این گزارش را همکارانی از عسلویه برای “شورای سازماندهی اعتراضات” ارسال کرده‌اند. یک موضوع اعتصاب سراسری ما کارگران نفت اعتراض به این شرایط وحشتناک و غیر قابل تحمل زندگی در خوابگاه‌ها است. این وضعیت را ما دیگر تحمل نخواهیم کرد. گذشت زمانی که ما چون بردگان کار کنیم و از زمین ثروت بیرون بکشیم تا عده‌ای نجومی تل انبار کنند:
«علاوه بر فشار سنگین کاری، علاوه بر دوری از خانواده و محرومیت از دیدن فرزندانمان و بازی‌های کودکانه‌شان، علاوه بر فشار فقر و فلاکت و نگرانی دائمی از تامین اولیه‌ترین نیازهای زندگی‌مان، شرایط اسفناک زندگی در عسلویه بر فرسودگی جسمی و روحی ما کارگران شدت داده است. عسلویه به معنای واقعی یک اردوگاه اجباری کار است. بیشتر به یک بازداشتگاه شباهت دارد. ما در خوابگاه‌هایی به‌سر می‌بریم با راهروهای باریک و اطاق‌های نمناک و تاریک که حتی روز هم باید چراغ روشن کرد. اطاق‌هایی که اکثرا بدون پنجره است و باید شانس بیاوری که در اطاقی اسکان پیدا کنی که یک پنجره بسیار کوچک نزدیک به سقف داشته باشد. ما در اطاق‌هایی زندگی می‌کنیم ده متری و ۹ نفر در آن ساکن هستیم. بر روی زمین اطاق‌ها موکتی نازک و کثیف انداخته‌اند که وقتی روی آن راه میروی کف پا را زخم می‌کند و برای استراحت نیز همه بر روی زمین می‌خوابیم. فضا آنقدر کم است که باید وسایل را به دیوار آویز کنیم. فقط سه دستشویی و حمام بسیار کثیف داریم که حتی صابون دستشویی و وسایل شوینده به اندازه کافی یافت نمی‌شود و مجبوریم از پودر ظرفشویی برای دستشویی هم استفاده کنیم. در محل زیستی ما خبری از غذاخوری نیست. غذا را دم کمپ می‌آورند و همه به صف می‌شویم و غذایی در پلاستیک می‌گیریم و در اطاق‌هایمان می‌خوریم. کیفیت غذا افتضاح است. صبحانه اکثرا یک پنیر و یک کره بسیار کوچک است. نهار برنج با لوبیا و یا عدس و یک روز هم مرغ می‌دهند که حجمش بسیار کم است و سیر کننده نیست. شام هم یک عدد سیب زمینی و تخم مرغ و یا ماکارونی کم محتوا و کلا در همین سطح است. و این گوشه‌ای از وضع جهنمی زندگی ما کارگران غیر رسمی نفت در عسلویه است. در منطقه ما حتی یک داروخانه هم نیست و فقط یک بیمارستان در مرکز عسلویه است که اگر مشکلی پیش آمد باید به آژانس زنگ بزنیم که بعد از ساعت‌ها برسد و ما را به پزشک برساند. حال به این شرایط زیستی گرمای کشنده تابستانی را هم اضافه کنید آن‌وقت به‌دستتان خواهد آمد که بر سر ما کارگران چه می‌گذرد. جالب است درجه گرمای هوا اگر از ۵۷ درجه بیشتر باشد بنا بر قانون باید کار تعطیل شود. ولی در این مورد هم تقلب می‌کنند و در حالیکه دماسنج ماشین گرما را ۵۵ درجه نشان می‌دهد هواشناسی هوای عسلویه را به اندازه هوای تهران اعلام می‌کند.»
همانگونه که اشاره کردیم این گزارش تکاندهنده را دوستانی از عسلویه برای ما ارسال کرده‌اند. در بندی از بیانیه ۳۰ خرداد در رابطه با اعلام اعتصاب چنین نوشته‌ایم: ما خواستار ایمن شدن محیط کارمان هستیم. محیط‌های کار ما مثل یک بمب انفجاری است و حریق‌های مهیب، سقوط از ارتفاع، آلودگی‌های صوتی در اثر انفجار مواد نفتی، استشمام مواد سمی و شیمیایی در کنار غیر استاندار بودن وضع بهداشت و درمانگاه‌ها، دارد هر روز از کارگران قرمانی می‌گیرد و سبب صدمات جانی و روحی بسیاری به کارگران شده است. کار در گرمای طاقت فرسای تابستانی و نبود تجهیزات لازم سرمایشی و دستگاه‌های تهویه هوای استاندارد فشار کار را صد چندان کرده است. صنعت نفت یک بخش بزرگ سودآور جامعه است. باید مراکز کاری ما امن باشد و با بالاترین استانداردهای محیط زیستی مجهز باشد. باید در صنعت نفت بودجه کافی برای امن شدن محیط‌های کار و تجهیز مراکز کاری به امکانات سرمایشی و گرمایشی مورد نیاز و دستگاه‌های تهویه هوا به میزان مورد نیاز، بالا بردن استاندارد بهداشتی در خوابگاه‌ها و اماکن عمومی چون دستشویی‌ها و حمام و… اختصاص داده شود. ما کارگران اعتصابی نفت بر روی خواست‌ها و مطالباتمان تاکید داریم. زندگی شایسته انسانی حق مسلم ما کارگران و همه مردم است.
شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت، ۹ تیر ۱۴۰۰
