پس از اعتراضات به انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۳۸۸، باوجود محدودیت‌های اعمال شده، رسانه‌های داخلی ایران تلاش کردند تا در حد امکان بخشی از آنچه را که در سال ۸۸ در ایران گذشت روایت کنند.
از یک سو رسانه‌های نسبتاً مستقل کوشیدند تا صدای معترضان را بلندتر کنند و روایتگر عینی وقایع پس از انتخابات باشند. در مقابل رسانه‌های نزدیک به حاکمیت، کار ویژه حمله و تخریب معترضان در پوشش نهادهای حکومتی را بر عهده گرفتند.
روزنامه‌نگاران در ایران، قربانی همیشگی نزاع‌های سیاسی بوده‌اند. تجربه کوتاه روزنامه‌نگاری مستقل و آزاد در دهه ۷۰ ایران کمتر از دو سال دوام آورد. پس از سخنرانی آیت‌الله علی خامنه‌ای، رهبر جمهوری اسلامی ایران در سال ۱۳۷۹، دادگاه مطبوعات شبانه حکم توقیف بیش از ۱۷ روزنامه و هفته‌نامه را صادر کرد.
در این سال‌ها بسیاری از روزنامه‌نگاران ایرانی بازداشت و زندانی شدند. یک دهه پس از آن واقعه، در خرداد ۱۳۸۸ بار دیگر، مطبوعات و روزنامه‌نگاران هدف اول سرکوب قرار گرفتند.
بر اساس گزارش «کمیته حمایت از روزنامه‌نگاران»، از خرداد ۸۸ تا پایان سال ۱۳۸۹، بیش از بیست روزنامه و نشریه توقیف و حدود صد و هفت روزنامه‌نگار بازداشت شدند.
دایره سرکوب مطبوعات این بار به مرحله پیش از چاپ رسید. صد و هشتاد روزنامه‌نگار ایرانی در بیانیه‌ای به استقرار نیروهای امنیتی در تحریریه‌ها و چاپخانه‌ها اعتراض کردند.
همچنین بنا بر گزارش نهادهای ناظر بر وضعیت آزادی مطبوعات، مهاجرت روزنامه‌نگاران ایرانی پس از انتخابات ۱۳۸۸ در تاریخ این کشور بی‌سابقه بوده است. «گزارشگران بدون مرز» در سال ۲۰۱۰ اعلام کرد، از میان صد و بیست و هفت روزنامه‌نگاری که ناچار به ترک سرزمین خود شده‌اند، ایران به‌تنهایی نزدیک به یک چهارم این آمار را به خود اختصاص داده است.
[slideshow gallery_id=”117″]
