نیوساینتیست – در اورشلیم قرن شش میلادی، راهبان بیزانسی، علی‌رغم قواعد سفت و سختی که مجبورشان می‌کرده بیشتر آب و نان بخورند، اتفاقاً افراد شکمویی بوده‌اند.

اگرچه قدیمی‌ترین صومعه‌های بیزانس را فقط در بیابان‌های دورافتاده می‌شد یافت، اما صومعه سنت‌استفان، در اورشلیم واقع بود. لزلی گرگوریکا (Lesley Gregoricka) از پژوهش‌گران دانشگاه آلابامای جنوبی، که نمونه‌های منحصربفردی از ۵۵ اسکلت مدفون در این صومعه را جمع‌آوری کرده، کنجکاو این شده بود که زندگی شهری چه تأثیری می‌توانسته بر راهبان داشته باشد.

نسبت ایزوتوپ‌های مختلف کربن و اکسیژنی که در این استخوان‌ها یافت شد، این گمانه را تأیید کرد که راهبان از غلات متداولی نظیر گندم و همچنین میوه و سبزی، زیاد می‌خورده‌اند. اما اکثر استخوان‌ها پر از ایزوتوپ سنگین نیتروژن-۱۵ هم بودند، که حکایت از مصرف بالای پروتئین‌های حیوانی، یعنی گوشت، یا محصولات لبنی نظیر پنیر، در بین این راهبان دارد. پیتر هاتیل (Peter Hatile)، از پژوهشگران دانشگاه دالاس ایتالیا می‌گوید: “در اینکه از قوانین مربوط به دنیاگریزی، پاکدامنی و تمکین، اطاعت می‌شده، شکی نیست و نمی‌‌توان نادیده‌اش گرفت. فقط راهبان بیچاره، ضعیف، دیوانه و شیطان‌صفت بوده‌اند که گوشت می‌خوردند”.

این پژوهش در شماره اخیر نشریه Journal of Anthropological Archaeology منتشر شده است.

منبع: NewScientist

در همین زمینه:

ماجرای مرگ چهارصدساله

تمام بیماری‌های پادشاه

توضیح تصویر:

عکس از Stefano Bianchetti / Corbis