شتر وحشی استرالیا یک بحران زیست محیطی است. این شترها که از گونه شترهای بلخی هستند، در قرن ۱۹ میلادی توسط شرکت‌های بریتانیای برای حمل و نقل وارد قاره استرالیا شدند. بیشتر اجداد شترهای وحشی استرالیا از هند و افغانستان آمده‌اند. به غیر از پروژه‌های ساخت و ساز، شترهایی که استعمارگران بریتانیایی به استرالیا وارد کردند، نقش مهمی در حمل و نقل ریل‌ها و ادوات ساخت راه آهن سراسری استرالیا نیز ایفا کردند. با آمدن راه آهن و خودروهای موتوری در آغاز قرن ۲۰ میلادی، شترها را در طبیعت استرالیا رها کردند؛ جایی که گونه‌ای بومی نبودند. اکنون شاید غیر قابل تصور باشد که استرالیا بیش از نیم میلیون نفر شتر وحشی دارد که به غیر مصرف خوراکی پوشش گیاهی این قاره، شترهای تشنه موجب صدمات به زیرساخت های لوله‌کشی آب هم شده‌اند.
بر اساس اسناد تاریخی اولین پیشنهاد را برای وارد کردن شتر به استرالیا روزنامه نگار و جغرافیادان دانمارکی فرانسوی کنراد مالت برون می‌دهد و شترها پس از آن با کشتی و برای استفاده در پروژه‌های حمل و نقل وارد استرالیا می‌شوند.
اولین شترها در استرالیا در سال ۱۸۴۰ از جزایر قناری توسط برادران فیلیپس از اهالی آدلاید وارد شدند اما همه آنها به جز یک شتر در راه جان دادند.
در اواخر قرن ۱۹ استفاده از کاروان‌های شترها برای حمل بار در سفرهای داخل استرالیا جا افتاد.
اولین استفاده سفری از شترها در بین سال‌های ۱۸۶۰-۱۸۶۱ صورت گرفت. رابرت اوهارا برک و ویلیام جان ویلز تصمیم گرفتند که از ملبورن در جنوب استرالیا به خلیج کارپنتاریا در شمال این کشور و با هدف اکتشاف جغرافیای میان قاره، سفر کنند.
برک و ویلز تصمیم گرفتند که این سفر قاره پیمایی را به همراه شترها به ثمر برسانند اما چون کار با شتر را نیاموخته بودند، ناچار شدند به همراه کاروان شترها ساربان‌ها را هم به استرالیا دعوت کنند. این تصویر دوست محمد ساربان در استرالیاست.
۱۹ مرد به همراه ۲۴ شتر، مسافتی برابر با ۲۰۰۰ مایل را در طول یک سال (۱۸۶۰-۱۸۶۱) پیمودند. همراه ۱۷ مرد بریتانیایی و ایرلندی، دو مرد مسلمان بودند: دوست محمد که ۴۵ سال داشت و حسام خان کلات که در نیمه راه بیمار شد. مسلمان‌ها نقش ساربان را به عهده داشتند و از شترها مراقبت می‌کردند.
برآورد می‌شود که بین سال‌های ۱۸۷۰ تا ۱۹۰۰ میلادی، ۱۵هزار شتر به همراه ساربان‌هایی که بیشتر اهل هند، پاکستان و افغانستان امروزی بودند به استرالیا وارد می‌شوند. این تصویر حمل ریل‌های راه آهن سراسری استرالیا را توسط کاروان شترها نشان می‌دهد.
گاری و شتر در استرالیا اوایل قرن ۲۰ میلادی
با گسترش حمل و نقل موتوری در دهه‌های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰، برخی شترها را در طبیعت استرالیا رها کنند. شترهای رها شده آب هوای خشک مرکز استرالیا را مناسب برای زندگی یافتند و از آن زمان تا کنون جمعیت این حیوانات به شکل تصاعدی در حال افزایش است.
در سال ۲۰۰۸ تخمین زده شد که تعداد این شترها به بالای یک میلیون رسیده است. در سال ۲۰۰۹، ۱۹ میلیون دلار برای مدیریت بحران شترهای وحشی اختصاص داده شد.
برنامه مدیریتی با هدف کم کردن جمعیت شترهای استرالیا، به مفهوم واقعی کلمه در صحراهای استرالیا به دنبال شترها می‌گشت و به روش‌های مختلف آنها را می‌کشت.
در سال ۲۰۱۳ برنامه مدیریت جمعیت شترهای وحشی استرالیا اعلام کرد که تعداد آنها به ۶۰۰هزار نفر رسیده است.
اگر چه تاثیر شترهای وحشی استرالیا بر محیط زیست این قاره به شدت برخی دیگر از آفات معرفی شده به استرالیا از خارج این قاره نیست، اما این شترهای بیش از ۸۰ درصد از گونه‌های گیاهی در دسترس را مصرف خوراکی می‌کنند. این موجب تخریب محیط زیست و اکوسیستم‌های بومی شده است.
شترهای وحشی که در قلمرو شمالی و در کویر سیمپسون، منطقه بیابان غربی، شنزار بزرگ و صحرای تانامی استرالیا زندگی می‌کنند منابع آبی دیگر جانوارن منطقه را هم با فضولات خود آلوده کرده‌اند.
تا کنون پیشنهادهای خلاقانه‌ای هم برای مدیریت جمعیت شترهای وحشی استرالیا داده شده است؛ از جمله فروش گوشت آنها به کشورهای عربی یا استفاده از گوشت آنها برای مزرعه‌های کروکودیل در استرالیا.
