Sandica

خواست تشکل‌های صنفی مستقل از بزرگ‌ترین چالش های جنبش کارگری ایران از ابتدای انقلاب ۱۳۵۷ تاکنون است. با وجود این، «خانه کارگر» که در ابتدا تشکلی مستقل بود، گام‌ به‌ گام توسط جمهوری اسلامی تسخیر شد. 

در طول سال‌های پس از انقلاب رهبران تشکل‌های صنفی مستقل مختلف از جمله سندیکای شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه، سندیکای فلزکاران و سندیکای نانوایان دستگیر شدند.

نمونه بسیار تازه آن دستگیری جعفر عظیم زاده و جمیل محمدی دو نفر از رهبران و اعضای هیات مدیره «اتحادیه آزاد کارگران ایران»، در آستانه برگزاری روز کارگر، مصادف با ۱۱ اردیبهشت ماه (اول ماه مه و روز جهانی کارگر) امسال بود.

این اتحادیه درسال ۱۳۸۶ با برگزاری مجمع عمومی موسس خود متشکل از کارگران مراکز مختلف کارگری با نام اتحادیه «اتحادیه سراسری کارگران اخراجی و بیکار» شروع به فعالیت کرد و سپس در دومین مجمع عمومی خود به «اتحادیه آزاد کارگران ایران» تغییر نام داد.

 شب قبل از یازدهم اردیبهشت تنها این دو نفر نبودند که با ضرب و شتم و ریختن شبانه مامورین به منزل‌شان و بردن کامپیوتر و وسایل شخصی بازداشت شدند.

همان شب مامورین امنیتی به منزل پروین محمدی، نایب رئيس هیات مدیره اتحادیه، حمله بردند، در خانه را شکستند، اما او را نیافتند. روز یازدهم اردیبهشت‌ماه در برابر وزارت کار هماهنگ‌‌کنندگان طومار ۴۰ هزارنفری از جمله پروین محمدی و شاپور احسانی راد را دستگیر کردند.

یکی از خواست های طومار کارگران بازنگری تصمیم دولت در مورد حداقل دستمزدها بود.

 اما دستگیری کارگران در روز کارگر به اینجا ختم نشد. حدود ۲۰ نفر از رانندگان شرکت واحد در پایانه آزادی دستگیر و اندکی بعد آزاد شدند.

همه کارگران بازداشتی در روز کارگر جز جعفرعظیم زاده، رئیس هیأت مدیره اتحادیه آزاد کارگران ایران و جمیل محمدی، عضو هیأت مدیره این اتحادیه  که در زندان اوین هستند، آزاد شدند.

علت شتاب نیروهای امنیتی در دستگیری و آزادی کارگران چیست؟

هراس حکومت از تجمع  کارگران چه عللی دارد؟ خواست طومار چهل هزارنفری چیست؟ چرا نمایندگان هماهنگ کننده طومار۴۰ هزارنفری بازداشت شدند و در زندان هستند؟

این پرسش‌ها را «رادیو زمانه» با منصور اسانلو، فعال کارگری و زندانی سیاسی سابق، و بیژن افتخاری، اقتصاددان، به بحث گذاشته است.