بیرون شهر بندر خمیر در استان هرمزگان، فقرترین مردم این منطقه برای خود چادر زده‌اند یا کپر ساخته‌اند – آلونک‌هایی با شاخه و برگ درخت نخل و سقف‌های حصیری. جامعه حاشیه‌ای کپرنشینان در مناطقی ساکن می‌شوند که اراضی متعلق به کسی نیست. از این رو در این مناطق جاده، خدمات روستایی، آب آشامیدنی، برق، بهداری و مدرسه هم نیست.
کپر سازه‌ای خنک و سبک، مناسب اقلیم هرمزگان است که تاریخ قدیمی در هرمزگان، کرمان و سیستان و بلوچستان دارد. اما این سازه اکنون نماد فقر است. کسانی که پول زمین و مصالح برای ساختن خانه ندارند، کپر یا چادرنشینی می‌کنند. کپرنشینان امروزی بیشتر کارگران کشاورز فصلی هستند که به دلیل تغییرات آب و هوایی و خشک‌سالی‌های متعدد در سال‌های اخیر منبع درآمد خود را دست داده‌اند. کودکان این جامعه حاشیه‌نشین، حداقل امکانات رفاهی و آموزشی را ندارند. این گزارش، تصویر زندگی این کودکان است.
در راستای سیاست‌های کپرزدایی که کپرنشینان را تشویق به خانه‌سازی می کنند، آموزش و پروش دیگر به کپرها معلم نمی‌فرستد.
مدارس کپری و چادری مشکلات زیادی داشتند؛ از جمله نداشتن خدمات‌های بهداشتی و کمبود نور.
اما با جمع‌آوری معلم‌ها از مدارس کپری، دانش آموزان ناچار هستند که به مدارس روستایی بروند.
روستاهای اطراف تا اراضی کپرنشینی فاصله زیاد دارند.
دانش آموزان برای رسیدن به مدارس روستایی باید مسافت‌های طولانی را پیاده طی می‌کنند.
به خاطر فاصله زیاد مدارس روستایی، بیشتر خانواده‌ها به دخترانشان اجازه نمی‌دهند که به مدرسه بروند.
اگر هم به مدرسه بروند، دختران خیلی زود ترک تحصیل می‌کنند.
پسران بیشتر تا کلاس پنجم ابتدایی درس می‌خوانند اما برای دوره‌های دیگری تحصیلی بازهم باید مسافت بیشتری طی کنند.
خیلی از دانش‌آموزان پسر به دلیل دور بودن مدرسه راهنمایی یا دبیرستان، پس از دبستان ترک تحصیل می‌کنند.
در این جامعه کوچک تنها برخی از دختران در روستاهای اطراف تا کلاس پنجم تحصیل کرده‌اند و بیشتر دختران سواد خواندن و نوشتن ندارند.
هزینه رفت‌وآمد و نگرانی از خطرات راه هم مزید بر علت است.
خانواده‌ها ترجیح می‌دهند بچه‌هایشان را به مدارس شبانه‌روزی دولتی بفرستند تا کمی هم مخارج زندگی کم شود.
کپر و چادرنشینی پیش از گسترش شهر و روستانشینی بخشی از زندگی این مردم بوده است.
بسیاری از ایل‌های کوچنده و حتی روستانشینانی که زندگی دائمی در یک منطقه داشتند در کپرها و چادرها زندگی می‌کردند.
برای بسیاری از کوچنده‌های فقیرتر که درنتیجه سیاست‌های اسکان عشایر به این منطقه مهاجرت کرده‌اند، اما کپر و چادر اکنون تنها گزینه است.
