«این اسید، اسیدِ اسلام و دروغ است»

«مسئله حجاب دیگر از حد تذکر گذشته است و برای مقابله با بدحجابی باید جدیت به خرج داد و از نیروی قهریه استفاده کرد… برخورد با قاطعیت و قوه قهریه احتیاج قانون است و برای رعایت مجموعه قوانین الهی که در غیر این صورت برخورد جدی با این مسئله شود… در ذهن برخی مسئولان نیز وارد شده که باید در برخورد با مسئله بدحجابی فرهنگ مردم را بالا برد، اما باید قبول کنند که برخی مواقع جدیت لازم است… برخی معتقد هستند قوه قهری در جامعه لازم نیست و باید از باب فرهنگ وارد شد، اما با نصیحت تنها نمی‌توان کاری کرد… امر به معروف و نهی از منکر هم زمان قدیم به صورت افرادی به نام محتسب بوده است که شلاق به دست بوده است.» (امام جمعه اصفهان)

مدتی است فشار نیروهای تندروی جمهوری اسلامی از مسئله هسته‌ای به سمت فشار در زمینه آزادی‌های فردی و اجتماعی و اجرای قوانین سختگیرانه اسلامی چرخیده است.

یکی از مهم‌ترین محورهای تهاجم جدید اسلام‌گرایان متعصب به جامعه ایران، مسئله حجاب است. بعضی از مردم معتقد هستند که «موضع‌گیری کاملاً همسو و برنامه‌ریزی شده است» و عده دیگری می‌گویند «معلوم است که نقشه‌ای دارند. خدا‌‌‌‌ می‌داند ته‌اش قرار است به کجا برسد».

هرچه هست درخواست نماینده ولی فقیه در اصفهان خیلی زود عملی شده است و به نظر می‌رسد کسانی تصمیم گرفته‌اند به صورت مستقیم و به وسیله اسیدپاشی زنان و دختران ایرانی را به راه اسلام هدایت کنند. البته امام جمعه اصفهان زیر فشار افکار عمومی حرف خود را پس گرفته، اما خیلی‌ها معتقد هستند «حرف دل او همانی است که اول گفته» است.

مسئول یک چاپخانه در شهر نجف‌آباد‌‌‌‌ می‌گوید: «اینکه دروغ است. این حرف را زده است و همه‌‌‌‌ می‌دانند. حالا به فرض منظورش واقعاً این نبوده؛ آن جوان از همه‌جا بی‌خبر و خامی که حرفش را شنیده و حالا اسید‌‌‌‌ می‌پاشد به صورت زن‌ها و فکر‌‌‌‌ می‌کند کار اسلامی کند، حق کدام یکی است برود بالای دار؟»

طبق معمول: سرویس‌های جاسوسی بیگانه

در بیشتر کشورهای جهان اگر اتفاقی مشابه ماجرای اسیدپاشی در شهر اصفهان به وقوع‌‌‌‌ می‌پیوست، مقامات پلیس و مدیران دولتی زیر فشار شدید افکار عمومی و اعتراض‌های مردمی قرار‌‌‌‌ می‌گرفتند تا هرچه سریع‌تر مجرم را بازداشت و مجازات کنند.

یک پدر ایرانی: «جامعه ما امنیت ندارد. از صبح که می‌روم سر کار تا شب که بر می‌گردم همه‌اش نگران بچه‌ها و همسرم هستم. زمستان سال قبل در محله ما با لباس نیروی انتظامی و با حکم رفته‌اند داخل خانه یکی از همسایه‌ها و خانه را خالی کرده‌اند. دارد می‌شود یک‌سال ولی کسی را نگرفته‌اند.»

در چنین شرایطی کوتاهی در انجام وظیفه یا کندی تحقیقات‌‌‌‌ می‌تواند منجر به برکناری یا استعفای مدیران مربوطه شود، اما در ایران از این خبرها نیست. مجرمان حاضر و آماده و دست به نقدی به نام «عوامل خودسر» و «دشمن» وجود دارد که‌‌‌‌ می‌توان از قتل‌های زنجیره‌ای گرفته تا ماجرای هفت‌تیرکشی مداح، افزایش قیمت دلار و هر جرم و جنایات و فساد دولتی را به گردن آنها انداخت؛ «دشمن‌»هایی که واقعا اگر کاری هم انجام بدهند به دلیل برخوردهاي تبليغاتي حکومت، کسی باور نمی‌کند و «عوامل خودسر»ی که شاید پای چوبه دار صدایشان در بیاید که «…قرارمان این نبود».

یک عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی ادعا کرده که «ممکن است دست‌های پشت پرده سیاسی ازجمله سرویس‌های اطلاعاتی بیگانه نیز در بروز این پدیده شوم اجتماعی نقش داشته باشند». بی جهت نیست که تعدادی از طنزپردازان ایرانی پیشاپیش متن اعترافات تلویزیونی اسیدپاشان را به رشته تحریر در آورده‌اند.

جدای از فضای شوخی و طنز اما مسئله خیلی جدی است. یکی از زنان اصفهانی به خبرنگار اقتصاد نیوز گفته‌ است که «پیامک‌های تهدیدآمیز» از فردی ناشناس دریافت کرده‌ است. در این پیامک آمده است که «اگر حجاب‌تان را رعایت نکنید به شما اسیدپاشی می‌شود».

خبرها حاکی از آن است که دختران و زنان اصفهانی خانه‌نشین شده‌اند و خانواده‌ها ترجیح‌‌‌‌ می‌دهند مانع از خروج دخترانشان از خانه بشوند.

با اینکه وزرات کشور اعلام کرده است که چند نفر از مظنونان احتمالی این اقدام بازداشت شده‌اند و پلیس‌‌‌‌ می‌گوید تنها چهار مورد اسیدپاشی به وقوع پیوسته که دو مورد آن با رسیدگی سرپایی حل شده است، اما نزدیکان قربانیان اسیدپاشی‌‌‌‌ می‌گویند: «ماموران نیروی انتظامی ازخانواده‌ها خواسته‌اند کسی چیزی به رسانه‌ها نگوید، تا پلیس اسیدپاشان را پیدا کند.»

مردم مجازات تعیین‌‌‌‌ می‌کنند

اکثر مردم عادی در ایران در مورد مجازات عاملان اسیدپاشی به زنان نظر مشترکی دارند و به چیزی کمتر از اعدام قانع نیستند. البته شیوه اعدام در نظر افراد متعدد است.

در بیشتر کشورهای جهان اگر اتفاقی مشابه ماجرای اسیدپاشی در شهر اصفهان به وقوع‌‌‌‌ می‌پیوست، مقامات پلیس و مدیران دولتی زیر فشار شدید افکار عمومی و اعتراض‌های مردمی قرار‌‌‌‌ می‌گرفتند تا هرچه سریع‌تر مجرم را بازداشت و مجازات کنند. در ایران از این خبرها نیست.

یک نانوا معتقد است که «باید از دو طرف ببندند به ماشین و نصفشان کنند».

یک زن خانه‌دار معتقد است که «باید آنها را شلاق بزنند و بعد دار بزنند».

یک دانش‌آموز دبیرستانی معتقد است که «باید آنها را با اره برقی نصف کرد»، اما متاسفانه تعداد کمی از مردم به این نکته توجه دارند که مجازات اصلی باید متوجه آمران اصلی این اقدام باشد و نه عوامل آن.

به نظر می‌رسد جامعه در جست‌وجوی یک مقصر است تا هرچه سریع‌تر بتواند این زخم را فراموش کند.

افسانه که دختری ۲۷ ساله است‌‌‌‌ می‌گوید: «تو را به خدا نیروی انتظامی زودتر اینها را دستگیر کند تا اعدام شوند. امروز در خیابان چند قطره آب از روی سایبان مغازه روی صورتم چکید. از ترس زهره ترک شدم. فکر کردم روی من هم اسید پاشیده‌اند. جیغ کشیدم.»

آناهیتا ۳۸ ساله و شاغل است. او قضیه را اینگونه تحلیل می‌کند: «در شرایط فعلی نظر آنچنانی نمی‌توان داد. ممکن است کسی باشد که مشکل روحی و روانی دارد یا اینکه یک افرادی باشند که اعتقادات مذهبی دارند. من فکر‌‌‌‌ می‌کنم در درجه اول حقیقت مهم است و اینکه واقعیت به مردم گفته شود. در درجه دوم فکر‌‌‌‌ می‌کنم نباید درخواست کنیم که افرادی که این کار را کرده‌اند اعدام بشوند. بازهم می‌گویم که الان چیزی مشخص نیست، اما اگر مذهبی باشند باید تحقیق شود چه کسی به آنها گفته روی صورت زن بدحجاب اسید بپاشند. وگرنه این همه آدم مذهبی در ایران داریم چرا آنها اسید‌‌‌‌ نمی‌پاشند؟ این کاری نیست که اگر کسی اعتقاد هم داشته باشد جرئت بکند که انجام بدهد.»

هر کس از زاویه دید خودش

حاج رضا از کسبه بازار بزرگ تهران که خودش را میزبان مجالس عزاداری مذهبی معرفی‌‌‌‌ می‌کند و نگران روی گرداندن مردم از اسلام است: «به خدا اینها دشمنی دارند با اسلام. حالا به فرض دستگیر کنند و مردم ببینند ریش دارند و ظاهر مذهبی دارند. هر کس ریش داشته باشد حتمی نیست که ریشه هم داشته باشد. نتیجه‌اش چی است جر اینکه مردم بگوید این از اسلام است. تبلیغ‌‌‌‌ می‌شود به نفع زنان غیر مومنه. ما با حاج آقای میرحسینی که امام جماعت مسجد است صحبت کردیم که بالای منبر بگوید این کارها از اسلام نیست. نه اینکه نظر منِ تنها باشد. چند نفر دیگر هم گفتند که انشاءالله روی منبر اشاره کنند.»

نمایندگان اصفهان در مجلس شورای اسلامی و بعضی از کاربران شبکه‌های اجتماعی بیش‌تر از آنکه نگران تبعات روانی اسیدپاشی در جامعه باشند نگران صنعت توریسم این شهر هستند.

این نمونه اظهار نظرها در دنیای واقعی هم وجود دارد. علیرضا که یک دانشجوی اهل تهران است‌‌‌‌ می‌گوید: «نتیجه این وحشی‌گری‌ها این است که دیگر توریست‌ها جرئت‌‌‌‌ نمی‌کنند به اصفهان سفر کنند. مثل قبل که توریست‌ها جرئت‌‌‌‌ نمی‌کردند به سیستان و بلوچستان و کرمان سفر کنند. این ماجرا به ایران ضربه‌‌‌‌ می‌زند.»

مدیر داخلی یک هتل از زاویه دید متفاوتی این نظر را ابراز‌‌‌‌ می‌کند: «با توجه به اینکه ورود جهانگردان خارجی به ایران در دوره آقای روحانی دو و نیم برابر شده و اصفهان یکی از نقاطی است که توریست‌ها به عنوان مقصد ایرانگردی در نظر دارند من فکر‌‌‌‌ می‌کنم این اقدام برای جلوگیری از ورود گردشگران خارجی به ایران است. نظراتی هست که فکر‌‌‌‌ می‌کنند این توریست‌ها در ایران تبلیغ مسیحیت‌‌‌‌ می‌کنند و فرهنگ غربی را ترویج را‌‌‌‌ می‌دهند…»

به نظر می‌رسد جامعه در جست‌وجوی یک مقصر است تا هرچه سریع‌تر بتواند این زخم را فراموش کند.

 افسانه که دختری ۲۷ ساله است‌‌‌‌ می‌گوید: «تو را به خدا نیروی انتظامی زودتر اینها را دستگیر کند تا اعدام شوند. امروز در خیابان چند قطره آب از روی سایبان مغازه روی صورتم چکید. از ترس زهره ترک شدم. فکر کردم روی من هم اسید پاشیده‌اند. جیغ کشیدم.»

یک خانم روزنامه‌نگار از درونی شدن مسئله حجاب‌‌‌‌ می‌گوید: «یک زمانی وقتی زن یا دختر مانتویی بود خود مردم پشت سرش حرف‌‌‌‌ می‌زدند. در مورد خواهر بزرگ من یادم هست که وقتی خانواده یکی از خواستگارهایش از همسایه‌ها تحقیقات کرده بودند برای خواهرم زده بودند. چند سال طول کشید تا مانتو و روسری عادی شد. بعد مسئله گشت ارشاد مثلاً پیش آمد که خود ما برای اینکه به مشکل بر نخوریم مسیر رفت و آمدمان عوض شد و بعضی وقتها لباس‌هایی انتخاب‌‌‌‌ می‌کنیم که خیلی از ما دوست ندارند و مجبوریم. حالا ماجرای اسیدپاشی هم اضافه شده… خودتان را بگذارید جای یک دختر اصفهانی که مدام روسری‌اش را درست‌‌‌‌ ‌کند که مبادا یک نفر به صورتش اسید بپاشد…»

یک مرد ۴۹ ساله ایرانی که مدیرعامل یک شرکت است‌‌‌‌ می‌پرسد: «…اگر در آمریکا تیراندازی بشود بلافاصله اخبار ایران اعلام‌‌‌‌ می‌کند با جزئیات ولی دو روز از ماجرای اسیدپاشی گذشت تا اعلام کردند؟ ابله‌‌ها گفتند چهار مورد بوده ولی در فیس‌بوک دیدم که تعداد بیشتر است و مثل همیشه دارند دروغ‌‌‌‌ می‌گویند.»

یک شهروند ۵۴ ساله مسئله را فرهنگی می‌داند: «این مملکت دیگر آن ممکت سابق نیست آقا. این مردم آن مردم سابق نیستند. همه دارند وحشی‌‌‌‌ می‌شوند. به جوانش بگویی بالای چشمت ابرو برایت چاقو‌‌‌‌ می‌کشد. به قاضی دادگاه حرف بزنی، یک جور دیگر. مردمی که در صف سبد کالا‌‌‌‌ می‌خواهند همدیگر را بکشند باید منتظر اینجوری‌اش هم باشند.»

یک دختر ۲۳ ساله به تبلیغات مذهبی اشاره‌‌‌‌ می‌کند و‌‌‌‌ می‌گوید: «وقتی هر دفعه در نماز جمعه درباره حجاب حرف‌‌‌‌ می‌زنند و تهدید می‌کنند حالا باید جواب بدهند. مجلس دارد قانون تصویب‌‌‌‌ می‌کند که بسیجی‌ها دیگر مجبور نباشند اسید بپاشند و راحت بتوانند هرکسی را خواستند بگیرند. همه درباره اسیدپاشی حرف‌‌‌‌ می‌زنند، ولی کسی اعتراض‌‌‌‌ نمی‌کند به مجلس که دارد این کارها را قانونی‌‌‌‌ می‌کند.»

مسعود تقریبا ۵۰ ساله و پدر دو دختر و یک پسر است. او به گذشته اشاره‌‌‌‌ می‌کند: «داریم بر‌‌‌‌ می‌گردیم به روزهای قدیم که هرکس روسری‌اش عقب بود پونز‌‌‌‌ می‌زدند به پیشانی‌اش یا رنگ‌ به او‌‌‌ می‌پاشیدند. من این را خودم با چشم خودم دیده‌ام. هم زن دیده‌ام و هم مرد که زن‌هایی که موهایشان رنگ کرده بود یا آرایش داشتند رنگ‌‌‌‌ می‌پاشیدند به صورت‌شان. زن‌هایی که‌‌‌‌ می‌گویم فکر نکنید جور خاصی بودند. نسبت به الان که‌‌‌‌ می‌بینید، معمولی بودند ولی آن موقع همین را هم قبول‌‌‌‌ نمی‌کردند.»

طیبه یک زن چادری است. مخالف اسیدپاشی و «کارهای خشن» است و از نیروی انتظامی و قوه قضائیه درخواست دارد تا هرچه زودتر عوامل این کار را شناسایی و مجازات کند.

او‌‌‌‌ می‌گوید: «در مترو به یک دختر خانمی که روسری‌اش افتاده بود تذکر دادم که مردها دارند نگاهش‌‌‌‌ می‌کنند. خدا شاهد است به قصد و نیتی نگفتم. گفتم شاید حواسش نبوده و بگویم تا متوجه بشود. زن‌ها شروع کردند زیر لب حرف‌هایی زدند که انگار ما که چادری هستیم موافق این کارها هستیم.»

راضیه خانم پیرزنی با بیش از ۶۵ سال سن و دارای پوششی به شدت مذهبی است.‌‌‌‌ می‌گوید: «اینها، هرکسی که می‌گوید این کار درست است دعا‌‌‌‌ می‌کنم این بلا سر عزیز خودش بیاید تا بفهمد این دخترهای طفل معصوم که بدبخت شدند و اسیر مریضخانه شدند چه می‌کشند… وقتی گشت ارشاد هست نباید این کارها را بکنند.»

یک کارگر مغازه کفش‌فروشی معتقد است: «ماجرای اسیدپاشی را بزرگ کرده‌اند تا مردم چیزهای دیگر یادشان برود.»

یک شهروند ۵۴ ساله مسئله را فرهنگی می‌داند: «این مملکت دیگر آن ممکت سابق نیست آقا. این مردم آن مردم سابق نیستند. همه دارند وحشی‌‌‌‌ می‌شوند. به جوانش بگویی بالای چشمت ابرو برایت چاقو‌‌‌‌ می‌کشد. به قاضی دادگاه حرف بزنی، یک جور دیگر. مردمی که در صف سبد کالا‌‌‌‌ می‌خواهند همدیگر را بکشند باید منتظر اینجوری‌اش هم باشند.»

او می‌گوید: «امروز هرکسی را که دیدم درباره اسیدپاشی حرف می‌زد. مردم دیگر یادشان رفته اختلاس سه هزار میلیاردی و هفت هزار میلیاردی و بقیه دزدی‌ها را. تا هفته پیش همه درباره عکس‌های بچه پولدارها حرف می‌زدند. اسید پاشیدند که مردم پی دزدی‌ها را نگیرند.»

صاحب یک فروشگاه موبایل معتقد است این اسیدپاشی نمی‌تواند کار یک ایرانی باشد و «به احتمال زیاد از حزب‌الله لبنان یا جای دیگر نفر آورده‌اند.»

او می‌گوید: «بعضی وقت‌ها یک پسر به صورت دختری که دوستش دارد و جواب نه شنیده اسید می‌پاشد، اما اینکه تعداد زیاد است و مسئله عشق و عاشقی نیست یک نفر که خیلی هم خر باشد و تعصبی باشد باز هم این کار را نمی‌کند با هم وطن‌اش.»

مدیر یک مدرسه دخترانه معتقد است اسیدپاشی باید به عنوان مسئله‌ای نگاه شود که حتی یک مورد آن هم نباید اتفاق بیافتد.

او می‌گوید: «چه فرقی دارد به خاطر روابط شخصی باشد یا از روی عقاید مذهبی؟ به نظر من جرم‌اش در حد قتل است. یک نفر که گناهی ندارد جز اینکه روسری‌اش کمی عقب است را کور می‌کنند و تا آخر عمر خانه‌نشین می‌کنند. این سوای مشکلات و بیماری‌های روحی است که برای خودش و خانواده‌اش ایجاد می‌شود. دخترها هم توصیه‌ام این است که مراعات کنند و دقت کنند. عقب و جلو بودن روسری ارزش این را ندارد که دیگر نتوانند ازدواج کنند و یا خدای ناکرده چشم شان را از دست بدهند و…»

خانمی که فروشنده لوازم تزئینی دست‌ساز است معتقد است که دختران اصفهانی نباید عقب نشینی کنند و «اگر در خانه بمانند کسانی که پشت ماجرای اسیدپاشی هستند به هدف‌شان می‌رسند».

او می‌گوید: «…در بقیه شهرها هم یاد می‌گیرند و از فردا می‌گویند در اصفهان جواب داد اینجا هم چندبار اسید می‌پاشیم و درست می‌شود.»

یک بازنشسته ۶۳ ساله که از گفتن شغل و مشخصاتش خودداری می‌کند اعتقاد دارد که ماجرای اسیدپاشی حتی اگر در همین حد باقی بماند و عواملش دستگیر بشوند «اثراتش ادامه دار است». او می‌گوید: «… این اسید، اسیدِ اسلام و اسید دروغ و فریبکاری آخوندهایی است که اولش با شعارهای دیگری آمدند ولی وقتی قدرت را گرفتند حرف‌های دیگری زدند. اینطوری نیست که مسئله چند دختر اصفهانی است و تمام می‌شود. اثرات این کار باقی می‌ماند و برای پسرهای جوان الگو می‌شود. اعتقاد من این است که روی صورت کل جامعه اسید پاشیده‌اند؛ روی صورت خانواده خود من اسید پاشیده‌اند…

مطمئن باشید اگر آقایان روحانی و مسئولان مخالفتی دارند در ظاهر هست و در دل‌شان می‌گویند حق‌شان است. خوشحال هستند که که دخترها و زن‌ها ترسیده‌اند. خصوصاً اینکه به حساب حکومت نوشته نمی‌شود و در نهایت چند نفر را می‌گیرند و مقصر معرفی می‌کنند. مشکل ما اسلام است که دارد حکومت می‌کند.»

یک پدر ایرانی که دارای دو فرزند ۱۶ و ۱۳ ساله است در مورد ماجرای اسیدپاشی به زنان می‌گوید: «جامعه ما امنیت ندارد. از صبح که می‌روم سر کار تا شب که بر می‌گردم همه‌اش نگران بچه‌ها و همسرم هستم. زمستان سال قبل در محله ما با لباس نیروی انتظامی و با حکم رفته‌اند داخل خانه یکی از همسایه‌ها و خانه را خالی کرده‌اند. حالا می‌گویند کار دیگری نکرده‌اند ولی معلوم نیست با زن و بچه طرف کاری نکرده باشند. مردم از ترس آبروی‌شان نمی‌گویند که همه اتفاق‌ها را. دارد می‌شود یک‌سال ولی کسی را نگرفته‌اند. تا ماجرایی بیخ پیدا نکند و سر و صدای مردم در نیاید پلیس هیچ کاری نمی‌کند. باید دنبال این اتفاق را گرفت.»