محمدحسین مبین، مشهور به «پدر جذامیان ایران» درگذشت

دکتر محمدحسین مبین، مشهور به پدر جذامیان ایران و چهره ماندگار عرصه پزشکی تبریز، صبح روز دوشنبه ششم مهرماه / ۲۸ سپتامبر در سن ۸۸ سالگی در تبریز درگذشت.

به گزارش خبرگزاری جمهوری اسلامی ایران (ایرنا) رحیم شهرتی‌فر، فرماندار شهر تبریز گفته که محمدحسین مبین بر اثر کهولت سن درگذشته است.

فرماندار تبریز مبین را طبیب دانشمند و فرهیخته‌ای معرفی کرده است که ده‌ها سال از عمر خود را صرف خدمت به جذامیان و ارایه خدمات به بیماران پوستی از اقصی نقاط ایران کرده بود.

محمدحسین مبین تحصیلات ابتدایی خود را در دبستان معرفت تبریز  و دوره دبیرستان را در دبیرستان پهلوی شهر کرمان به پایان رساند. اوپس از شش سال اقامت در کرمان به تبریزبازگشت،دیپلم طبیعی خود را گرفت و در سال ۱۳۲۸ وارد دانشکده پزشکی تبریز شد و در سال ۱۳۳۴ دکترای پزشکی خود را دریافت کرد.

پس ازپایان دوره نظام وظیفه در سال ۱۳۳۷ به استخدام وزارت بهداری در آمد و کار خود را با بیماریابی جذام در آذربایجان شرقی آغاز و پس از یک سال فعالیت در امر بیماریابی در سال ۱۳۳۸ به عنوان کفیل آسایشگاه جذامیان باباباغی تبریز به ادامه فعالیت پرداخت.

مبین در سال ۱۳۴۱با استفاده از بورس تحصیلی سازمان بهداشت جهانی برای طی دوره آموزشی علمی و عملی جذام، رهسپار کشورهای اسپانیا، پرتقال، نیجریه و مالی شد و پس از این دوره آموزش عالی به ایران بازگشت و به عنوان رئیس آسایشگاه باباباغی تبریز مشغول به فعالیت شد.

در سال ۱۳۴۱ بود که فروغ فرخ‌زاد، شاعر نامدار ایران در همین آسایشگاه باباباغی فیلم مطرح خود «خانه سیاه است» را ساخت.

محمدحسین مبین از بهمن سال ۱۳۵۳ به عنوان عضو افتخاری انجمن کمک به جذامیان ایران و چند سالی نیز به عنوان رئیس انجمن کمک به جذامیان آذربایجان به فعالیت پرداخته است.

مجموعه فعالیت‌های مبین در حوزه بیماری جذام موجب شد که او لقب «پدر جذامیان» ایران را از سوی محافل رسانه‌ای و علمی به خود اختصاص دهد.

او در آبان ماه ۱۳۶۷ بازنشسته شد، ولی خدمت خود را به عنوان رئیس مرکز بررسی و تحقیق بیماری‌های پوست آذربایجان شرقی و بیمارستان جذامیان باباباغی تبریز ادامه داد.

محمدحسین مبین، علاوه بر کار پزشکی روزمره خود در امر جذام و حمایت از جذامیان، در زمینه شعر و ادبیات نیز فعال بود.

او در شعر تخلص «شمشک» را انتخاب کرد و برخی از آثارش یا جداگانه چاپ و یا در نشریات مختلف ایران منتشر شده‌اند. از جمله آثار او می‌توان «به یاد شهریار»، «غنچه‌های خونین»، «قوش یوواسی»، «سخنان عارفانه و نصایح حکیمانه نظامی گنجوی»، «عاشیقلار» و «گل باهاریم گل» را نام برد.

محمدحسین مبین در شهریور ۱۳۷۸ به عنوان یکی از ۱۰ پزشک پیشکسوت ایران انتخاب شد.