ایرج ادیب‌زاده، گزارشگر و مفسر پرسابقه ورزشی، المپیک لندن را توصیف می‌کند و هر روز مروری می‌کند بر رخدادهای صحن المپیک و پیرامون آن.

همه گزارش‌های ایرج ادیب‌زاده درباره المپیک در این صفحه جمع می‌شوند.

همواره تازه‌ترین گزارش، که حاوی شرحی مختصر و فایل صوتی است، در بالای مجموعه قرار دارد.

گزارش پایانی: گفت‌وگوی شهزاده سمرقندی با ایرج ادیب‌زاده

گزارش روز یک‌شنبه، ۲۲ مرداد / ۱۲ اوت، آخرین روز المپیک لندن

گزارش روز شنبه، ۲۱ مرداد / ۱۱ اوت

زنان شگفت آور آمریکا و اتیوپی،  یک فرانسوی و یک روس، رکورد شکنان روز پیش از پایان مسابقات بودند.
ایران به رده ی پانزدهم جدول سقوط کرد.
آمریکا در بالای تابلو از چین فاصله گرفت.

گزارش روز جمعه، ۲۰ مرداد / ۱۰ اوت

گزارش روز پنج‌شنبه، ۱۹ مرداد / ۹ اوت

گزارش روز چهارشنبه، ۱۸ مرداد / ۸ اوت

گزارش روز سه‌شنبه، ۱۷ مرداد / ۷ اوت

یازدهمین روز بازی‌های المپیک لندن روز اشک‌ها و لبخند‌ها بود. روز کشتی فرنگی ایران هم بود. پس از ۴۰ سال بدون مدال طلای المپیک، کشتی فرنگی ایران با دو طلای پشت سرهم تاریخ‌ساز شد. امید نوروزی دومین مدال طلای تاریخ المپیک در کشتی فرنگی را برای ایران به ارمغان آورد. با پیروزی برابر ریواز لاشکی قهرمان سال ۲۰۱۱ اروپا از گرجستان در وزن ۶۰ کیلوگرم. 

گزارش روز دوشنبه، ۱۶ مرداد / ۶ اوت

 یوسین بولت از جامائیکا  سریع ترین مرد جهان

گزارش روز یکشنبه، ۱۵ مرداد / ۵ اوت

نخستین مدال طلای المپیک لندن برای ایران − برنده: حمید سوریان در رشته کشتی فرنگی

گزارش روز شنبه، ۱۴ مرداد / ۴ اوت

نام ایران هم سرانجام با یک برنز وارد تابلوی مدال ها گردید، مدال برنزی که نصیب کیانوش رستمی شد.

 کیانوش رستمی

  گزارش روز جمعه، ۱۳ مرداد / ۳ اوت

♦ گزارش روز پنج‌شنبه، ۱۲ مرداد / ۲ اوت

 رویداد مهم امروز: حذف علی  مظاهری پرچم دار کاروان ایران در مسابقه های بوکس المپیک  و حرکت اعتراضی او.

♦ گزارش روز چهارشنبه، ۱۱ مرداد / یکم اوت

مایکل فلپس شناگر امریکایی، دیروز (سه‌شنبه سی‌ویکم ژوئیه) تنها ورزشکاری شد که بیشترین مدال‌ تاریخ بازی‌های المپیک را به گردن آویخته است. فلپس شناگر ۲۷ ساله، اهل بالتیمور، دیشب نوزدهمین مدال طلای المپیک خودش را به ویترین افتخاراتش افزود. یک مدال طلا در شنای چهار در ۲۰۰ متر شنای آزاد، با تیم امریکا.
 
شناگر افسانه‌ای امریکا پیش‌تر، از المپیک‌های ۲۰۰۴ آتن و ۲۰۰۸ پکن، ۱۶ مدال به دست آورده بود. در بازی‌های لندن ۲۰۱۲ هم با دو نقره و یک طلا که تاکنون به دست آورده، با ۱۹ مدال، از رکورد پیشین قهرمان ژیمناستیک روسیه، لاریسا لاتینا که ۱۸ مدال المپیک در فاصله‌ی بازی‌های ۱۹۵۶ تا ۱۹۶۴ به دست آورده بود، گذشت.
 
مایکل فلپس می‌گوید: «این ۱۹ مدال نشان می‌دهند که تلاش بی‌وقفه و طاقت‌فرسایی در این راه انجام گرفته است». او اضافه می‌کند: «من هم‌چنان رقابت‌های دیگری در این المپیک در پیش دارم. من تصمیم گرفته‌ام کاری کنم که کس دیگری نمی‌کند. روی سکوی المپیک، من نمی‌توانم حتی یک کلمه ادا کنم».
 
برای شناگر بالتیمور، هنوز شانس سه مدال دیگر در المپیک لندن باقی است؛ در حالی‌که این آخرین بازی‌های المپیک اوست. در جایگاه تماشاگران، دبی فلپس، مادر همیشه حاضر او در رقابت‌های شناگر امریکایی، شادان است که سرود امریکا به افتخار پسرش نواخته می‌شود.
 
خبرهای دیگر:
سرانجام بریتانیا، میزبان بازی‌های المپیک لندن ۲۰۱۲ هم امروز (چهارشنبه یکم آگوست) نخستین مدال طلای خود را به لطف تیم دو نفره‌ی رویینگ قایقرانی زنان خود، هلن گلاور و هیتر استانیگ به دست آورد. در تاریخ بازی‌های المپیک، تنها میزبانی که حتی یک مدال طلا به دست نیاورد، کانادا در المپیک مونترال ۱۹۷۶ بود.
 
امروز داوید کامرون، نخست‌وزیر بریتانیا خبر مدال طلای هلن گلاور و هیکر استانینگ را خبری فوق‌العاده توصیف کرد و آن را یک موفقیت بزرگ خواند.
 
تا ظهر امروز، چهارشنبه یکم آگوست، ششمین روز بازی‌های المپیک، ۴۳ کشور، دست کم یک مدال المپیک گرفته‌اند. بیشترین مدال‌ها را البته چین و امریکا درو کرده‌اند. چین در مکان نخست تابلوی مدال‌ها، با ۲۳ مدال در مجموع که ۱۳ تای آن‌ها طلا هستند، قرار دارد. امریکا در مجموع ۲۵ مدال دارد که ۱۰تای آن طلا است. فرانسه ملت سوم این تابلو است، با چهار طلا و روی هم ۱۱ مدال. آلمان، کره‌ی جنوبی، کره‌ی شمالی و قزاقستان هم، هرکدام سه مدال طلا گرفته‌اند. ۲۱ ملت هم دست‌کم یک مدال طلا تا کنون به دست آورده‌اند و سرود ملی آن‌ها در المپیک لندن نواخته شده است.
 
کاروان ۵۴ نفری ایران، در پایان روز ششم، هنوز سهمی از مدال‌های طلا، نقره و برنز این المپیک نداشته است.
 
اما ارزش یک مدال طلای المپیک در کشورهای مختلف متفاوت‌اند. از نظر اقتصادی، هر کمیته‌ی ملی المپیک، جوایز نقدی‌ای برای ورزشکارانی که مدال بگیرند، در نظر گرفته‌اند.
 
به طور نمونه، ازبکستان که تاکنون در تاریخش، مدال المپیک نگرفته و انتظار مدال هم نداشته، تصمیم گرفته قلک‌اش را بشکند و به هر ورزشکار ازبک که در المپیک لندن ۲۰۱۲ مدال طلا بگیرد، ۸۱۰هزار یورو جایزه بدهد. در حالی‌که مدال طلای ایتالیا، توسط کمیته‌ی المپیک این کشور ۱۴۰هزار یورو می‌ارزد، در فرانسه هم گفته شد به هر ورزشکار طلایی‌اش ۵۰هزار یورو جایزه می‌دهد.
 
در ایران، وزیر ورزش و جوانان، محمد عباسی، اعلام کرده که به قهرمانان طلایی ۲۰۰ سکه طلا داده می‌شود. برندگان مدال نقره ۱۵۰ سکه و برندگان مدال برنز ۱۰۰ سکه خواهند گرفت. وزیر ورزش و جوانان ایران وعده داده که به الهه احمدی که در جای ششم تیراندازی المپیک زنان قرار گرفته، یک اتومبیل جایزه بدهد.
 
اعضای تیم ملی کشتی فرنگی ایران، امروز وارد دهکده‌ی بازی‌های المپیک شدند. مسابقه‌های کشتی فرنگی بازی‌های المپیک از چهار روز دیگر، از یکشنبه پنجم آگوست (پانزدهم مرداد ۹۱) در وزن‌های ۵۵ و ۷۴ کیلوگرم آغاز می‌شود. حمید سوریان، قهرمان پیشین جهان، نماینده‌ی ایران در این وزن است. ایران در شش وزن رقابت می‌کند و در وزن ۷۴ کیلوگرم نماینده‌ای ندارد.
 
تیم‌های کشتی آزاد و فرنگی ایران که در بازی‌های المپیک چهار سال پیش پکن، دست خالی برگشتند، در المپیک لندن با حضور چهره‌هایی جوان، اما با عناوین جهانی، می‌توانند شکست چهار سال پیش را جبران کنند. چهل سال است که کشتی فرنگی ایران مدال طلا نگرفته است.  
 

♦ گزارش روز سه‌شنبه، ۱۰ مرداد / ۳۱ ژوئیه 

♦ گزارش روز دوشنبه، ۹ مرداد / ۳۰ ژوئیه 

♦ گزارش روز یکشنبه، ۸ مرداد / ۲۹ ژوئیه 

پیشتاری چینی ها در تابلوی مدال ها با ۵ مدال طلا.
 دوچهره ی شگفتی ساز روز:  یک دوچرخه سوار ۳۸ساله در آستانه ی بازنشستگی قهرمان المپیک شد و یک دختر معلول از دست راست در پینگ پنگ زنان از حریف  دور نخست گذشت.

در قسمت ایرانی ها نتایج نومید کننده است: در دوچرخه سواری،  بوکس، شمشیر بازی، قایقرانی و تیر انداری، همه در دور نخست حذف شدند.
تنها  نتیجه ی دلخوش کننده را الهه احمدی بانوی تیراندازی ایران به جا گذاشت که با موفقیت از دور نخست در تیراندازی تفنگ بادی ده متر گذشت و در دور پایانی در میان هشت نفر ششم شد. او فقط  یک و سه دهم امتیاز با مدال برنز فاصله داشت.
و رویداد جنجالی که هنوز از آن سخن می‌رود: رژه ی کاروان ایران در مراسم گشایش بازی‌ها.
 

♦ گزارش روز شنبه، ۷ مرداد / ۲۸ ژوئیه 

♦ گزارش روز جمعه، ۶ مرداد / ۲۷ ژوئیه 

 جشن آغاز شد. لندن ۱۶ روز مرکز دنیاست هزاران ورزشکار که در دهکده‌ی المپیک لندن مستقر شده‌اند از ۲۴۰ ملت جهان امشب رژه می‌روند. میلیاردها نفر در سراسر جهان تماشاگر این مراسم ۳ ساعته خواهند بود که ۱۵ هرار نفر در آن شرکت دارند، نمایشی که ۳۴ و نیم میلیون یورو هزینه برداشته است. این نمایش بر مبنای تم “جزایر شگفتی” به کارگردانی دنی بویل است، کارگردانی که که فیلم “میلیونر زاغه نشین”، برنده جایزه اسکار، از ساخته‌های اوست.

♦ گزارش روز پنج‌شنبه، ۵ مرداد / ۲۶ ژوئیه 

 
مصاحبه آغازین
 
لیدا حسینی‌نژاد − روز ۲۷ ژوئیه مراسم گشایش بازی‌های المپیک ۲۰۱۲ در لندن آغاز می‌شود. رادیو زمانه بر آن است که هر روز گزارشی از این مسابقات پخش کند به روایت ایرج ادیب‌زاده، همکار ما و مفسر باسابقه‌ی ورزشی.
به همین بهانه به سراغ آقای ادیب‌زاده مجری سابق تلویزیون ملی ایران پیش از انقلاب و تهیه‌کننده و مجری برنامه «ورزش از نگاه ۲» رفتم و از او درباره خاطراتش از دوران‌های المپیک مختلف و مجموعه «المپیک به روایت ایرج ادیب‌زاده» پرسیدم.
 
 

 
 
 
 
لیدا حسینی‌نژاد − آقای ادیب‌زاده، با توجه به سابقه‌ی زیاد شما در تهیه‌کنندگی و اجرای برنامه‌های ورزشی مختلف و همین‌طور در تحلیل خبرهای ورزشی و تفسیر آن‌ها، چه خاطراتی از المپیک دوران‌های مختلف دارید؟
 
ایرج ادیب‌زاده: با سپاس از شما! می‌دانید که بازی‌های المپیک همیشه بزرگ‌ترین دیدار صلح‌آمیز در جهان بوده، جهانی که غوطه‌ور در جنگ است. بازی‌های امسال هم قطعاً همین‌طور است. اما نخستین‌بار که من در بازی‌های المپیک شرکت کردم، مونترال ۱۹۷۶ بود که ایران بزرگ‌ترین کاروان تاریخ ورزشش را با ۹۱ ورزشکار فرستاده بود. در المپیک اسپانیا هم برای یک روزنامه هر روز تفسیر نوشتم. از المپیک چهار سال پیش پکن نیز برای رادیو زمانه گزارش تهیه کردم. المپیک امسال نیز در لندن، برگزار می‌شود، جایی که خیلی‌ها دل‌شان می‌خواهد این المپیک را به طور کامل هر روز دنبال کنند.
 
 
از خاطراتی که من از بازی‌های المپیک دارم، به همان المپیک مونترال برمی‌گردد که با توجه به این‌که ایران برای اولین‌بار بازی‌های آسیایی را در سال ۱۹۷۴ با شایستگی برگزار کرده بود، می‌خواست بازی‌های المپیک بعدی را در اختیار بگیرد، اما رویدادهای بعدی باعث شد که این آرزو بر باد برود. چون جمهوری اسلامی سرکار آمد و بعد از آن شهر لوس‌آنجلس جانشین تهران شد. این خاطره‌ی تلخی از المپیک مونترال بود که خیلی هم بر روی آن کار کردم. برای این‌که کتاب‌هایی را آورده بودند که برای تهران به عنوان برگزار کننده‌ی بازی‌های المپیک بعدی تبلیغ کنند.
 
بازی‌های المپیک تاکنون ۱۵ بار در اروپا، شش بار در امریکای شمالی، سه بار در آسیا و دو بار در اقیانوسه برگزار شده و آفریقا هرگز میهماندار المپیک نبوده است. بنابراین اگر ایران برگزارکننده‌ی این بازی‌ها می‌شد، می‌توانست یکی از افتخارات قاره‌ی آسیا هم باشد.
 
از خاطرات شیرین‌تان هم برای‌مان بگویید.
 
خاطرات شیرین، برمی‌گردد به زمان‌هایی که پرچم ایران در المپیک‌ها بالا رفته است. بالا رفتن پرچم ایران در المپیک‌ها، همیشه جزو خاطرات شیرین من بوده است. در بازی‌های مونترال، متأسفانه موفقیتی برای ایران به دست نیامد و فقط یک نقره و یک برنز به دست آوردیم.
 
اما در همین بازی‌های المپیک مونترال با وجود این که ایران قرار بود بازی‌های المپیک هشت سال بعد را برگزار کند، مسئولانی که برای این بازی‌ها آمده بودند، هنوز از یک سری مسائل آگاهی کامل نداشتند. از جمله این‌که محمد نصیری را به جای این‌که در دسته‌ی “پروزن” نام‌نویسی کنند، در دسته‌ی “خروس‌وزن” نوشته بودند و من به عنوان یک روزنامه‌نگار که بازی‌ها را قبل از برگزاری دنبال می‌کردم، از این مسئله آگاهی پیدا کردم و بلافاصله به کاروان ورزشی ایران اطلاع دادم. چون در غیر این‌صورت، محمد نصیری از بازی‌های المپیک خط می‌خورد. مسئولین کاروان بلافاصله اقدام کردند و موفق شدند نام محمد نصیری را در دسته‌ی پروزن بنویسند که او بتواند در بازی‌های المپیک شرکت کند. به هرحال، این یک خاطره‌ی روزنامه‌نگاری خوب برای من است.
 
یکی دیگر از خاطراتم هم به همین بازی‌ها برمی‌گردد؛ با دوستم شادروان منوچهر لطیف قدم می‌زدیم که متوجه شدیم جدولی که خود دست‌اندرکاران المپیک مونترال برای کشتی‌های آزاد نوشته‌اند، به‌طور کامل اشتباه است. طوری که این بازی‌ها هیچ‌وقت به پایان نمی‌رسد. با همراهی منوچهر لطیف به کمیته‌ی برگزاری بازی‌های المپیک رفتیم و در آنجا من توضیح دادم که دوستم، منوچهر لطیف (که متأسفانه سه سال پیش خاموش شد) یکی از کارشناس کشتی است. آن‌ها بلافاصله کارشناسان‌شان را آوردند، بررسی کردند و دیدند که حرف‌های منوچهر لطیف درست است و جدولی که برای کشتی آزاد نوشته‌اند به‌طور کامل غلط است. روز بعد نام منوچهر لطیف را به همراه عکسش در روزنامه‌ی دهکده‌ی المپیک چاپ کردند و نوشتند: «روزنامه‌نگاری که کشتی‌های بازی‌های المپیک مونترال را نجات داد». این یکی از خاطرات خوبی است که من از دوران روزنامه‌نگاری‌ام دارم.
 
آقای ادیب‌زاده، چه چیزی در این دوره از بازی‌های المپیک وجود دارد که آن را برای‌تان جذاب می‌کند؟
 
این دوره از بازی‌ها، شاید یکی از بهترین بازی‌های تاریخ المپیک باشد که در لندن برگزار می‌شود، در قلب دمکراسی و سکولاریسم. چون هربار بازی‌ها در مکان‌هایی برگزار شده که اعتراض‌هایی را برانگیخته است. مثلاً چهار سال پیش بازی‌ها در پکن انجام شد که خیلی‌ها به نقض حقوق بشر، از دست رفتن استقلال تبت و مسائل دیگری اعتراض داشتند. اما در ارتباط با لندن هیچ‌کدام از این مسائل وجود ندارد و بازی‌ها در کشوری دموکراتیک برگزار می‌شود، با مراسم باشکوه گشایشی که روز جمعه است و چهار میلیارد نفر در سراسر جهان این مراسم را تماشا می‌کنند که این یک رکود است. رکود خود شرکت کنندگان هم ۱۰۵۰۰ نفر است. بودجه‌ای هم که در آغاز به المپیک اختصاص داده شده بود، ۴/۸ میلیارد یورو بود که حالا از مرز ۱۱ میلیارد یورو هم گذشته است.
 
به هرحال، من فکر می‌کنم که فرزندان فردا می‌توانند به این المپیک به عنوان یک رویداد بزرگ نگاه کنند، چون تأثیر بسیاری گذاشته است و غیر از این‌که در قلب دمکراسی برگزار می‌شود، دوپینگ، مذهب و تقلب در آن جایی ندارد. مصاحبه‌ی دیروز رییس کمیته‌ی بین‌المللی المپیک، آقای ژاک‌روگ در ارتباط با همین مسائل بود. ایشان می‌گفت که در این المپیک دوپینگ کم‌رنگ شده و مذهب دیگر جایی ندارد. بنابراین تیم‌هایی که در المپیک‌های گذشته به‌طور کامل مردانه بودند، این‌بار مجبور شدند به ورزشکاران زن‌شان هم اجازه‌ی حضور بدهند.
 
زنان ایران برای نخستین بار در سال ۱۹۶۴ در المپیک توکیو در بازی‌ها شرکت کردند. ضمن این‌که اصولاً بازی‌های المپیک سنجشی است برای مسائل سیاسی، اقتصادی، اجتماعی هر کشوری. ورزش ایران امروز در شرایطی قرار دارد که می‌توانند بازگو کننده‌ی آن‌چه که در ایران امروز می‌گذرد، باشد.
 
به هرحال در بازی‌های المپیک پکن، ایران با یک طلا و یک برنز به مقام ۵۱ رسید که اگر طلای ساعی در تکواندو نبود، هشتادمین تیم می‌شد. بهترین نتیجه‌ای که ایران در تاریخ المپیک‌ها به دست آورده است، مقام چهاردم در المپیک ملبورن بوده است. باید دید که این‌بار کاروان ورزشی ایران چه‌کار می‌تواند بکند و ایران در کجای این بازی‌ها می‌تواند قرار بگیرد. در واقع، این بازی‌ها نشان‌دهنده‌ی وضعیت اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و مسائل مختلف همه‌ی کشورهاست.
 
آقای ادیب‌زاده، از این پس، مخاطبان رادیو زمانه، می‌توانند هرروز گزارش شما از بازی‌های المپیک را بشنوند و بخوانند. اما به طور خلاصه، مخاطبان ما منتظر چگونه گزارش‌هایی از سوی شما می‌توانند باشند؟ از چه دیدگاهی شما به این بازی‌ها نگاه می‌کنید و به چه مسائلی خواهید پرداخت؟
 
این فرصتی که رادیو زمانه برای هرروز به من داده که نگاه خودم به بازی‌های المپیک لندن بیان کنم، فقط به نتایج مسابقات برنمی‌گردد، همین‌طور که گفتم، یک دید کاملاً اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و شاید هنری باشد که به این بازی‌ها می‌اندازم و سعی می‌کنم از این دیدگاه‌ها با شنوندگان رادیو و بینندگان و خوانندگان سایت رادیو زمانه ارتباط برقرار کنم و هر روز به مسائل تازه‌ای بپردازم که شاید در جاهای دیگری نباشد، شاید هم باشد، ولی این دیدگاهی است که من در چندین المپیک که آن‌ها را یا گزارش کرده‌ام و در آن‌ها بوده‌ام، دیده‌ام که موفق بوده است.
 
البته نباید از حالا خیلی روی این قضیه شرط‌بندی کرد، باید در جریان المپیک لندن آن را دید. اما در بازی‌های المپیک پکن، چهار سال پیش، من به طور کامل بازی‌ها را برای زمانه گزارش کردم و پرونده‌ی این بازی‌ها در دسترس است. امیدوارم پرونده‌ی بازی‌های المپیک لندن هم درست بشود که هرکسی که خواست در باره‌ی این بازی‌ها اطلاعات بیشتری به دست بیاورد، از رادیو زمانه و سایت زمانه استفاده کند و از این طریق آن را دنبال کند.
 
در همین زمینه:

ورزشکاران ایران و مراسم گشایش المپیک