هنر رنگرزی در ایران قدمتی دیرینه دارد. به رنگین کردن الیاف یا پارچههای ابریشمی، پشمی، کرک و پنبه با استفاده از مواد طبیعی که منشاء گیاهی یا حیوانی دارند رنگرزی گفته میشود. در ایران برای رنگرزی از مواد رنگزایی چون نیل، گل بابونه، برگ انگور عسگری، چغندر، پوست پیاز، برگ درخت توت، پوست انار و… استفاده میشود. با وجود تکنولوژیهای جدید و کارخانههای متعدد نساجی، در برخی نقاط ایران همچنان نخهای پشمی برای فرشهای دستباف در کارگاههای رنگرزی سنتی رنگ میشود. تصاویر پیشرو کارگاهی در تبریز را نشان میدهد.
30 July 2019
بادرود فراوان. با توجه به سابقه دیرینه هنر رنگرزی سنتی در ایران بخصوص تبریز متاسفم به اطلاع برسانم اکثر یت قریب به اتفاق تولید کنندگان ورنگرزان ما اطلاعات کافی و علمی در مورد جنس و نوع رنگها ,ترکیب انها وتکنولوژی رنگرزی وبخصوص مقاومت و حساسیت نوری و شیمیائی و مکانیکی را ندارند. در حال حاضر از رنگهای شیمیائی اسیائی با مرغوبیت بسیار پایین استفاده میکنند. و در نتیجه محصولات توید شده در اولین شور و یا با تابش نور خورشید و بخصوص موقع استفاده از محلول های شیمیایی جهت پاک کردن لکه های چای و قهوه واز این قبیل ,رنگها افت کرده و هویت خود را از دست میدهند. جای بسی تاسف است که هنوز هم مسولین بفکر اموزش ریشه ای وعلمی رنگرزان نیستند و دلیل افت صادرات را در مسائل سیاسی و مشکلات اقتصاد جهانی جستجو مبکنند.برای مثال فقط با آموزش ۲۰ نفر کار اموز در مدت شش َ ماه در رشته رنگرزی روناس(که بمقدار بسیار زیا در مناطق حاشیه کویریموجود هست) و ایندیگو و کنترل جنس پشم مورد استفاده در بافته ها شما میتوانید انقلابی در منا طق هریس باف و دیگر مناطق راه بیندازید.اینجانب با ۳۵ سال سابقه تحقیق و تولید و صادرات به اقصی نقاط جهان بدون چشم داشت در خدمت خواهم بود. سپاسگزارم. رضا ضیائی
رضا ضیائی / 31 July 2019