امام جمعه سابق راسک سابق می‌گوید اعدام‌های اخیر در بلوچستان یک «نسل‌کشی با هدف ترساندن مردم ایران و بلوچ در آستانه سالگرد انقلاب ژینا» است. عبدالغفار نقشبندی بر این باور است که سکوت کشورهای غربی و محافل رسانه‌ای، در انجام این اعدام‌ها تاثیرگذار بوده است.
در چند ماه گذشته اجرای حکم اعدام در ایران افزایش یافته که سهم شهروندان بلوچ در آن چشمگیر بوده است. روز چهارشنبه ۱۱ مرداد ۱۴۰۲، خبرگزاری «حال‌وش» اعلام کرد که ظرف ۴۸ ساعت، ۱۲ شهروند بلوچ و یک شهروند افغانستانی با اتهامات مربوط به «مواد مخدر» در زندان‌های مختلف ایران اعدام شدند.
مولوی عبدالغفار نقشبندی، امام جمعه سابق راسک و موسس جنبش دادخواهان و آزادگان (ج.د.آ) به زمانه می‌گوید که بلوچستان در گذشته هم شاهد اعدام‌های دسته‌جمعی شهروندان بلوچ به اتهامات امنیتی و مواد مخدر و غیره بوده است، اما «موج جدید اعدام‌ها بیشتر اغراض و اهداف سیاسی دارد.»
بلوچستان همچنین طی یازده ماه گذشته شاهد جمعه‌های اعتراضی بود که بارها حاکمیت تلاش کرده با عناوین مختلف آن را سرکوب ومتوقف کند.
نقشبندی می‌گوید:
در ماه‌های گذشته اعتراض‌ها و مبارزات مدنی و دادخواهانه مردم بلوچ ادامه و حالا حاکمیت در تلافی آن اعدام‌های انتقام‌جويانه اخیر را انجام داده است.
ترساندن مردم ایران با اعدام بلوچ‌ها
کم‌تر از چهل روز به سالگرد جنبش ژینا مانده و به باور مخالفان، جمهوری‌اسلامی تلاش می‌کند با هر ابزاری از جمله توسل به اعدام‌هایی مانند آنچه اخیرا در بلوچستان انجام داده و همچنین با ایجاد رعب و وحشت تلاش می‌کند، اجازه ندهد آتش این جنبش دوباره زبانه بکشد.
عبدالغفار نقشبندی با همین باور می‌گوید جمهوری اسلامی همیشه از سیاست «النصر بالرعب» یعنی پیروزی در گرو وحشت‌پراکنی استفاده کرده تا صدای اعتراض مردم بلوچ را خاموش کند. او تاکید می‌کند که جمهوری اسلامی با سیاست «کثیف» اعدام بلوچ‌ها می‌خواهد دیگران را از فرجام و سرانجام دوباره برکشیدن انقلاب ژینا بترساند.
به گفته نقشبندی، مردم بلوچ پشتیبانی ندارند تا از آنها دفاع کند. به همین دلیل اعدام شهروندان به خصوص بلوچ‌ها همیشه یکی از حربه‌های رژیم برای سرکوب بوده است.
نقشبندی تاکید می‌کند:
یکی از علت‌های اصلی قربانی شدن بلوچ‌ها در این سیاست کثیف رژیم، عدم توجه جامعه و کشورهای قدرتمند جهان است. اگر آنها نسبت به این اعدام‌ها واکنش نشان می‌دادند، قطعا هزینه‌های سیاسی برای رژیم به بار می‌آورد و همین بی‌تفاوتی‌های مجامع دنیا و رسانه‌ها نسبت به اعدام بلوچ‌ها دست رژیم را باز گذاشته تا از این حربه ظالمانه و قهرآمیز استفاده کند.
سوء‌استفاده حکومت از بی‌تفاوتی و سکوت نسبت به اعدام
در روزهای گذشته کاربران شبکه‌های اجتماعی با استفاده از دو هشتگ #نسل_کشی_بلوچ و #BalochGenocide به اعدام بلوچ‌ها که در ماه‌های گذشته افزایش یافته است، واکنش نشان داده و اعتراض کردند.
البته نوک پیکان اعتراض این کاربران هم فقط جمهوری اسلامی نبوده است. آنها می‌گویند بازتاب این اعدام‌ها در جامعه ایران و حتی رسانه‌های فارسی زبان خارج از کشور بسیار کم بوده و همین موضوع باعث شده دست جمهوری اسلامی برای اعدام‌ها بازتر باشد.
نقشبندی موسس جنبش دادخواهان و آزادگان بلوچ، معتقد است که بلوچ‌ها همواره در طول عمر حکومت جمهوری اسلامی، در آتش «تبعیض‌های قهرآمیز» سوخته و استخوان‌های آنها در «زیر چکمه‌های نگاه‌های مذهبی و افراط‌گرایانه حکومت» له شده است؛ اما «کسی صدای له شدن استخوان‌های آنها» را نشنیده و «بوی سوختگی بدن مردم سوخت‌بر بلوچ» به مشام کسی نرسیده است.
نقشبندی می‌گوید:
بی‌تفاوتی رسانه‌ها و مردم یکی از دلایلی هست که هزینه سیاسی و بین‌المللی اعدام شهروندان بلوچ را برای رژیم پایین آورده و حکومت هم از این سکوت به عنوان فرصت استفاده کرده و دست به نسل‌کشی و اعدام مردم بلوچ می‌زند. همچنین رسانه‌های اصلی فارسی زبان هم نسبت به اعدام بلوچ‌ها سکوت می‌کنند.
در گزارش سالانه خبرگزاری حال‌وش آمده است که در سال ۱۴۰۱، دست‌کم ۱۸۲ شهروند بلوچ در ۱۷ زندان کشور اعدام شدند که به گفته نقشبندی این آمار مربوط به افرادی است که احراز هویت شده‌اند، و آمار واقعی بیش از این حرف‌هاست.
امام جمعه سابق راسک می‌گوید:
آنچه مایه درد و رنج بلوچ‌هاست، بی‌تفاوتی رسانه‌ها و تنها گذاشتن بلوچستان است که قطعا بر روح و روان مردم تاثیر گذاشته است. انتظار ما این است که همه هم‌وطنان ما در ایران نسبت به اعدام شهروندان بلوچ واکنش نشان دهند چرا که بلوچ در خط مقدم مبارزه است و برای کل ایران سپر شده است. آنها ایرانی آزاد و به دور از تبعیض، ظلم، خفقان و استبداد را خواهان هستند و بهترین فرزندان خودشان را قربان می‌کنند و امیدوارم مردم ایران پیش از آن‌که فریادها در سینه حبس شوند، فریاد مردم بلوچ را بشنوند.
نقشبندی به این مساله اشاره می‌کند که ترس مردم بلوچ از حکومت فروریخته و آنها چیزی برای باختن ندارند: «آنها نه شغل و زندگی شرافت‌مندانه‌ای دارند و نه حیا و ناموس‌شان امنیت دارد. به همین دلیل هیچ چیزی نمی‌تواند مانع قیام مردمی در بلوچستان شود.»
طبق گزارش خبرگزاری حال‌وش طی ۷۰ روز گذشته نزدیک به ۸۰ شهروند بلوچ توسط جمهوری اسلامی اعدام شده‌اند که به گفته امام جمعه سابق راسک، به نسبت جمعیت ایران، بالاترین آمار اعدام مربوط به بلوچ‌هاست.
سازمان حقوق بشری مانند عفو بین‌الملل و سازمان حقوق بشر ایران نیز، بیش از ۲۰ درصد اعدام‌های انجام شده در ایران را متعلق به بلوچ‌ها اعلام کردند.
نقشبندی می‌گوید:« این یک نسل‌کشی بزرگ در تاريخ بلوچ‌هاست كه در سكوت مجامع بين‌المللی اتفاق می‌افتد.»
سپاه بزرگ‌ترين مافيای مواد مخدر در بلوچستان است
بر اساس اعلام سازمان حقوق بشر ایران در سه سال گذشته زندانی‌هایی که با اتهام‌های مربوط به مواد مخدر اعدام شده‌اند، افزایش چشمگیری داشته است. در سال جاری در مقایسه با شش ماه اول سال ۲۰۲۲ که ۹۱ نفر به اتهام‌های مرتبط با مواد مخدر اعدام شده بودند، ۱۲۶ درصد افزایش یافته و رقم آن به ۲۰۶ اعدام رسیده که سهم مردم بلوچ قابل توجه بوده است.
عبدالغفار نقشبندی با اشاره به این موضوع تاکید می‌کند:
در بلوچستان بزرگ‌ترين مافيای مواد مخدر، سپاه و نيروهای وابسته به اين ارگان تروريستی است كه به‌صورت ترانزيت موادها را در زير سايه قدرت‌شان جابه‌جا می‌كنند، اما اعداميان و قربانيان اين اتهام‌ها بيشتر افرادی فقير و مستضعف از مردم بلوچ هستند كه فريادشان به جايی نمی‌رسد.
او بر این باور است که سلب حق حیات شهروندان فقیر بلوچ به اتهام جابه‌جایی مواد مخدر یک نسل‌کشی و فاجعه انسانی در این قرن است: «زیرا اعدام انسان‌ها و سلب حق حیات به بهانه مواد مخدر از لحاظ شرعی یک ظلم بزرگ است و هیچ ربطی به اسلام و شریعت ندارد که این مدعیان اسلام دم از آن می‌زنند و بر خلاف معیارها و موازین حقوق بشری است.»
عبدالغفار نقشبندی با اشاره به این‌که برخی از مستمندان بلوچ در نتیجه سیاست‌های مخرب حکومت به قاچاق مواد مخدر روی آورده‌اند، به زمانه می‌گوید:
نبود فضاها و بسترهای مناسب آموزشی در سنین کودکی، فقدان فرصت‌های شغلی مناسب در جوانی، تبعیض‌های قهرآمیز در حق فارغ‌التحصیلان بلوچ و عدم پذیرش آنها در گزینش‌های استخدامی به دلیل ملیت و مذهب تاثیرگذار بوده است. اگر در بلوچستان سرمایه گذاری پایداری می‌شد و زیرساخت‌های کافی برای اشتغال جوانان فراهم می‌شد، هرگز هیچ بلوچی حاضر نمی‌شد که برای کسب لقمه نانی دست به مواد مخدر یا حمل سوخت بزند که در آخر یا اعدام شود و یا زنده زنده در آتش بسوزد.