«مَدّ مُژه» دومین مجموعه از شعرهای بهنود بهادری، شاعر جوان خوزستانی توسط نشر «گوشه» منتشر شده است.
این کتاب دربردارنده ۵۵ شعر است که زیر پنج فصل «مذابِ استخوان»، «آوازهای پریشان»، «ترنج نور بر دارِ دست»، «احتضارِ بلندِ مژه» و «عشقه‌های پاشیده» منتشر شده.
۱۰ سال پیش بهنود بهادری مجموعه «سرطان چشم» را منتشر کرده بود. «مَدّ مُژه» دومین اثر اوست.
هرمز علی‌پور، شاعر ایرانی درباره این کتاب گفته است: «بهنود بهادری در پی توسعه‌بخشی نوعی از شعر است با بسامد واژه‌هایی مشترک و گاه محدود. واژه‌هایی چون گور، مزار، سینه، گریه و… در شعر او زندگی به مرگ می‌نشیند و مرگ به حیات برمی‌خیزد. شاعر از کنار هیچ پدیده و منظر و منظره‌ای بی‌تفاوت نمی‌گذرد. در این گذر‌ها اما مسحور و شیفته‌ی بخش عامیانه و حرارت موقت واژگان و تیتر و عنوان نمی‌شود. با آن‌ها زندگی کرده و درونیشان می‌کند تا بعد که خروجی آن با خصلت منحصر مثل اینکه دیده به نوعی از سبک و روش داشته باشد.»
بهنود بهادری که در سال ۱۳۶۲ در مسجد سلیمان متولد شده، خود را متأثر از «شعر دیگر» و به ویژه بیژن الهی می‌داند. او درباره علاقه‌اش به «شعر دیگر» می‌گوید:
«در ابتدا تصاویر بعید و دست نیافتنی و بکری که در اشعار مذکور وجود داشت، شیفته‌ام کرد. بعد‌تر جریان سیال تصاویر و ایجاز شاعرانه‌ای که شاعران “شعر دیگر” از آن بهره می‌بردند پسندم شد. رفتار و زیست این کسان بر شیفتگی‌ام افزود.»
«گیس پلک»، یکی از اشعار این کتاب را می‌خوانیم:
«گیسِ پلک»
و نور
رگ زد
قطره‌های بی‌سایه را.
عطرگشایش خیال
سرعت از نور دارد
خاتمه‌ی گیسوی بانو
در پلک‌های بسته‌ی من.
نشر گوشه مجموعه‌ای تهیه کرده است به نام «قوس‌های دیگر جنون». «مَدّ مُژه» یکی از کتاب‌های این مجموعه است.
کتاب در رادیو زمانه:
«سرخِ سفید» سومین رمان مهدی‌یزدانی‌خرم منتشر شد
از گردنم بدم می‌آید و پرتقال خونی
قصه‌هایی که در چمدان جا نمی‌شوند
مرفی: جسمانی‌ترین رمان ساموئل بکت
خبر خوش برای روزنامه‌نگاران: ویراست تازه‌ای از فرهنگ «سخن» در راه است
