شنبه یکم مهر ۱۴۰۲/ ۲۳ سپتامبر ۲۰۲۳، آمستردام شاهد برگزاری یک کنفرانس کارگری با عنوان «همبستگی بدون مرز» بود. کنفرانسی یک روزه که از سوی بخش بین‌المللی فدراسیون اتحادیه‌های کارگری هلند (FNV -اف‌ان‌فِ) برگزار شد.
فدراسیون اتحادیه‌های کارگری هلند، بزرگترین اتحادیه کارگری هلند و عضو کنفدراسیون جهانی اتحادیه‌های کارگری (ITUC) است.
کنفرانس با سخنرانی رئیس بخش بین‌المللی اف‌ان‌فِ، نمایش ویدیو و گفت‌وگو آغاز شد و با برنامه‌های متنوعی مانند نمایشگاه کتاب، نمایشگاه عکس و کارگاه گرافیتی و موسیقی زنده ادامه یافت.
شش کارگاه بحث نیز به بررسی موضوعی مسائل و معضلات کارگران و اتحادیه‌های کارگری در عرصه جهانی اختصاص یافته بود. کارگاه «حقوق اتحادیه‌ای جهانی در معرض تهدید» بر سرکوب و بی‌حقوقی کارگران در بلاروس، میانمار و ایران تمرکز داشت.
فواد کیخسروی، سخنگوی اتحادیه آزاد کارگران ایران طی سخنانی در این کارگاه خواستار همبستگی اتحادیه‌های کارگری جهان با کارگران ایران و اخراج نمایندگان تشکل‌های کارگری دست‌ساز حکومت از سازمان جهانی کار شد.
این کنفرانس در مجتمع فرهنگی Ru Paré در غرب آمستردام برگزار شد. نام مرکز برگرفته از نام یک زن هنرمند نقاش هلندی به نام هنریکا ماریا پاره است. او از مبارزان مقاومت علیه فاشیسم در جنگ جهانی دوم بود و زمانی که هلند در اشغال ارتش نازی قرار داشت، پاره یک شبکه زیرزمینی مقاومت سازماندهی کرد و توانست از طریق یافتن خانواده‌های داوطلب، برای ۵۲ کودک یهودی سرپناه و مخفیگاه بیاید و کودکان را از اعزام به اردوگاه‌های مرگ نجات دهد. نام او نماد همبستگی و مسئولیت شهروندی است.
از کمپین جهانی مزد برابر برای جوانان تا سرکوب تشکل کارگری در بلاروس، میانمار و ایران
کارگاه‌های بحث در دو نوبت به‌طور موازی برگزار شدند. سه کارگاه بحث در نوبت صبح عبارت بودند از اتحادیه‌های کارگری و استعمارزدایی، ضرورت فعالیت اتحادیه‌ای در شرکت‌های فراملیتی و کمپین جهانی دستمزد برابر برای جوانان زیر ۲۱ سال.
در کارگاه‌های نوبت ظهر نیز سه موضوع به بحث گذاشته شد. کارگاه «ترک زغال سنگ؛ فقط با کارگران!» به مساله ضرورت اتحاد کارگران معادن زغال سنگ در سطح جهان اختصاص داشت. در کارگاه «اتحادیه‌های کارگری بین‌المللی علیه راست افراطی» خطر رشد راست افراطی برای تشکل‌یابی کارگران و راه‌های مقابله با آن در سطح جهانی مورد بحث قرار گرفت.
کارگاه سوم «حقوق اتحادیه‌ای جهانی در معرض تهدید» به کمپین‌های همبستگی FNV با جنبش مستقل اتحادیه‌ای در کشورهای تحت سرکوب پرداخت. در این کارگاه به سه مورد بلاروس، میانمار و ایران پرداخته شد. سه مهمان که برای شرکت در این بحث به هلند آمده بودند، درباره سرکوب و بی‌حقوقی کارگران در بلاروس، میانمار و ایران سخنرانی کردند.
فواد کیخسروی عضو هیات مدیره و سخنگوی «اتحادیه آزاد کارگران ایران» طی سخنانی در این کارگاه بر ضرورت حمایت اتحادیه‌های کارگری جهان از مبارزات کارگران ایران تاکید کرد و به پرسش‌های گردانندگان کارگاه و حاضران پاسخ داد.
سرکوب سازمان‌یافته تشکل مستقل کارگری در ایران
فواد کیخسروی در سخنرانی کوتاه خود درباره وضعیت کارگران ایران از جمله گفت حداقل دستمزد در ایران کمتر از ۱۰۰ دلار است، در حالی که هزینه‌های زندگی ۷۰۰ تا ۸۰۰ دلار است. این مزدها هم در بسیاری از موارد به موقع پرداخت نمی‌شود. او تاکید کرد دولت هم نه تنها کاری برای احقاق حقوق کارگران انجام نمی‌دهد، بلکه خود در سرکوب کارگران نقش بسزایی دارد.
کیخسروی همچنین به ستم مضاعف بر زنان کارگر از جمله دستمزد کمتر، تبعیض در محیط کار و عواقب حجاب اجباری در محیط کار اشاره کرد و افزود بسیاری از کودکان به خاطر فقر از تحصیل بازمانده و به کودک کار تبدیل شده‌اند.
او در توضیح سرکوب تشکل‌یابی کارگران گفت حکومت ایران به قوانین بین‌المللی پایبند نیست و حتی قوانین داخلی را که در حمایت از کارگران وجود دارد، اجرا نمی‌کند. در این شرایط کارگران دست به اعتراض می‌زنند و برای مبارزه علیه این شرایط تصمیم داشتند تشکل‌ها و اتحادیه‌های خودشان را ایجاد کنند تا بتوانند متحدانه مبارزه کنند، این‌جاست که نهادهای مخوف حکومتی و امنیتی به میدان می‌آیند و شدیدا سرکوب می‌کنند.
فواد کیخسروی گفت حکومت نه تنها اجازه ایجاد تشکل‌های کارگری را نمی‌دهد، بلکه در مقابل برنامه‌های دیگری را اجرا کرده است.
این فعال کارگری اشاره کرد که حکومت تمامی تشکل‌ها و شوراهای کارگری را که خصوصا به شکل مستقل در انقلاب ۱۳۵۷ تشکیل شدند، به شکل وحشیانه‌ای سرکوب کرده است و سعی داشته خودش از عناصری که در میان کارگران دارد، تشکل‌های دست‌سازی را ایجاد کند.
او افزود در دو دهه گذشته فعالین کارگری ایران تلاش کرده‌اند که تشکل‌های مستقلی را ایجاد کنند و این تشکل‌ها باز هم سریعا سرکوب شدند. این تشکل‌ها برای این که اجازه کار در محل نداشتند، ناچار بودند خارج از محیط‌های کار ایجاد شوند و فعالیت‌هایشان را انجام بدهند. یعنی کارگران مراکز مختلف کارگری خارج از محیط‌های کار جمع شوند و سعی کنند به مبارزات کارگران در محیط‌های کار مشورت برسانند و حتی برایشان همبستگی جذب کنند.
کیخسروی افزود این شرایط یک شرایط ویژه برای کارگران ایران بود و این شرایط امنیتی باعث شد کارگران در سطح وسیعی بترسند و تردید داشته باشند که عضو تشکل‌های مستقل شوند، به همین دلیل تشکل‌های مستقل از ابزارهای معمول سازماندهی برخوردار نبودند و از ابزارهایی مثل امکانات مالی، دریافت حق عضویت، و ابزارهای تبلیغ و ترویج و جذب نیرو نیز محروم بودند.
سخنگوی اتحادیه آزاد کارگران ایران در پایان سخنانش گفت:
تلاش تشکل‌های مستقل و فعالانشان برای ایجاد تشکل‌های کارگری در جریان است و به محض این که بتوانند بر سازمان سرکوب حکومت فایق بیایند، شوراهای کارگری در ابعاد وسیعی در همه‌ی مراکز کارگری ایجاد خواهد شد.
سخنگوی اتحادیه آزاد کارگران ایران در بخش دیگری از بحث در پاسخ این سوال گرداننده کارگاه که از اتحادیه‌های کارگری جهان چه انتظاری برای همبستگی با کارگران ایران وجود دارد، خواستار حمایت از مبارزه کارگران ایران و اخراج هیات کارگری فرمایشی حکومت در سازمان جهانی کار شد.
