی ایران و چین در مورد سفر رئیس جمهوری چین به تهران گفت که قرار است در این سفر تفاهم‌نامه‌هایی در بخش زیرساخت، همچون توسعه خطوط ریلی، بنادر و مناطق آزاد منعقد شود.
حسن روحانی، رئیس جمهوری ایران، ۳۰ اردیبهشت ۹۳ برای شرکت در چهارمین اجلاس سران سیکا در شانگهای به چین سفر کرده بود.
رؤسای جمهور ایران و چین، یکم خرداد سال گذشته در این سفر در شانگهای با یکدیگر دیدار کرده بودند.
روحانی در این دیدار گفته بود که جمهوری اسلامی ایران آماده گسترش همکاری‌ها با چین در بخش‌های مختلف اقتصادی و فرهنگی است. رئیس جمهوری چین نیز گفته بود افق گسترده‌ای در توسعه همکاری‌های دو کشور وجود دارد و ایران همواره یک شریک راهبردی برای چین بوده است.
شی جین پینگ در حالی بهمن‌ماه به ایران سفر خواهد کرد که مجیدرضا حریری روز دوشنبه ۱۴ دی از کاهش ۳۴ درصدی ارزش مبادلات تجاری ایران و چین در سال ۲۰۱۵ خبر داد.
او گفت: «ارزان شدن نفت، میعانات، گاز، سنگ آهن و سایر مواد معدنی از جمله دلایلی است که در کاهش مبادلات اقتصادی دو کشور تأثیرگذار بوده اما افت قیمت نفت بیشترین تأثیر را در این اتفاق داشته است.»
به‌گفته او این عوامل موجب شده تا برای نخستین بار در تاریخ روابط ایران و چین، تراز بازرگانی دو کشور به نفع چین تغییر کند.
به‌نظر می‌رسد که روابط تجاری ایران و چین بیشتر به واردات کالاهای چینی به ایران محدود است اما حریری در اردبیهشت‌ماه سال جاری گفته بود: «با وجود این‌که برخی فکر می‌کنند که ما فقط واردکننده کالای چینی هستیم، ما به جز نفت و محصولات پتروشیمی که صادرات خوبی به چین داشته‌ایم، سه کارخانه فرش ماشینی ما و همچنین شیرینی و شکلات ایران در کنار فرش دست‌بافت، خشکبار، زعفران و پسته صادرات خوبی به چین دارند».
او افزوده بود، چینی‌ها نگران آن هستند که در صورت توافق ایران با کشورهای گروه ۵+۱، تجار و دولتمردان ایران به بازار اروپا نزدیک شوند، اما به‌گفته نائب رئیس اتاق مشترک بازرگانی ایران و چین «با اطمینان خاطر رئیس جمهوری ایران و وزیر نفت این نگرانی تا حد زیادی برطرف شد».
اشتیاق حسن روحانی و تجار چینی به روابط بیشتر تجاری بین این دو کشور در حالی است که ابوالفضل حجازی، عضو هیأت نمایندگان اتاق بازرگانی ایران، اردیبهشت سال جاری گفته بود تولیدکنندگان چینی برای صادرات محصولات مختلف خود به سایر کشورها «یارانه و مشوق صادراتی ۸ تا ۱۶ درصدی» دریافت می‌کنند و این امر به‌ویژه نظام تعرفه‌ای واردات خودرو را در ایران کم‌اثر کرده است.
به‌گفته حجازی، صنایع خودروسازی ایران در وضعیت خطر قرار گرفته‌اند زیرا خودرو‌های چینی با وجود تعرفه واردات حضور پررنگی در بازار مصرف ایران دارند.
او با اشاره به «رقابت تنگاتنگ تولیدکنندگان داخلی و وارد‌کنندگان خارجی» گفت تولیدکنندگان ایران برای واردات ماده اولیه، خرید مواد اولیه داخلی و فروش محصول خود مالیات بر ارزش افزوده پرداخت می‌کنند، اما وارد‌کنندگان تنها برای ورود به مرز ایران به همراه سود بازرگانی، ۹ درصد مالیات پرداخت می‌کنند و بدون هزینه‌های مختلف در فرایند تولید کالاها می‌توانند رقیب تولیدکنندگان داخلی باشند.
به‌گفته این عضو هیأت نمایندگان اتاق بازرگانی ایران، کالاهای وارداتی، به‌ویژه کالاهای چینی از قبیل مبلمان، لوازم خانگی، خودرو و … صنایع داخلی ایران را حتی در بخش‌هایی که ۱۰۰ سال قدمت تولید دارند با رکود مواجه کرده یا به ورطه نابودی کشانده است.
افزون بر دلایل سیاسی و استراتژیک در منطقه، یکی از مهم‌ترین دلایل رابطه اقتصادی و استراتژیک ایران و چین منابع بسیار انرژی در ایران است که برای استراتژی امنیت انرژی پکن از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.
در همین زمینه:
فرش قرمز ایران برای سرمایه‌گذاری خارجی
سهم ناچیز ایران از سرمایه‌گذاری خارجی
چون در متن خبر اشاراتی به وادرات و صادرات- بویژه از چین – و مالیات بر ارزش افزدوه.. شده، نظرم میگویم.
کشورهای شرق دور آسیا، واقعیت شاگردان خوبی در یادگیری کسب و کار اقتصادی هستند از ژلپنی بگیر تا چینی. ولی بر عکس آنها ایرانیهای داخل کشور – مخصو صا مسئولان حکومت – شاگردانی بدی در این باره بوده اند.
انها ماهیت اقتصاد پر رونق شرق دور درک نکردند. مثلا همین مالیات بر ارزش افزاده با تبلیغات فراوان، ظاهر با کپی بر درای از برخی کشورها وارد اقتصاد ایران کردند و مثلا گفتند کمک به اقتصاد و تولیدکنندگان می شود!
ولی در عمل مالیات ارزش افزوده، یک هزینه سنگین اضافی بردوش آحاد مردم ایران شد. طبقات ضعیف حقوق بیگر و خیل میلیونی بیکاران حالا برای خرید هر کالای فراوری شده باید مالیات بدهند مثل کالایهای اساسی مثل خوراکی و غیره…
حداقل حکومت برخی کالا کالاهای اساسی خوراکی و برخی از کالاهای دیگر مانند کفش و لباس شامل نمیکرد. برخی کالایی که اقشار کم درامد جامعه مشکل دارند. یا می توانست بگوید مالیات بر ارزش از فلان قیمت شروع می شود. مثلا لباس و کفش های زیر صد هزار تومان مالیات افزوده نداشته باشد. تا طبقات ضعیف جامعه فشار مضاعفی برشان وارد نمیشود.
در واقع جکومت/دولت بخاطر سومدیریت در گرفتن از بنگاهها و فراد پر درامد-باف ارمالیاتی عظیم- اکثریت جامعه که فقیر هستند جریمه کرد با مالیات ب رارازش افزوده و تازه این مالیات عملا چندباره گاه افتاق می افتد و هر سال هم زیادتر می شود.
فرارهای مالیاتی سرمایه دارن بزرگ رانت خوارن و بنگاههای وابسته، را مردم عادی تاوانش دادند.
این وادرات بی رویه در کنار مالیات ارزش افزوده که موجب گرانی کالای داخلی بخصوص شد، در کنار کاهش قدرت خرید مردم و کاهش درامدهای رازی… باعث تشدید رکود اقتصادی شدی امروزه شده است.
یکی اصلاحاتی که دولت باید انجام دهد همین اصطلاح ساختار مالیاتی و حذف کامل و بخش عمده مالیات برارزش افزوده است. مثلا مواد اساسی خوراکی و کالای ارزان قیمت مایحتاج عمومی از یک قیمتی معاف از مالیات کند تا باعث افزایش قدرت خردید و همچنین افزایش تولید داخلی شود.
اساس مالیات بر مبنیای درامد بیاد باشد یعین مالیات منطقا باید درامد افراد گرفته شود و آن هم سالیانه و نه روزانه و چندباره تحت نام مالیات بر ارزش افزاوده! آن هم از یک حد شروع شود. اقشار با درامد پایین باید از مالیات معاف شوند. مثلا الن کارگران 700 هزار تومان پایه حقوقشان است در حالی آمارهای خودشان میگوید برای یک زندگی معمولی یک کارگر باید بیش از دو حتی سه میلیون تومان درامد داشته باشد. تازه این پایه حققو رسمی است. بسیاری کارگران در واحد غیر مجاز و متخلف با حقوقی-حتی کتر نصف این- دارند بیگاری میدهند.
الان حتی افراد بیکار هم دارند مالیات میدهند. یعنی کسی کاری ندارد و از طریق پس انداز یاقرض… پولی برای خوراک حیاتی و لباسش فراهم میکند بیاد مالیات برارزش افزوده دهد. چون هیچ راهی از تشخیص نیست! آیا مالیات دادن افراد بیکار و فقیر در تضاد با عدالت نیست؟!
ایران زاده / 07 January 2016