اکبر فلاح‌زاده-(یونیسف) صندوق کودکان ملل متحد در آلمان هرسال به بهترین عکس‌ها و عکس‌های خبری در مورد زندگی بچه‌ها در سراسر جهان جایزه می‌دهد.در سال ۲۰۱۰، در جمع ۱۱۳ عکاس برجسته از ۳۳ کشور دنیا روی هم ۱۲۶۳ عکس از زندگی رقت‌بار بچه‌ها در نقاط گوناگون تهیه کردند. با نظر هیئت داوران، ده‌تا از آنها به عنوان عکس‌های شاخص انتخاب شدند. به سه عکس نخست، جایزه و به بقیه، دیپلم افتخار اهدا شد. سه عکس نخست واقعاً تکان دهنده‌اند:
سه عکس نخست در صفحه‌ی یونیسف بخش آلمانی: اینجا کلیک کنید
بقیه‌ی عکس‌ها که در مجموع ده عکس هستند، در روزنامه‌ی سوئیسی باسلر سایتونگ: منتشر شده‌اند: اینجا کلیک کنید
به گزارش سازمان‌های حقوق بشر در حال حاضر در بیش از ۴۰ کشور جنگ یا جنگ داخلی است. برخلاف اصول معاهده‌ی ژنو، در جنگ‌های فعلی در عمل فرقی بین نظامیان و غیر نظامیان وجود ندارد. یک قرن پیش ۹۵ درصد قربانیان جنگ‌ها نظامی بودند، اما حالا ۹۰ درصد قربانیان غیر نظامی‌اند.مطابق این گزارش‌ها فقط در یک دهه‌ی گذشته دومیلیون کودک در جنگ‌ها یا درگیری‌های نظامی کشته و بیش از سه برابر این تعداد مجروح یا معلول شده‌اند.
۲۰ میلیون کودک به علت درگیری‌های نظامی آواره شده‌اند. از کودکانی که در مناطق جنگی مانده‌اند، ۲۵۰ هزار نفرشان بیشتر به علت فقر، به عنوان سربازان کم‌سن و سال به طور رسمی به خدمت جنگجویان در آمده‌اند.تلاش‌های سیاسی و اجتماعی از سوی سازمان‌های طرفدار حقوق بشر و یونیسف در کنار برگزاری مسابقات و نمایشگاه‌های فرهنگی از جمله برای جلب توجه افکار عمومی به وضع رقت‌بار کودکان صورت می‌گیرد.
برگزاری مسابقه‌ی عکس کودکان از جمله این اقدامات فرهنگی روشنگرانه است.در سال ۲۰۱۰، در جمع ۱۱۳ عکاس برجسته از ۳۳ کشور دنیا روی هم ۱۲۶۳ عکس از زندگی رقت‌بار بچه‌ها در نقاط گوناگون برای یونیسف تهیه کردند. با نظر هیئت داوران، ده‌تا از آنها به عنوان عکس‌های شاخص انتخاب شدند. به سه عکس نخست جایزه و به بقیه دیپلم افتخار اهدا شد.
اد کاشی، عکاس آمریکایی با عکسی از زندگی یک دختربچه در ویتنام، جایزه‌ی نخست را از آن خود کرد. عکس او دختربچه‌ی نه ساله‌ای به نام نگوین تی‌لی را درناحیه‌ای به نام دا نانگ ویتنام ثبت کرده است.
عکاس در این عکس به‌طرزی استادانه از سایه- روشن استفاده کرده تا اشتیاق دختربچه‌ی معلول به داشتن زندگی عادی را بیشتر نمایان کند. صورت این دختر معلول عواقب جنگی را نشان می‌دهد که ۳۵ سال پیش تمام شد. این دختر بچه جنگ را ندیده، اما عواقب آن دامنگیرش شده است.
او از قربانیان به‌کارگیری یک ماده‌ی شیمیایی به نام «عامل نارنجی» توسط ارتش آمریکاست. این ماده‌ی شیمیایی خطرناک در اصل برای از بین بردن سریع جنگل‌ها ساخته شده است.جنگل در ویتنام پناهگاه طبیعی چریک‌ها و مردم بود. از این گذشته جنگل‌های انبوه مانع ساخت و توسعه‌ی پایگاه‌ها و فرودگاه‌های نظامی بود که آمریکایی‌ها در جریان جنگ ویتنام به شدت به آنها نیاز داشتند. از این‌رو در چندسال پیاپی جنگل‌های ویتنام از طریق هواپیما و هلیکوپتر با ماده‌ی شیمیایی «عامل نارنجی» سمپاشی شد.
گذشته از درخت‌ها انسان‌های زیادی نیز در اثر این ماده‌ی مهلک نابود شدند، اما نابودی فقط به یک نسل محدود نماند و نسل‌های بعدی نیز هنوز که هنوز است از عواقب مرگبار این ماده شیمیایی رنج می‌برند.
صلیب سرخ ویتنام تعداد آسیب‌دیدگان را نیم میلیون نفر می‌داند. قربانیان، معلول و گاه با سر و صورت غیر طبیعی به دنیا می‌آیند. فقط در ناحیه‌ی دا نانگ که در زمان جنگ پایگاه نظامی آمریکایی‌ها بود، امروز ۱۶ هزار نفر بچه‌ی معلول از عواقب این ماده‌ی شیمیایی رنج می‌برند.
چند گروه موسیقی پاپ در آمریکا و سوئد برای حمایت از کودکان آوازهایی خوانده و خود را به اعتراض «عامل نارنجی» نامیده‌اند.عکس دوم نیز به عواقب جنگ بر کودکان مربوط است. در این عکس عکاس ایرانی مجید سعیدی بی گناهی دو دختر خردسال افغان را منعکس کرده است. این عکس مینای شش‌ساله را در حالی ثبت کرده که دارد سرخوشانه دست مصنوعی برادرش را برای بازی به دوستش می‌دهد. خانواده‌ی مینا از جنگ در جلال‌آباد به پیشاور پاکستان فرار کرده است.
دست برادر مینا که اینک هشت‌ساله شده است، هنگام گشتن در زباله‌ها برای پیدا کردن چیزی برای ارتزاق، به سیم برق اصابت کرده و به علت برق گرفتگی شدید در بیمارستان قطع شده است.
عکس سوم درباره روسپیان کم‌سن و سال است. بنا به آمار یونیسف ۳ تا ۴ میلیون روسپی کم سن و سال در جهان به کار واداشته شده‌اند. این عکس از دختربچه‌ای در بنگلادش گرفته شده که به فحشا کشانده شده است.
مادر او نیز از سی‌سال پیش در همین روسپی‌خانه تن‌فروشی می‌کند .اینجا یک فاحشه‌خانه در منطقه‌ای فقیرنشین به نام فریدپور است. بچه‌های کوچک از لحاظ طبیعی به درد فحشا نمی‌خورند، اما برای این که زود به «کار» گرفته شوند آنها را زود «بزرگ» می‌کنند. برای این کار از یک ماده‌ی محرک نیروزا به نام اورادکسون (oradexon) استفاده می‌کنند که در این منطقه فت و فراوان و خیلی هم ارزان است. ترکیباتی از همین ماده به‌طور غیر قانونی برای دوپینگ ورزشکاران مورد استفاده قرار می‌گیرد. این ماده هر روز به دختربچه‌ها داده می‌شود تا زود رشد کنند و هورمون‌های جنسی‌شان تقویت شود. این ماده را دربنگلادش به گاوهای لاغر و نزار هم می‌دهند تا درشت و سرزنده جلوه کنند.
منابع و عکس‌ها:
سه عکس نخست در صفحه‌ی یونیسف بخش آلمانی:
بقیه‌ی عکس‌ها که در مجموع ده عکس هستند، در روزنامه‌ی سوئیسی باسلر سایتونگ: منتشر شده‌اند:
آقای نگارنده مقاله:
ناگفته پیداست، در این عرصه که شما فعالیت می‌کنید، یکی از مهمترین مهارتهایی که بایست داشته باشید تسلط به زبانی است که با آن مینویسید و کار می‌کنید. کلمه “فت” که همراه با کلمه “فراوان” به کار برده‌اید، گویش عامیانه و خیابانی کلمه “فرط” است که واژه‌ای است عربی به همان معنای فراوانی و “زیاد از حد” است. کلمه‌ای به نام “فت” در زبان فارسی وجود ندارد که معنی فراوانی را برساند. شایان توجه است که خود “با هم گذاری” (در انگلیسی: collocation ) کلمات “فرط و فراوان” نیز حشو و زائد ( در انگلیسی: redundant) است، اما پذیرفتنیست به لحاظ دستوری. اگر من جای شما بودم سعی می‌کردم در نگاشتن مقالاتم دقت بیشتری به خرج دهم چرا که روزنامه نگاری امروزه به یک فن بسیار حرفه‌ای تبدیل گشته است.
khosro / 29 December 2011