سهیلا حجاب، متهم سیاسی محبوس در بند زنان اوین نامه ای سرگشاده ضمن شرح محرومیت‌های اخیر زنان زندانی سیاسی در بند زنان زندان اوین، به سرکوب معترضان در جریان اعتراضات سراسری آبان ماه ۹۸ نیز واکنش نشان داده است.
سهیلا حجاب، منیره عربشاهی، نرگس محمدی، یاسمن آریانی، صبا کردافشاری، آتنا دائمی، مژگان کشاورز و سمانه نوروز مرادی، هشت تن از زنان زندانی سیاسی در بند زنان زندان اوین از روز شنبه ۳۰ آذرماه طی نامه‌ای از تحصن چند روزه خود در دفتر بند زنان سیاسی زندان اوین به مناسبت چهلمین روز و در همراهی با خانواده‌های داغدار اعتراضات سراسری آبان خبر داده بودند. در پی این تحصن، آتنا دائمی کنشگر مدنی محبوس حدود دو هفته پیش از بند زنان زندان اوین به بازداشتگاه اطلاعات سپاه موسوم به بند ۲ الف زندان اوین منتقل شده و اطلاعی از وضعیت او در دست نیست. همچنین پیشتر نیز نرگس محمدی، فعال حقوق بشر محبوس نیز روز سه‌شنبه ۳ دی ماه همراه با خشونت و ضرب و شتم به زندان زنجان تبعید شده بود.
سهیلا حجاب، متهم سیاسی محبوس در بند زنان اوین در تاریخ ۷ دیماه امسال طی نامه‌ای سرگشاده که اکنون به دست هرانا رسیده، نسبت به نقض حقوق خود و سایر تحصن‌کنندگان در بند زنان زندان اوین و سرکوب معترضان در جریان اعتراضات سراسری آبان ماه ۹۸ واکنش نشان داده است.
وی در بخشی از نامه می‌نویسد: “با نگاهی گویا و چشمانی اشک بار از غم هموطنان و چهره‌های پریشان و صدایی لرزان از آه مادران داغدیده، دستان بسته و اسیر در پشت این میله‌ها فریاد بر می‌آورم «بیت ضحاک که هنوز آباد است، تو به ویرانی این بیت بکوش». از هموطنان تقاضا دارم به یاد جانباختگان اعتراضات اخیر شمعی بیفروزند و نام و یادشان را پیشاپیش با پیروزی نور آزادی بر تاریکی استبداد گرامی بدارند و تصاویر آن را در فضای مجازی نشر نمایند”.
متن کامل این نامه شرح زیر است:
“از هیبت قلم، فرعون اگر بر تخت نلرزد دیگر جهان ما به چه ارزد؟
در این بهت عظیم با دل ناباور همه همدیگر را به تسلی خواندیم، ای کاش آدمی می توانست وطنش را همراه خویشتن با خود ببرد به هرکجا که میخواست، در روشنای آفتاب، در بارش باران در باد، خورشید خفته است و شب آغاز می شود.
در حالی که تاریکی سلول‌های زندان را بغل می‌کند به ساعت نگاه میکنم پیوسته درهای این زندان کیپ بسته است. و من باید با نور ماه که از لابه لای میله‌ها به داخل سرک می کشد بر بستر سفید کاغذ سفر کنم. از من دریغ می شود آرامش، میله ها را تماشا میکنم و خسته تر از آنم که به خواب فکر کنم. با تمام وجود غمگینم برای خون‌های ریخته شده هزاران مبارز قهرمان در استقلال و آزادی ایران، سالار زنان و دلیر مردانی که بسان گلی که پنجه بی رحم باد آنها را پر پر کرد، دیر زمانی است که در آب و آتشم و اعتراف می کنم که سخت ترین لحظه برای نوشتن از کسانی است که در جهت ایفای نقشی برآمده از احساس مسئولیت‌های سترگ انسانی که بر قدرت و اختیار انسان مبتنی است به رغم پرشمار بودن حوادث و رویدادهای گوناگون پویش‌ها با تن هایی سبک بار و جان‌هایی پر طراوت فریاد حق خواهی خود را زنجیر نکردند، من مطمئن هستم دوباره این ملت به پا خواهند خاست و معنای راستین باورهایشان را زندگی خواهند کرد.
این سرزمین که از آتش ستم و بیدادگری می‌سوزد روزی سبزه‌زار عدالت و آزادی خواهد شد، همه ما برای نیل به آرمان های شکوهمند حقوق بشری، آزادی توام با عدم خشونت و دنبال نمودن حقیقت زاده شده‌ایم و اگر روحمان از این آرمان شعله‌ور شود انتقال سیاسی جامعه از دیکتاتوری و استبداد به جامعه مبتنی بر حقوق مدنی و صلح سرعت خواهد گرفت که در آن حق شناسایی شخصیت حقوقی هر فرد، حق آزادی و امنیت افراد و مصون ماندن از تعرض مورد احترام قرار خواهد گرفت.
اینجانب سهیلا حجاب به همراهی ۷ تن از زندانیان سیاسی محبوس در اوین (نرگس محمدی، آتنا دائمی، منیره عربشاهی، مژگان کشاورز، یاسمن آریانی، صبا کردافشاری و سمانه نوروز مرادی) در پی شکل گیری وجدان جمعی در در پاسداری از ارزش‌های حقوق بشر به دادخواهی از مردم و نارضایتی از حکومت مستبد که حقوق بشر در آن به شدت به زیر پا گذاشته می شود در دفتر رئیس اندرزگاه بند زنان تحصن خود را به حمایت از خون‌های ریخته شده هزاران مبارز آشتی ناپذیر علیه استبداد و استثمار نه با تیغ و شمشیر و تیر و تفنگ بلکه با قلم و اندیشه و شعار و سرود و صدا بدون توسل به خشونت آغاز کردیم، سرودهای انقلابی و شعارهای ظلم ستیز در امنیتی ترین مکان که گوش دوستان را نوازش و دشمنان را کر می کرد.
تاریخ ملل و اقوام دیگر بیانگر اینگونه پیکارهای حق طلبانه و عدالت خواهانه علیه حکومتهای ظالم و خودکامه از روزگاران کهن تا به امروز بوده در آنجایی که شیوه رایج مقابله رژیم کنونی با تحصن کنندگان مانند همیشه توسل به زور و سرکوب و تشبث به تزویر و ریا و دروغ برای در هم شکستن اتحاد است با اقدامی فریبکارانه نرگس محمدی را به بهانه ملاقات با وکیل از جمع متحصنین جدا کرده و به زندان زنجان منتقل نمودند و سه روز بعد نیز آتنا دائمی را به بند ۲ الف انتقال داده و در یک اقدام هماهنگ تمام متحصنین را هم از مکاله تلفنی و هم ملاقات با خانواده برای مدت مدید محروم نموده و گویا آتش خشم نیروهای امنیتی فروکش نکرده و علاوه بر اتهام اجتماع و تبانی علیه امنیت زندان و تشویق مردم به اعتراض اقدام به تهدید مبنی بر انتقال به زندان‌های عمومی در سراسر کشور نمودند که سایه تبعید به زندان عمومی دیزل آباد کرمانشاه یا هریک از زندان‌های عمومی در سراسر کشور بر سر اینجانب پررنگ است. اینجانب همانند بسیاری از هموطنان در بند غم سوگ دو تن از عزیزانم هستم که علیرغم تلاش‌های بسیار خانواده هیچ گونه توافقی جهت حضور در مراسم خاکسپاری آنان به عمل نیامد.
حکومت باید بداند جنبش نیرومند و همگانی مردم که در آبان ماه به پاخاست در سراسر تاریخ مبارزات ملت‌های آزادی خواه جهان کم نظیر است. به خاک و خون کشیده شدن این اعتراضات را نه تازه آمدگان به میدان، بلکه حامیان نظام کهنه ای بودند که نمی‌خواستند شاهد تحولات و تغییرات اساسی و بنیادین در امور ایران باشند.
اکثریت مردم ایران خواستار آنند که بساط حکومت استبدادی برچیده شود حکومتی که هر گونه توانایی برنامه ریزی سیستم سازی و استفاده از تخصص در کارآمدی امور انسانی برایش بی معنا بوده. مردم ما خواهان این هستیم که تسلط گروه‌های شبه نظامی و اقتصادی حکومتهای بیگانه ریشه کن شود و پرچم متکی به اراده خلق در میهن به اهتزاز در آید و یک حکومت ملی و آزادی خواه در راه تامین استقلال و آزادی های دموکراتیک برای همه مردم در راه سالم سازی اقتصاد و بیرون کشیدن منابع عظیم ثروت‌های ملی از چنگان به خون آلود غارتگران داخلی و خارجی و بهبود زندگی قشرهای وسیع ده‌ها میلیونی مردم زحمت کش شهر و روستا گام بردارد.
حکومتی که از حمایت همه نیروهای آزادی خواه برخوردار بوده و با تکیه بر آراء عموم مردم در رفراندوم بدون اعمال خشونت و نگارش قانون اساسی برپایه حقوق بشر آغاز به کار کند.
در پایان اشعار می‌دارم نسبت به نقض حقوق انسانی خود معترض بوده و خواهان پایان بخشیدن به تمام محرومیت ها و فشارهای نهادهای امنیتی نسبت به خود و خانواده می باشم. با نگاهی گویا و چشمانی اشک بار از غم هموطنان و چهره‌های پریشان و صدایی لرزان از آه مادران داغدیده، دستان بسته و اسیر در پشت این میله‌ها فریاد بر می‌آورم «بیت ضحاک که هنوز آباد است، تو به ویرانی این بیت بکوش». از هموطنان تقاضا دارم به یاد جانباختگان اعتراضات اخیر شمعی بیفروزند و نام و یادشان را پیشاپیش با پیروزی نور آزادی بر تاریکی استبداد گرامی بدارند و تصاویر آن را در فضای مجازی نشر نمایند.
سهیلا حجاب، ۷ دی ۱۳۹۸، زندان اوین”.
زنان اعتصاب کننده
در ارتباط با نویسنده این نامه گفتنی است، سهیلا حجاب، متولد ۱۳۶۹، متهم سیاسی محبوس در بند زنان زندان اوین در خردادماه امسال توسط نیروهای امنیتی بازداشت و به زندان اوین منتقل شده بود. خانم حجاب مدتی پس از بازداشت به یکی از خانه‌های امن اطلاعات سپاه منتقل و سپس مجدداً به زندان اوین بازگردانده شد.
این شهروند پیشتر نیز در دیماه ۹۷ در شیراز بازداشت و به ۲ سال حبس محکوم شده بود. وی پس از ۵ ماه تحمل حبس در زندان عادل آباد شیراز با اعمال عفو از زندان آزاد شد. با این حال وی ۱۰ روز پس از آزادی مجدداً توسط نیروهای اطلاعات سپاه بازداشت شد.
دلیل بازداشت وی توسط این نهاد امنیتی “هواداری از یکی از سازمان‌های مخالف نظام” عنوان شده است.
