محسن کاکارش در رادیو زمانه می‌نویسد: «ساعت هشت شب، شهر در خاموشی فرو رفته بود. جاده‌ها پر از جنازه بود. صد‌ها نفر کور شده بودند. جنگندهها از آسمان، هر نوری در شهر را هدف قرار می‌دادند. چراغ ماشین‌ها خاموش بود. در این هنگام اجساد زیر ماشین‌ها قرار می‌گرفتند و له می‌شدند.»
این تصویر در ذهن فریدون نامدار، یکی از شهروندان حلبچه‌ای باقی مانده است. بیست و پنج سال پیش در چنین روزی نیروهای حکومت صدام حسین در عراق شهر حلبچه را مورد حملات شیمیایی قرار دادند. در این روز، گازهای خردل، سارین، تابون و وی‌اکس بر سر مردم شهر فرود آمد. در چند لحظه یک شهر ویران شد. بیش از پنج هزار نفر جان خود را از دست دادند. هزاران نفر آواره و زخمی شدند. مردم، شهر را به سوی بلندی‌ها و مرزهای ایران ترک کردند. حلبچه‌ای‌ها در مرز‌ها و حتی در خاک ایران هم در امان نماندند؛ جنگندهها بار دیگر آنان را بمباران کردند. شاید هدف، نابودی تمامی آنان بود، اما سرانجام بخشی از مردم شهر نجات یافتند. نجات یافتگان می‌گویند، هنوز زخم‌های آنان التیام پیدا نکرده است؛ آنان شاهد جان دادن نزدیک‌ترین اعضای خانواده خود بودند و هنوز کابوس آن روز‌ها را می‌بینند.
به مناسبت بیست‌و‌پنجمین سالگرد فاجعه حلبچه به «شهر خاموش» اثر کیهان کلهر گوش می‌دهیم.
آقای کلهر «شهر خاموش» را به قربانیان حلبچه تقدیم کرده است.
