رایلی بی. کینگ معروف به بی.بی. کینگ نوازنده نامدار گیتار الکتریک در سبک بلوز که از او به‌عنوان «سلطان بلوز» یاد می‌شود، در سن ۸۹ سالگی در لاس وگاس آمریکا درگذشت.
به‌گزارش شبکه خبری سی‌ان‌ان آمریکا، پتی کینگ، دختر بی.بی. کینگ صبح روز جمعه ۱۵ ماه مه / ۲۵ اردیبهشت خبر داد که مرگ پدرش شامگاه پنج‌شنبه در بیمارستان رخ داده است.
بی.بی. کینگ در آغاز ماه مه جاری در پی مشکل کم شدن آب بدنش به بیمارستانی در لاس وگاس منتقل شده بود.
او یکی از آخرین اسطوره‌های زنده موسیقی سبک بلوز بود و از پایان دهه ۴۰ میلادی در این سبک گیتار می‌نواخت و تا پایان زندگی خود نیز در همین سبک باقی ماند.
بی.بی. کینگ، برنده ۱۷ جايزه گرمی، در طول دهه‌ها بیش از ۳۰۰ کنسرت برگزار کرد و شاید بتوان گفت که سبک تکنوازی گیتار او بیشترین تأثیر را بر موسیقی راک نیز گذاشت.
او برای اریک کلپتون، گیتاریست و خواننده مشهور راک و بلوز، یک مرجع بود. در سال ۱۹۶۹ با «رولینگ استونز»، از معروف‌ترین گروه‌های موسیقی راک همراهی کرد و ۲۰ سال بعد با گروه راک U2 کنسرت داد.
بی.بی. کینگ موفق شد در مدت فعالیت طولانی هنری‌اش موسیقی بلوز را به نسل‌های مختلف بشناساند.
کینگ از بیماری دیابت مزمن و ضعف زانوهایش رنج می‌برد و به همین دلیل مجبور بود نشسته گیتار بنوازد با این حال یک بار به شوخی در مصاحبه با خبرگزاری فرانسه در سال ۲۰۰۷ گفت نام «بیماریِ» مهم‌تر «باز هم می‌خواهم [بنوازم]» است. او گفت: «آنقدر بنوازم تا دم مرگ!»
بی.بی. کينگ ۱۶ سپتامبر ۱۹۲۵ در روستای اتا بنا در ميسيسيپی زاده شد. دوران کودکی خود را با خانواده خود پنبه‌چینی می‌کرد.
کینگ بخت آن را داشت تا در دوران نوجوانی توسط پسرخاله‌اش بوکا وایت، نوازنده نابینای گیتار، به نوازندگی علاقمند شود. وایت بیشترین تأثیر را بر کینگ گذاشت.
او سپس با هنرمندان سیاه‌پوستی همچون سانی بوی ویلیامسون، رابرت لاکوود جونیور و بابی «بلو» بلاند به‌طور منظم همکاری کرد و گروهی را به نام «برادوی» تشکیل داد.
در سال ۱۹۴۹ به‌عنوان دی‌جی با نام «بلوز بوی» (بی.بی) در رادیو فعالیت کرد و دو سال بعد با اجرای نخستین ترانه خود با نام Three O’Clock Blues رادیو را ترک کرد و با گیتار خود جاده‌ها را زیر پا گذاشت.
بی.بی. کینگ در دهه ۵۰ میلادی به شهرت محلی دست یافت و سپس با ترانه Sweet Sixteen در سال ۱۹۶۰ در آمریکا مشهور شد.
بين سال‌های ۱۹۶۸ و ۱۹۷۵ در جشنواره نيوپورت شرکت کرد در سال ۱۹۶۷ در کنسرت مونتری بر روی پوستر برنامه در کنار جيمی هندريکس و اوتيس ردينگ قرار گرفت و نخستین حضور بين‌المللی‌اش در اروپا در سال ۱۹۶۸ و در ژاپن در سال ۱۹۷۱ بود.
با پیرتر شدن و وضعیت نامساعد سلامت‌اش از شمار کنسرت‌هایش نیز کاسته شد اما همچنان تا می‌توانست ادامه داد و حتی زمانی که بیش از ۸۰ سال سن داشت به روی صحنه می‌رفت. در سال ۲۰۱۴ او مجبور شد به دلیل خستگی هشت کنسرت خود در آمریکا را لغو کند.
با وجود زرق و برق کازينوهای لاس وگاس، بی.بی. کینگ هرگز ريشه خود را فراموش نکرد. شب قتل مارتين لوتر کينگ، رهبر سیاهان آمریکا در ماه آوريل سال ۱۹۶۸، او بی‌درنگ کنسرتی با شاگردش بادی گای و جيمی هندريکس برگزار کرد. همچنین در اوايل دهه ۱۹۷۰، او يک سری از کنسرت‌های خود را در زندان‌ها اجرا کرد و در مارس ۱۹۷۲ با همراهی یک وکيل انجمنی برای دفاع از زندانيان تأسيس کرد.
افزون بر این‌ها، بی.بی. کینگ در سال ۲۰۰۶ « نشان افتخار آزادی ریاست‌جمهوری» آمریکا را دریافت کرد که ارزشمندترین جایزه شهروندی در آمریکا به‌شمار می‌رود.
کینگ تصویر مثبتی نیز از یک موزیسین بلوز به جای گذاشت، از مواد مخدر دور ماند، الکل ننوشید و با خشونت مخالف بود.
با مرگ بی.بی. کینگ یکی دیگر از «کینگ»های موسیقی بلوز که این سبک را زنده نگه داشتند، خاموش شد. پیش از او، فردی کینگ در سال ۱۹۷۶، آلبرت کینگ در سال ۱۹۹۲ و ارال کینگ در سال ۲۰۰۳ دیده از جهان فرو بستند. آن‌ها همه گیتارنواز بلوز بودند.
گوشه‌ای از کنسرت بی.بی. کینگ در مونترو سوئیس در سال ۱۹۹۳: