مقصد: ایستگاه مدیترانه

شهرهای ساحلی مدیترانه در جنوب شرقی فرانسه به‌ویژه برای آب و هوای معتدل‌شان شناخته‌شده هستند. هرچند تغییرات جوی سال‌های اخیر بر این مناطق نیز بی‌تاثیر نبوده و مثلا باران‌های سیل‌آسا برایشان به شکل معضلی درآمده، با این‌حال هنوز هم به عنوان مقصدی دلپذیر برای یک سفر پاییزی خودنمایی می‌کنند.

نیس: پای در مدیترانه و سر در ارتفاعات آلپ

یکی از شناخته شده‌ترین این شهر‌ها، بی‌گمان شهر نیس، پنجمین شهر بزرگ فرانسه است که در کنار فرودگاه بزرگ و معتبرش، پذیرای قطارهای سریع (TGV) نیز هست. بسیاری از گردشگران راغبند مدت زمانی پنج ساعته را از پاریس تا این شهر در یکی از همین قطار‌ها بگذرانند تا از چشم اندازهای بکری که پنجره‌های قطار ارزانی‌شان می‌دارد لذت ببرند.

ساکن شدن چند روزه در نیس که ارزان‌تر از کن یا موناکو تمام می‌شود، این فایده را نیز دارد که امکان بازدید‌های یک روزه از شهرهای اطراف را با قطارهای محلی بی‌شمار یا اتوبوس و با بهایی بسیار کم فراهم می‌کند.

اما نیس خودش به تنهایی یک دنیای کوچک است: مردمش (Les Niçois، LesNiçoises) در اصل مردمانی کوهستان ‌نشینند که آمیختگیشان با بی‌شمار گردشگر بریتانیایی، روس، ژاپنی، آمریکایی، و…، یک ترکیب غریب جمعیتی‌ را ایجاد می‌کند. اما این ایتالیایی‌ها هستند که نزدیکی جغرافیایی و فرهنگیشان با نیس، از آن‌ها و زبانشان در این شهر یک تصویر غالب می‌سازد؛ آنقدر که بعضی نمایشگاه‌ها بروشور خود را علاوه بر زبان فرانسه به زبان ایتالیایی و نه انگلیسی ارائه می‌کنند.

این مردمان رنگارنگ به این دنیای کوچک جان می‌دهند: از کوچه پس‌کوچه‌های تنگ و پیچ در پیچ با رنگ‌های تند مدیترانه‌ایِ نیس قدیم که در آن‌ها انبوهی از رستوران‌ها، بار‌ها، مغازه‌های یادگاری فروشی، بوتیک‌های آخرین مد، گالری‌ها، می‌دان‌چه‌ها، کافه ـ جاز‌ها، هله‌هوله فروشی‌ها همگی در اندازه‌های می‌نی‌مال، کلیسا‌ها و چراغ‌های پایه‌دار تنگ هم چسبیده گرفته تا پروموناد دِز آنگلِ (Promenade des Anglais) ـ پیاده‌راه انگلیسیِ معروف، که به طول هشت کیلومتر نمای شهر را در ساحل مدیترانه شکل می‌دهد و تماشای غروب در آن دل و دین می‌برد.

می‌شود به محله بندرگاه رفت با ملوان‌ها و کشتی‌های ورِ دلِ هم جا گرفته یا به محله‌های گران قیمت سیمیِه (Cimiez) و محله موزیسین‌ها که در آن هر خیابان نام موسیقیدانی بر خود دارد و در نزدیکی ایستگاه راه ‌آهن واقع شده. یا می‌شود به مرکز شهر و میدان مَسِنا (Place Masséna) و خیابان ژان مِدسَن (Av. Jean Médecin) سر زد؛ جایی که به‌خصوص شب‌ها، لباس فروشی‌ها و برندهای معروف، در فروشگاه‌هایی با هیات و نمایی امروزیة در کنار گذر تراموا و مجسمه‌های مدرن و قدیمی، ترکیبی غریب ارائه می‌کنند.

در نیس علاوه بر غذاهای فرانسوی و غذاهای معمول جنوب فرانسه، نه تنها می‌توانید غذا‌ها، نان‌ها، ساندویچ‌ها، سالاد‌ها، دسر‌ها و کیک‌های مخصوص این شهر را که در همگیشان روغن زیتون پادشاهی می‌کند بچشید، که می‌توانید آب‌جو و شراب محصول خود این شهر را نیز بنوشید که البه همه جا پیدا نمی‌شود. اگر هوس بستنی کردید حتما به فِنُکیو (Fenocchio) در نیس قدیم سر بزنید که با بیش از ۱۰۰ طعم بستنی منتظر شماست.

در کنار مناظر بی‌همتای مدیترانه، زندگی شبانه و کازینو‌ها، ویژگی‌های معماری و هنر آشپزی، از موزه‌های کمنظیری که اغلب رایگان هستند غافل نمانید: اگر فرصتتان محدود است موزه ماتیس را که ۱۷ سالی در نیس قدمت دارد، از دست ندهید؛ و اگر برایتان وقتی باقی ماند علاوه بر موزه مارک شاگال که ساختمانش اصلا برای نمایش آثار این هنرمند طراحی شده، و بخش اعظم آثار را خود شاگال به دیوارهای موزه آویخته، به موزه هنر مدرن و معاصر (MAMAC) هم بروید. در این آخری می‌توانید تعداد نسبتا زیادی از آثار ایو کلاین (Yves Klein) از جمله «ونوس آبی» را ببینید. یادتان باشد که در میان موزه‌های اصلی، تنها برای موزه شاگال باید ورودیه پرداخت.

مانتون: جذابیت یک زمان متوقف شده

دو قدم آن‌طرف‌تر از نیس و درست هم‌مرز با ایتالیا، شهری نقلی جا گرفته که برای ما ایرانی‌ها ماسوله‌ای مدیترانه‌ای را تداعی می‌کند.

مانتون (Menton)، علاوه بر بخش قدیمی‌اش که مانند نیس قدیم رنگارنگ است، ساختاری کاملا متفاوت دارد و در آن باید کوچه‌ها را پیچید و بالا رفت! این شهر سواحل دلبریایی دارد. مرغ‌های ساحلی‌ که اهلی به نظر می‌رسند، موزه‌ دو بخشی ژان کوکتو که به دلیل درآمدن به نقطه ورود مهاجران غیر قانونی از مسیر ایتالیا به فرانسه می‌آیند خبرساز شده و بسیاری دیدنی‌های دیگر، بخشی از اوقات شما را در سفر به خود اختصاص می‌دهند. مانتون شهری است واقعا کوچک که می‌توانید با قدم زدنی چند ساعته زیر و بالایش را ببینید یا در آن چند روز استراحت کنید.

موناکو: امپراطوری پول

فرش‌های ضخیم، نور خفه‌ای که گذر ساعت‌ها را با آن حس نمی‌کنید، کارکنانی هوشیار و تودار، انواع و اقسام زبان‌ها که از گوشه و کنار به گوش می‌رسند، ژست‌های عصبی مردان و زنانی که ژتون‌ها را در دست می‌چرخانند، اسکناس‌های ۱۰، ۲۰، ۱۰۰، ۵۰۰ یورویی که روی می‌ز‌ها می‌سرند و خیلی سریع ناپدید می‌شوند، جرینگ، جرینگ سکه‌ها، خرت خرت ماشین‌های قمار،…. بله! به کازینو مونت کارلو خوش آمدید!

هیچ تصویری به اندازه این کازینو بیانگر موناکو نیست. جایی که همه چیز شسته و رفته و صیقل‌خورده به انتظار پول نشسته است. اگر کمی خود را فراموش کنید، بعید نیست نفس قمار باز داستایفسکی را درست بیخ گوشتان حس کنید. سر که برگردانید، او نیست، ولی ده‌ها تن را که کم‌شباهت به او نیستند، با چشمانی خیره به ورق‌ها و ارقام روی می‌ز‌ها می‌یابید.

درست در میانه‌ راه نیس به مانتون، دومین کشور کوچک جهان با مساحتی برابر با ۲x۲km واقع شده: موناکو. جمعیت مردمان این شهرـ دولت به غایت تمیز حول و حوش ۳۲ هزار نفر است و احتمالا به همین دلیل خلوت‌ترین شهری است که من یکی تا به حال در آن پا گذاشته‌ام.

در این شهرِ عاری از گرافیتی، بوتاکس و جراحی پلاستیک نشان خود را بر زنان و مردانش حک کرده‌اند. دختران جوان ۲۰ تا ۲۵ ساله‌ سراپا سیاه‌پوش فروشنده را در دیور، شانل و… می‌بینید که از فروشگاه‌های شیک خالی خارج می‌شوند تا در زمان استراحت کوتاه‌شان، چند پک عصبی به سیگار‌هاشان بزنند.

در بندرگاه تعداد یشت‌های تنگِ هم جا گرفته واقعا چشمگیر است و حول و حوش کازینو، توریست‌های مبهوتی که رفت و آمد ماشین‌های آخرین مدل اغلب سیاه رنگ را با چشم می‌بلعند، توجه را جلب می‌کند.

اگر گذرتان به موناکو افتاد، حتما به محله‌ای که کاخ پرنس در آن واقع شده سری بزنید. نه تنها به یک دکور خالی یک اپرا از قرون گذشته می‌ماند، بلکه از کنار کاخ، شاهد چشم‌انداز بسیار چشم‌نوازی از این شهر نیز خواهید بود.

عکس‌های بیشتر

[metaslider id=189026]