در پی وخامت حال جسمی حسين رونقی ملکی، زندانی سياسی بند ۳۵۰ در زندان اوين، وی به بهداری زندان منتقل شد.
به‌گزارش هرانا، تارنمای مجموعه فعالان حقوق بشر در ايران، حسین رونقی ملکی بر اثر تب شديد حاصل از بالارفتن غلظت خون در بهداری اوين بستری شد.
سایت کلمه نوشته وی پس از تزریق مسکن به بند ۳۵۰ بازگشته است.
این زندانی سیاسی جوان از دچار بيماری کليوی بود و تلاش خانواده او به‌رغم موافقت پزشکی قانونی با مرخصی درمانی وی راه به جايی نبرده است.
حسین رونقی ملکی جزو ۳۳ زندانی سیاسی بند ۳۵۰ زندان اوين است که در اعتراض به یورش مأموران امنیتی به این بند در روز پنج‌شنبه ۲۸ فروردین‌ماه، دست به اعتصاب غذا زده است.
وی به ۱۵سال حبس تعزيری محکوم شده و از چهار سال پيش تاکنون در زندان به‌سر می‌برد.
ندای سبز آزادی: شهرام احمدی ، زندانی اهل‌سنت محکوم به اعدام در نامه ای نوشت: 6 ﺑﻬﺎﺭ ﺍﺯ ﻋﻤﺮﻡ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﮔﺬﺷﺖ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺼﯿﺒﺖ، ﺳﺨﺘﯽ، ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺯﻧﺪﺍﻥ، ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺳﻠﻮﻝ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺳﻠﻮﻝ، ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺩﺭ ﺭﺟﺎﯾﯽ ﺷﻬﺮ ﻫﺴﺘﻢ . ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻭ ﻣﺼﯿﺒﺖ ﻓﻘﻂ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺳﺎﺗﻢ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﻧﺸﻮﺩ، ﺗﺒﻌﯿﺾ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻭ ﻫﻢ ﮐﯿﺸﺎﻧﻢ ﺩﺭ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﮐﺮﺩﺳﺘﺎﻧﺎﺕ، ﺑﻠﻮﭼﺴﺘﺎﻥ، ﺗﺮﮐﻤﻦ ﺻﺤﺮﺍ ﻭ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺳﻨﯽ ﻧﺸﯿﻦ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﯾﺎﺑﺪ . ﻓﻘﻂ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺧﻮﺍﻫﺎﻥ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺁﺯﺍﺩﺍﻧﻪ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺩﻏﺪﻏﻪ ﺑﺎ ﺭﻋﺎﯾﺖ ﺣﻘﻮﻗﻤﺎﻥ ﺑﻮﺩﻡ.
متن کامل زنجنامه این زندانی اهل سنت در پی می آید
ﺑﺴﻢ ﺍﻟﻠﻪ ﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﺍﻟﺮﺣﯿﻢ
یک سال دیگر از جوانیم گذشت. 6 ﺍﺭﺩﯾﺒﻬﺸﺖ ﻣﺎﻩ ﺳﺎﻝ 1388 ﺑﻮﺩ . ﺟﻮ ﺍﻣﻨﯿﺘﯽ ﺳﻨﻨﺪﺝ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺳﭙﺎﻩ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﻣﺮﺍ ﺩﺳﺘﮕﯿﺮ ﮐﻨﻨﺪ . ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﻣﻦ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺖ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﺼﯿﺒﺖ ﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ.
ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺳﭙﺎﻩ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﻭﺯﺍﺭﺕ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﺳﻨﻨﺪﺝ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺑﺎﺯﺟﻮﯾﯽ ﺗﻮﺍﻡ ﺑﺎ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﺣﯽ ﻭ ﺟﺴﻤﯽ ﺷﺮﻭﻉ ﺷﺪ. ﻧﻪ ﻣﻼﻗﺎﺗﯽ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ، ﻧﻪ ﺗﻠﻔﻨﯽ، ﻓﻘﻂ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺳﻠﻮﻟﻬﺎﯼ ﺍﻧﻔﺮﺍﺩﯼ .
ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺍﺯ ﭘﯽ ﻫﻢ ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﺑﺎﺯﻫﻢ ﻣﻦ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﺳﻨﻨﺪﺝ ﺑﻮﺩﻡ . ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﮔﺬﺷﺖ. ﺷﻬﺮﯾﻮﺭ ﻣﺎﻩ 1388 ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﻡ ﺑﻬﺮﺍﻡ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ . ﺑﻬﺮﺍﻡ ﻣﺘﻮﻟﺪ 1371 ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺩﺳﺘﮕﯿﺮﯼ ﺯﯾﺮ 18 ﺳﺎﻝ ﺳﻦ ﺩﺍﺷﺖ . ﺍﻭ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﻣﻮﺭﺩ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ .
ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻣﺎﻩ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺯ ﻋﻤﺮﻡ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻨﻮﺍﻝ ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻝ ﻫﺎﯼ ﺍﻧﻔﺮﺍﺩﯼ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﺳﻨﻨﺪﺝ ﮔﺬﺷﺖ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺩﺍﺩﮔﺎﻫﯽ ﺍﺯ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﺧﺎﺭﺝ ﮐﺮﺩﻧﺪ. ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﺳﺮ ﺍﺯ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﺯﻧﺠﺎﻥ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻡ. ﭼﻬﺎﺭ ﻣﺎﻩ ﺍﻭﻝ ﻧﻪ ﻫﻮﺍﺧﻮﺭﯼ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﻧﻪ ﺗﻠﻔﻦ ﻭ ﻧﻪ ﻣﻼﻗﺎﺗﯽ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﻬﺎﺭﻣﺎﻩ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﯾﮏ ﺗﻤﺎﺱ ﺑﮕﯿﺮﻡ . ﻣﺪﺕ 21 ﻣﺎﻩ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﺯﻧﺠﺎﻥ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺭﯼ ﮐﺮﺩﻧﺪ . ﻧﻪ ﺩﮐﺘﺮﯼ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺮﻭﯾﻢ ﻧﻪ ﺩﺭﻣﺎﻧﮕﺎﻫﯽ. ﻓﻘﻂ ﺯﻭﺭ ﻭ ﮐﺘﮏ ﻭ ﺣﺮﻑ ﺯﺷﺖ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﺣﻘﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﺑﺎ ﭘﻮﺩﺭ ﻓﻠﻔﻞ، ﺑﺎﺗﻮﻡ ﺑﺮﻗﯽ ﻭ ﺩﺳﺘﺒﻨﺪ ﺷﺪﻥ ﺑﻪ ﺳﻮﻟﻪ ﻫﻮﺍﺧﻮﺭﯼ ﺩﺭ ﺳﺮﻣﺎﯼ ﺳﺮﺩ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﺎ ﭘﺬﯾﺮﺍﯾﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ. ﻓﻘﻂ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﻭ ﮐﺮﺩ ﺑﻮﺩﯾﻢ .
ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﺪﺕ ﺣﮑﻢ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﺑﻬﺮﺍﻡ ﺻﺎﺩﺭ ﺷﺪ ﻭ ﻣﺼﯿﺒﺖ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﻭﺍﺭﺩ ﺁﻣﺪ . 33 ﻣﺎﻩ ﺩﺭ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﺳﻨﻨﺪﺝ ﻭ ﺯﻧﺠﺎﻥ ﺑﻪ ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ ﺷﯿﻮﻩ ﮔﺬﺷﺖ ﺗﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺑﻨﺪ 350 ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻭﯾﻦ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮐﺮﺩﻧﺪ . ﺍﻣﺎ ﻃﻮﻟﯽ ﻧﮑﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻣﺮﺍ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺩﺍﺩﻧﺪ . ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﺑﻪ ﺗﺒﻌﯿﺪﮔﺎﻩ ﻣﺮﮒ، ﻗﺒﺮﺳﺘﺎﻥ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﻫﺎ، ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﺟﺎﯾﯽ ﺷﻬﺮ . ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺣﺪﻭﺩ 3 ﺳﺎﻝ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﺑﻬﺮﺍﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺩﯾﺪﻡ . ﺣﮑﻢ ﺍﻋﺪﺍﻣﺶ ﻗﻄﻌﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺷﺪﻧﺶ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ . ﯾﺎﺯﺩﻩ ﻣﺎﻩ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺳﺎﻟﻦ 10 ﺑﻨﺪ 4 ﺭﺟﺎﯾﯽ ﺷﻬﺮ ﺳﭙﺮﯼ ﮐﺮﺩﻡ ﺍﻣﺎ ﺣﺘﯽ ﯾﮑﺒﺎﺭ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﺍﺣﻀﺎﺭ ﻧﺸﺪﻡ ﻭ ﺣﺘﯽ ﻣﻘﺪﺍﺭﯼ ﺍﺯ ﺳﺨﺘﯽ ﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﮐﺎﺳﺘﻪ ﻧﺸﺪ. ﺑﺎ 45 ﻣﺎﻩ ﺑﻼﺗﮑﻠﯿﻔﯽ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﺑﺮﺩﻧﺪ . ﺭﺋﯿﺲ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﺁﺧﻮﻧﺪ ﻣﺤﻤﺪ ﻣﻘﯿﺴﻪ ﺑﻮﺩ . ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ 10 ﺩﻗﯿﻘﻪ 10 ﻧﻔﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﻣﺤﮑﻮﻡ ﮐﺮﺩ. ﺩﺍﺩﮔﺎﻫ ﻓﻘﻂ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﻃﻮﻝ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﻣﺮﺍ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﮐﺮﺩﻧﺪ. ﻓﻘﻂ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺍﺗﻬﺎﻣﺎﺕ ﻭﺍﻫﯽ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ . ﻭ ﺣﺘﯽ ﻗﺎﺿﯽ ﺑﻪ ﺩﻓﺎﻋﯿﺎﺕ ﻭﮐﯿﻠﻢ ﻫﻢ ﮔﻮﺵ ﻧﺪﺍﺩ . ﺧﻮﺏ ﺩﺍﺩﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ ﻭﻟﯽ ﻫﻨﻮﺯ ﺣﮑﻤﯽ ﺭﺍ ﺻﺎﺩﺭ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯﯼ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺩﺍﺩﮔﺎﻫﯽ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﻭ 9 ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻤﺎﻥ ﮐﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻗﺎﺿﯽ ﺑﻪ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﻣﺤﮑﻮﻡ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻗﺰﻟﺤﺼﺎﺭ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮐﺮﺩﻧﺪ . ﺷﺎﯾﺪ ﺗﺼﻮﺭﺵ ﺑﺮﺍﯾﺘﺎﻥ ﺳﺨﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺟﻠﻮﯼ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ﺭﺍ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺑﺒﺮﻧﺪ . ﻭﻟﯽ ﻧﺘﻮﺍﻧﯽ ﻫﯿﭻ ﮐﺎﺭﯼ ﺑﺮﺍﯾﺸﺎﻥ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﺪﻫﯽ! ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ 6 ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻪ ﺑﻬﺮﺍﻡ ﻫﻢ ﺟﺰﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮﺩ، ﺑﻪ ﺟﺮﻡ ﺩﻓﺎﻉ ﺍﺯ ﻣﻘﺪﺳﺎﺗﺸﺎﻥ، ﺑﻪ ﺟﺮﻡ ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺮﻡ ﮐﺮﺩ ﺑﻮﺩﻥ ﺑﻪ ﺩﺍﺭ ﺁﻭﯾﺨﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ . ﻭ ﺣﺘﯽ ﺟﻨﺎﺯﻩ ﻫﺎﯾﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻫﺎﯾﺸﺎﻥ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﻧﺪﺍﺩﻧﺪ .
ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺍﻍ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﺳﺮﺩ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺣﮑﻢ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺻﺎﺩﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﮐﯿﻠﻢ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺭﻭﺯ ﺩﺍﺩﮔﺎﻫﯽ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺪﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺍﺑﻼﻍ ﮐﺮﺩﻧﺪ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺼﯿﺒﺖ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﺩﺭ ﺗﯿﺮ ﻣﺎﻩ 1392 ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺗﻢ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺧﺒﺮ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮐﻬﻮﻟﺖ ﺳﻦ ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻟﻦ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻣﺎﻣﻮﺭ ﺳﺎﻟﻦ ﺍﯾﻦ ﺧﺒﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﺳﮑﺘﻪ ﮐﺮﺩﻥ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺷﺪ . ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺗﺮﺧﯿﺺ ﺷﺪ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺗﺼﺎﺩﻑ ﮐﺮﺩﻧﺪ . ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮﻡ ﺑﻪ ﮐﻤﺎ ﺭﻓﺘﻨﺪ. ﻫﺮ ﺩﻭ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﻫﺎﯾﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻧﺪ . ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺑﯿﻨﺎﯾﯽ ﯾﮏ ﭼﺸﻤﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﻧﺼﻒ ﺑﺪﻧﺶ ﻓﻠﺞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .
ﺩﺭ ﻣﻬﺮ ﻣﺎﻩ 1392 ﻣﺮﺍ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺍﻭﯾﻦ ﺑﻨﺪ 240 ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺩﺍﺩﻧﺪ.40 ﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻧﻔﺮﺍﺩﯼ ﺳﭙﺮﯼ ﮐﺮﺩﻡ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺑﻨﺪ 350 ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮐﺮﺩﻧﺪ . 5 ﻣﺎﻩ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺳﭙﺮﯼ ﮐﺮﺩﻡ ﺍﻣﺎ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﺨﻮﻑ ﺭﺟﺎﯾﯽ ﺷﻬﺮ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺩﺍﺩﻧﺪ . 6 ﺑﻬﺎﺭ ﺍﺯ ﻋﻤﺮﻡ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﮔﺬﺷﺖ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺼﯿﺒﺖ، ﺳﺨﺘﯽ، ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺯﻧﺪﺍﻥ، ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺳﻠﻮﻝ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺳﻠﻮﻝ، ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺩﺭ ﺭﺟﺎﯾﯽ ﺷﻬﺮ ﻫﺴﺘﻢ . ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻭ ﻣﺼﯿﺒﺖ ﻓﻘﻂ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺳﺎﺗﻢ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﻧﺸﻮﺩ، ﺗﺒﻌﯿﺾ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻭ ﻫﻢ ﮐﯿﺸﺎﻧﻢ ﺩﺭ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﮐﺮﺩﺳﺘﺎﻧﺎﺕ، ﺑﻠﻮﭼﺴﺘﺎﻥ، ﺗﺮﮐﻤﻦ ﺻﺤﺮﺍ ﻭ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺳﻨﯽ ﻧﺸﯿﻦ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﯾﺎﺑﺪ . ﻓﻘﻂ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺧﻮﺍﻫﺎﻥ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺁﺯﺍﺩﺍﻧﻪ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺩﻏﺪﻏﻪ ﺑﺎ ﺭﻋﺎﯾﺖ ﺣﻘﻮﻗﻤﺎﻥ ﺑﻮﺩﻡ.
ﭼﻪ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻋﻤﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﻠﻪ ﻫﺎﯼ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺳﭙﺮﯼ ﮐﺮﺩﻧﺪ، ﺑﺪﻭﻥ ﻫﯿﭻ ﮔﻨﺎﻫﯽ ﻭ ﭼﻪ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺤﮑﻮﻡ ﺑﻪ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺁﺭﺯﻭ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﺁﺯﺍﺩ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻨﺪ . ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺑﺎ ﺗﺒﻌﯿﺾ، ﺑﻪ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺑﺎ ﻇﻠﻢ ﻭ ﻧﺎﺑﺮﺍﺑﺮﯼ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽ ﺩﻫﻢ . ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺳﺎﺗﻢ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﺷﻮﺩ، ﺍﻣﺎ ﻧﺘﻮﺍﻧﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﭼﺮﺍ؟!
ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﻭﻧﺪ ﺩﺭﺟﻪ ﺩﻭ ﺑﻮﺩﻥ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽ ﺩﻫﻢ. ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﻣﻦ ﺭﻭﺯﯼ ﺍﯾﻦ ﻇﻠﻢ ﻫﺎ ﻭ ﺗﺒﻌﯿﺾ ﻫﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺑﺮﺳﺪ .
ﮔﯿﺮﻡ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﻭﺭﺷﺎﻥ ﺩﺭ ﺧﺎﮎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﯾﻢ ﻭ ﺳﺎﻗﻪ ﻫﺎﯼ ﺟﻮﺍﻧﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﺿﺮﺑﻪ ﻫﺎﯼ ﺗﺒﺮﻫﺎﯾﺸﺎﻥ ﺯﺧﻢ ﺩﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﺭﯾﺸﻪ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ؟
ﮔﯿﺮﻡ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﻡ ﺑﻨﺸﺴﺘﻪ ﺩﺭ ﮐﻤﯿﻦ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺭﺍ ﻋﻼﻣﺖ ﻣﻤﻨﻮﻉ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ﺑﺎ ﺟﻮﺟﻪ ﻫﺎﯼ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺩﺭ ﺁﺷﯿﺎﻧﻪ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ؟
ﮔﯿﺮﻡ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ، ﮔﯿﺮﻡ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺑﺮﻧﺪ، ﮔﯿﺮﻡ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮐﺸﻨﺪ ﺑﺎ ﺮﻭیش ﻧﺎﮔﺰﯾﺮ ﺟﻮﺍﻧﻪ ﻫﺎ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮐنند؟
hasani / 25 April 2014