حمزه سواری لفته، زندانی سیاسی عرب محکوم به حبس ابد از سال‌ها پیش زمانی که تنها ۱۹ سال سن داشت به همراه دو برادر دیگرش بازداشت و از آن زمان تاکنون در زندان‌های ایران در شرایط نامناسبی دوران محکومیت خود را سپری می‌کند.

طی مدت بیش از ۱۷ سال گذشته مسئولان زندان و نهادهای امنیتی همواره این زندانی عرب محکوم به حبس ابد را تحت شدیدترین شکنجه‌های روحی و جسمی قرار داده‌اند.

همچنین مسئولان زندان و دستگاه‌های امنیتی از بیماری‌های متعددی که حمزه سواری لفته از آن‌ها رنج می‌برد، به منظور اعمال شکنجه‌های بیشتر علیه او بهره برده‌اند.

بنا بر گزارش «اطلس زندان‌های ایران» که به طور ویژه وضعیت زندانیان در زندان‌های ایران را رصد می‌کند، حمزه سواری لفته، زندانی سیاسی عرب محکوم به حبس ابد، به‌رغم ابتلا به بیماری‌های متعدد زمینه‌ای و تشدید بیماری‌اش در زندان، کماکان بدون دسترسی به خدمات پزشکی کافی و مؤثر در زندان گوهردشت کرج (رجایی‌شهر) محبوس است.

مسیر غلط اعدام و تبعات آن!

یک منبع آگاه در مورد آخرین وضعیت این زندانی سیاسی عرب به «اطلس زندان‌های ایران» گفته است:

«حمزه سواری در هفدهمین سال تحمل حبس در زندان، با مداخله مستقیم مقام‌های قضایی ناظر بر زندان و مسئولین زندان گوهردشت، هم‌چنان بدون دسترسی به خدمات پزشکی در این زندان محبوس است. این زندانی عرب اهوازی، در طول دوران تحمل زندان به مشکلات تنفسی، دردهای شدید در ناحیه ستون فقرات و غده در ناحیه زانو مبتلا شده و به‌رغم تشدید بیماری‌اش از رسیدگی پزشکی محروم است.»

حمزه سواری لفته، ۳۶ ساله و اهل اهواز است.  او در شهریور ۸۴ و زمانی که تنها ۱۹ سال داشت و در حال آماده شدن برای شرکت در کنکور دانشگاه بود، به‌ همراه دو برادرش، محمدعلی سواری و جعفر سواری که هر دو معلم بودند، با اتهامات امنیتی بازداشت شدند.

یک سال بعد، برادران سواری در پرونده‌ای پرابهام از سوى شعبه یک دادگاه انقلاب اهواز به ریاست قاضی «شعبانی» به اتهام «افساد فی الارض، محاربه و اقدام علیه امنیت ملی» به اعدام محکوم شدند. یک سال پس از صدور حکم، محمدعلی سواری و جعفر سواری در اهواز اعدام شدند. در سال ۱۳۸۸ حکم اعدام حمزه سواری به حبس ابد تقلیل پیدا کرد این زندانی سیاسی عرب طی مدت تحمل زندان از مرخصی محروم بوده و حتی مدتی پیش و پس از درگذشت مادرش نیز مسئولان قضایی اجازه حضور او در مراسم خاک‌سپاری را ندادند.

حمزه سواری شهریور ۱۴۰۰ از زندان رجایی شهر کرج نامه‌ای در مورد وضعیت غیرانسانی زندان‌های کشور نوشت.

سواری طی این نامه ضمن اشاره به گوشه‌ای از تجربیات خود در زندان، از جمله مهمترین دلایل عدم ایجاد تغییر در وضعیت زندان‌ها را نبود نظارت، عدم مسئولیت‌پذیری و انکار برخورد غیرانسانی و غیرقانونی با زندانیان عنوان کرد.

این زندانی سیاسی محکوم به حبس ابد در بخشی از نامه خود نوشت:

«در طول ۱۶ سال حبسی که تاکنون گذرانده‌ام، با کسر ۹ ماه انفرادی در بازداشتگاه‌های اداره اطلاعات اهواز و شیراز و سه ماه حبس در زندان شیبان و هفت سال اخیر حضور در زندان رجایی‌شهر، هشت سالش را در زندان کارون سپری کرده‌ام. این هشت سال تلخ‌ترین دوران حبسم بوده است، دورانی که برای رهایی از آن، تبعید خودخواسته به رجایی‌شهر و دور افتادن از شهر و خانواده را به جان خریدم. در زندان کارون به وحشیانه‌ترین شکل ممکن مورد شکنجه فیزیکی قرار گرفتم، تحقیر شدم، توهین و ناسزا شنیدم و به سلول‌های قرون وسطایی منتقل شدم. افراد بسیاری را دیدم که در این سرنوشت با من سهیم بودند و افراد دیگری را دیدم که سرنوشتی بسیار تلخ‌تر نصیبشان شد و از زیر شکنجه‌ها جان سالم به در نبردند. افرادی که پروندۀ پایان حیاتشان با توجیه خشک و کلیشه‌ایِ مرگِ ناشی از زیاده‌روی در مصرف مواد مخدر، پیش از آن‌که باز شود، بسته می‌شد و به بایگانی فراموشی عمدی سپرده می‌شد.»

خبرگزاری هرانا، ارگان خبری مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، اسفندماه سال گذشته در گزارشی از عدم رسیدگی پزشکی به وضعیت این زندانی سیاسی علی‌رغم مواجهه با مشکلات قلبی و ریوی خبر داده بود. حمزه سواری پیش از این نیز با مشکلات پزشکی بسیاری از جمله غده در ناحیه زانو، دیسک کمر، مشکلات ستون فقرات و واریکوسل روبه‌رو و با کارشکنی مسئولان زندان و مخالفت امین وزیری، دادیار زندانیان سیاسی از رسیدگی پزشکی محروم بوده است.