تجربه زنان در فضای آلوده به جنگ

برگرفته از تریبون زمانه *  

مدرسه فمینیستی: سالیان دراز است که زنان خاورمیانه از جمله ما زنان ایرانی گرفتار عوارض و تبعات جنگ های داخلی و خارجی، انقلاب ها، ظهور بنیادگرایی، تروریسم و دیگر بحران ها هستیم. هم اکنون نیز جنگ های داخلی در کشور عراق و سوریه و حضور نیروهای بنیادگرا همچون «داعش»، بر عمق این بحران ها، افزوده است.

در این میان اما آگاهی از موقعیت زنان و خوانش تجربه های زنانه در جنگ های گونه گون جهان، شاید بتواند به ما زنان خاورمیانه در جهت اتخاذ استراتژی های واقع گرایانه تر در قبال این بحران ها کمک کند. بدین منظور، مقاله زیر را که پیشتر در دی ماه ۱۳۹۱ در مجله «مهرنامه» به صورت کاغذی به چاپ رسیده بود، در مدرسه فمینیستی بازنشر می کنیم. در این مقاله سعی شده که استراتژی های گوناگون جنبش های فمینیستی در کشورهای اروپایی و آمریکایی در مواجهه با دو جنگ جهانی اول و دوم، مورد بررسی قرار بگیرد:

تنوع تاکتیک های زنان در موقعیت های آلوده به جنگ

بی شک جلوگیری از بروز خشونت های کلان مقیاس (در حد و اندازه جنگ)، با توجه به فضای تعصب آلود موجود در بطن سیاست های ملی و بین المللی اغلب دولت های خاورمیانه، معمولا از توان و ظرفیت ما زنان خارج است اما حداقل می توانیم به عنوان نیمی از جمعیت جامعه، برای کاهش فضای تعصب و دو قطبی موجود (که تغذیه کنندۀ خشونت و جنگ است)، به طور متشکل تر، دست به اقدام بزنیم. از همین روست که تلاش کرده ام در این مقاله، به یاری کتاب «زنان در روزگارشان»[۱] موارد و نمونه هایی از آنچه جنبش های زنان در آمریکا و اروپا در برابر شرایط خشونت آمیز جنگ جهانی اول و دوم اتخاذ کرده اند فراهم آورم. کتاب « زنان در روزگارشان» که با ترجمه خوب و روان «نیلوفر مهدیان»  توسط «نشر نی» منتشر شده می تواند برای ما زنان ایرانی، مطالب درس آموزی داشته باشد، به ویژه مطالب «فصل نهم» آن که به «دوران جنگ، و فمینیسم بین دو جنگ جهانی» می پردازد. بررسی این دوران به ما نشان می دهد که جنبش های زنان در آمریکا و کشورهای اروپایی، با فضای تخاصمی و جنگی، مواجه شده بودند و هر یک از گروه ها و سازمان های زنانه در برابر چنین وضعیتی، راه حل های مختلفی ارائه کرده اند. به این اعتبار، مرور استراتژی هایی که جنبش های زنان در خلال جنگ های گوناگون در کنار گوشۀ جهان اتخاذ کرده اند، هر چند که با شرایط کنونی ما زنان در منطقه نعل به نعل منطبق نباشد اما شاید بتواند فاصله ای را که لازمه تفکری منطقی، برای نگریستن در «تصویری از خود»  به ما ارزانی دارد. زیرا در دوره هایی که ناقوس خشونت های گسترده و انهدامی به صدا در می آید معمولا فضای خشونت آمیز و قطبی شدۀ درون جامعه، بسیاری از نیروهای اجتماعی را به جای تأکید بر تعامل و رواداری ـ که لازمه کاهش فضای خشونت آمیزست ـ به سمت تضادهای به ظاهر «آشتی ناپذیر» و در نتیجه بازتولید قطب بندی های تفرقه آفرین سوق می دهد. اما شاید اگر به تجارب همتایان خود در سراسر گیتی، از فاصله ای دورتر، نگاهی بیاندازیم، بتوانیم از در غلطیدن به خط کشی ها و قطب بندی هایی که گاه به نظر «اجتناب ناپذیر» می رسد رهایی یابیم و حداقل به بازتولید فضای قطب بندی شده کمک نکنیم.

سه گرایش در جنبش زنان آمریکا و اروپا در برابر جنگ

زمانی که جنگ جهانی اول در سال ۱۹۱۴ میلادی  آغاز شد، بسیاری از جنبش های زنان در اروپا و نیز آمریکا، به شدت در تکاپوی کسب «حق رأی برای زنان» بودند. در آن زمان، بسیاری از فعالان جنبش زنان در این کشورها سالیان سال بود که «حق رأی زنان» را به «خواسته ای مشترک» برای «اتحاد عمل» و کنش اجتماعی خود تبدیل کرده بودند ولی این طور به نظر می رسید که شعله ور شدن آتش هستی سوز جنگ جهانی اول در اروپا، همه این تلاش ها را بی اثر ساخته و جنبش زنان را فرو نشانده است اما واقعیت چیز دیگری بود چرا که سایه منحوس جنگ فقط سبب شد که دیگر «ریسمان مشترک» شان (کسب حق رأی برای زنان) ظرفیت گردهم آوردن گروه های مختلف زنان را ، از دست بدهد. ولی به استناد انبوه فاکت های تاریخی، گروه های مختلف زنان، فعالیت های متنوع و متکثر خود را ـ حتا در آن شرایط تفرقه آمیز ـ به شدت دنبال می کردند.

و اما، با مطالعه تجربه ها و برخوردهای خواهران و همتایان خود در جنبش های زنان در آمریکا و اروپا در فاصله دو جنگ جهانی اول و دوم می بینیم که آنان نیز (مانند ما زنان ایرانی) در هنگامه ای که خطر جنگ، خطر اشغال و تکه پاره شدن کشور، بحران کمرشکن اقتصادی، و احتمال کودتای نیروهای تندرو و رادیکال فاشیستی، وجود دارد طبعاَ بر سر دو راهی های سختی قرار می گیرند. به طوری که بسیاری از پژوهشگران فمینیست به درستی تأکید می کنند که: «خصومت هایی که شروع جنگ جهانی اول را در اوت ۱۹۱۴ رقم زد، فمینیست ها و طرفداران حق رأی در کشورهای درگیر جنگ را با تصمیم گیری های بسیار دشوار روبرو ساخت»[۲]  چه بسا تحت تأثیر چنین موقعیت دشوار و شکننده بوده است که جنبش زنان در آمریکا و اروپا در میانه جنگ جهانی اول و دوم، سه پاره شد، و به واسطه ی این سه پاره شدن، سه گرایش عمده نیز در این جنبش ها ظهور کرد:

گرایش اول: برخی از فمینیست ها، در کسوت مهین پرستانی متعهد، درصدد کمک رسانی به ملت خود برآمدند تا نشان بدهند که شهروندانی مسئول در برابر مخاطراتی که هویت ملی و موجودیت سرزمین شان را تهدید می کند هستند. برای نمونه «رهبر جنبش حق رأی زنان در بریتانیا «میلیسنت گرت فاوست» سازمان فمینیستی خود را «به سمت خدمت به کشورش و کمک به فرو نشاندن صدمات ناشی از جنگ هدایت» کرد.[۳]  همچنین سازمان «اتحادیه سیاسی و اجتماعی زنان، مبارزه ستیزه جویانه برای کسب حق رأی را به میهن پرستی ستیزه جویانه تبدیل کرد» و نام مجله «حق رأی برای زنان» را به «بریتانیا» تغییر داد. مرور تاریخ معاصر اروپا همچنین نشان می دهد که این اتفاق فقط در بریتانیا رخ نداد بلکه در همه کشورهای درگیر جنگ همچون آلمان، سوئد، فرانسه، اتریش، و… نیز بسیاری از اتحادیه های کارگری، مسیر فعالیت های خود را از تلاش برای کسب حقوق و دستمزد مناسب برای مزدبگیران، ناگهان تغییر دادند و به کمک رسانی به جنگ و خدمت در پشت جبهه پرداختند: «موضع طرفداری از جنگ در جنبش کارگری آلمان سبب شد که زنانی همچون رزا لوگزامبورگ و کلارا زتکین، علیه این موضع رسمی اتحادیه های کارگری، اقدام کنند و گروهی علیه جنگ، تشکیل دهند. همین باعث شد که کلارا زتکین وادار به استعفا از سردبیری نشریه “برابری” شود و حزب سوسیال دموکرات آلمان نشریه “برابری” را با نام جدید “زنان” منتشر کرد و در آن علیه کلارا زتکین اقدام کرد.»[۴]

البته این چرخش ۱۸۰ درجه در حوزه فعالیت ها، فقط به اتحادیه های کارگری آلمان محدود نماند بلکه انجمن های زنانه و فمینیستی هم سعی کردند خود را با آن موقعیت، تطبیق دهند:  «فدراسیون انجمن زنان آلمانی همانند دیگر گروه های زنان در جاهای دیگر، قصد کردند که از فرصتی که جنگ در اختیارشان می گذاشت بهره بگیرند. به عبارت دیگر زنانی که هنوز از حقوق مدنی کامل برخوردار نبودند اکنون می توانستند در مقام شهروندانی مسئول، خود را اثبات کنند. اعضای [این سازمان فمینیستی در آلمان] با سرعت به فعالیت پرداختند و امور خیریه بسیاری را برعهده گرفتند. آنها این خدمت به خانه را همتراز جنبش زنان در زمان جنگ می دانستند.»[۵]  این چرخش فعالیت ها در بحبوحه جنگ دوم جهانی هم اتفاق افتاد و پس از تسلط و رشد فاشیسم، بخشی از زنان آلمانی به امور خیریه پرداختند، و بخش وسیع تری از سازمان های زنان نیز عملا تعطیل شدند. «مهرانگیز دولتشاهی»، از فعالان پیشکسوت حقوق زنان کشورمان و نماینده مجلس (و اولین سفیر زن در ایران)، در خاطرات خود از زندگی در آلمان در زمانه جنگ دوم جهانی می گوید: «در آلمان من در دورانی بودم که وضع زنان هیچ خوب نبود، برای این که هیتلر می خواست عقیده خودش را تحمیل بکند و سازمان های زنان برای نشان دادن مخالفت با او، خودشان را منحل کرده بودند…آن موقع می دیدم که هیچ تشکل زنانه ای آن جا وجود ندارد غیر از دو تشکیلات خیریه فوق العاده قوی که خیلی عالی کار می کردند و وابسته به حزب ناسیونال سوسیالیست بودند. اینها در موقع جنگ این قدر خدمت و فداکاری کرده بودند که بعد از جنگ، متفقین، تنها شاخه حزب را که از آن دفاع کردند و در دادگاه تبرئه اش کردند همین قسمت خیریه زنان بود.»[۶]

گرایش دوم:  در این دوران، گرایش مهم دیگری در میان کنشگران جنبش زنان در آمریکا و اروپا در قبال جنگ وجود داشت. اگر برخی از گروه ها و فعالان جنبش، و رهبران برجسته فمینیست همچون «امیلی پانکهراست» یا «گرت فاوست» (گرایش اول)، با تأکید بر میهن پرستی و دفاع از سرزمین مادری، به حمایت از شرکت دولت مطبوع شان در جنگ پرداختند و خدمات داوطلبانه در پشت جبهه را تبلیغ می کردند اما برخی دیگر از گروه ها و کنشگران جنبش زنان (گرایش دوم)، راه دیگری در پیش گرفتند و «صلح» را به عنوان غایتی انسانی، و آرمانی زیبا و مشروع، در دستور برنامه های اجتماعی و سیاسی خود قرار دادند. این کنشگران فمینیست به طور جدی در پی یافتن راهی به منظور خاتمه جنگ و برقراری صلحی پایدار میان همه کشورهای جهان بودند. در این میان یکی از نام آشناترین فعالان این عرصه، که با چنین گرایشی به فعالیت پرداخت، «جین آدامز»، فمینیست پراگماتیست آمریکایی و از رهبران حق رأی برای زنان در آمریکا بود که در خلال آن سالها، نقش بسیار مهمی در برقراری صلح ایفا کرد. جین آدامز که در سال های ۱۹۱۱ تا ۱۹۱۴ نایب رییس «انجمن ملی زنان آمریکایی برای حق رأی» (ناسا)[۷] بود[۸]  با شروع جنگ در سال ۱۹۱۵ به همراه تعداد دیگری از زنان فمینیست آمریکایی فراخوانی برای برگزاری «کنفرانس صلح زنان» در لاهه صادر کرد. گرچه «در این کنفرانس همه کشورها و همه گروه های بزرگ زنان شرکت نکردند. شورای ملی زنان فرانسوی اعلام کرد که حضورش غیرممکن است و سازمان بی. دی. اف. آلمان نیز به طریقی مشابه، ایده برگزاری این کنفرانس را مغایر با احساسات میهن پرستانه و تعهدات ملی جنبش زنان آلمان خواند».[۹]

به این ترتیب در جنبش فمینیستی، گروهی از زنان به دنبال آرمان «صلح» که مبتنی بر «ایدئولوژی مادرانه» بود به طور گسترده و ایثارگرانه تلاش کردند. نتیجه تلاش های شبانه روزی آنان را شاید بتوان حتا در ایجاد و شکل گیری «سازمان ملل متحد» هم بی تأثیر ندانست. چرا که این گروه از زنان اروپایی و آمریکایی با راهبری «جین آدامز»، فعالیت جهانی و همبسته زنان را که پیشتر حول شبکه های بین المللی برای دستیابی به «حق رأی زنان»، شکل گرفته بود به سمت ایجاد شبکه های بین المللی زنان «برای صلح» رهنمون شدند، به طوری که پس از برگزاری کنفرانس بین المللی زنان برای صلح در آوریل ۱۹۱۵ در لاهه، به رغم آن که برخی از گروه های زنان از پذیرش آن خودداری کردند (و در نتیجه، این موضع گیری، جنبش زنان را به دو پاره تقسیم کرد) اما تعدادی از کنشگران برجسته جنبش زنان (نزدیک به نهصد زن) به نمایندگی از دوازده کشور، از جمله آلمان، اتریش، مجارستان و بلژیک در کنفرانس حاضر شدند: «نمایندگان نه تنها قطعنامه هایی را مبنی بر دعوت برای تشکیل یک گروه حافظ صلح بین المللی و داوری صلح آمیز در مورد درگیری های بین المللی تصویب کردند بلکه پس از کنفرانس نیز عده ای از آنها به چهارده پایتخت جهان سفر کردند تا اهداف و برنامه هایشان را برای صلح از طریق گفت و گو به بیست و یک وزیر، دو رییس جمهور، یک پادشاه و یک پاپ، برسانند. جالب آن که زنانی که حتا در رابطه با امور داخلی کشور خود حق رأی نداشتند به مثابه فرستاده های بین المللی پذیرفته شدند…»[۱۰]

هنگامی که جین آدامز ابتدا در سال ۱۹۱۵ به رییس جمهور آمریکا «وودرو ویلسون» در مورد خطر جنگ نامه ای نوشت[۱۱] و سپس با هیئتی از مدافعان صلح در کاخ سفید به گفت و گوی مستقیم با رییس جمهوری پرداخت، در آن جا طرح ها و پیشنهادات خود را مطرح ساخت، ویلسون به صراحت، طرح های جین آدامز را بهترین راه حل ارائه شده تا آن زمان دانست. «ویلسون بعدها مهم ترین مدافع اندیشه تأسیس جامعه ملل شد که از طریق گفت و گوهای صلح در ورسای، به جنگ خاتمه بخشید.»[۱۲] پس از کنگره لاهه نیز «جین آدامز»  فعالیت در راه استقرار صلح جهانی را بی وقفه ادامه داد و «پیمان بین المللی زنان برای صلح و آزادی» را بنیاد نهاد.  همین تلاش های بین المللی و شبانه روزی جین آدامز باعث شد که سرانجام در سال ۱۹۳۱ جایزه صلح نوبل به او تعلق گیرد.

گرایش سوم: در این میان، بخش کوچک تری از جنبش زنان نیز به راه پیشین خود ادامه داد و بر «فمینیسم» و تلاش برای رسیدن به همان آرمان های قبلی جنبش ـ از جمله: حق رأی زنان ـ پای می فشرد. در حقیقت درست موقعی که «جین آدامز» برای آرمان صلح به طور جانانه تلاش می کرد و صراحتاَ با شخص رییس جمهور آمریکا، وودرو ویلسون (که به خاطر مقاومت این رییس جمهور دموکرات برای درگیر نشدن آمریکا در جنگ ـ از او حمایت می کرد) برای ایجاد صلح در جهان در کاخ سفید سرگرم چانه زنی و مذاکره بود[۱۳] اتفاقاَ در همان زمان برخی دیگر از فمینیست های آمریکایی همچون «آلیس پال» به خاطر عدم توجه کاخ سفید به حق رأی زنان، آشکارا «ضد ویلسون» بودند و در مقابل در  ورودی کاخ سفید برای «حق رأی زنان» تحصن و تجمع کرده بودند. تجمع کنندگان سعی داشتند که با ادامه تجمع های مسالمت آمیزشان، وودرو ویلسون را برای پذیرش «حق رأی زنان» تحت فشار قرار دهند. سماجت و پایداری این زنان حق خواه برای ادامه تجمع و تحصن به منظور کسب حق رأی، باعث بازداشت و زندانی شدن بسیاری از آنها گردید. هر چند بعدها  که آلیس پال در جنگ جهانی دوم به جنبش صلح پیوست، به نوعی از خود انتقاد کرده بود و گفته بود که اگر زنان برای خاتمه دادن به جنگ جهانی اول کمک می کردند، جنگ جهانی دوم اتفاق نمی افتاد. با همین رویکرد بود که او در سال ۱۹۳۸ «حزب زنان جهان» را تأسیس کرد. این حزب در جنگ جهانی دوم برای کمک رسانی و پناه دادن به کسانی که از خشونت های فاشیسم می گریختند، فعالیت می کرد.[۱۴]  طبیعتاَ این گرایش را می توان در جنبش زنان در بریتانیا نیز مشاهد کرد. برای نمونه یکی از فمینیست های بریتانیایی به نام ربکا وست «با فمینیست های دوران بین دو جنگ جهانی که سعی داشتند آنچه را او ستیز جنسی می نامید پنهان کنند، مخالفت بود» وی در مقاله ای در همین رابطه در سال ۱۹۲۴ به صراحت می نویسد: «هنگامی که افرادی از ارتش ما با صدایی که می خواهند مهربان باشد به ما می گویند که دوران ستیز جنسی گذشته و بنابراین ما تنها باید دست در دست مردان پیش برویم ، من حرف شان را باور ندارم» [۱۵] در هر حال به نظر می رسد که این گرایش عمدتاَ در آمریکا ـ که کمتر به طور مستقیم درگیر جنگ جهانی بوده است ـ بروز و ظهور داشت تا در اروپا.

چالش گرایش های گوناگون جنبش زنان در میانه دو جنگ جهانی

دستمایه ای که ما فعالان جنبش زنان ایران می توانیم از لابلای مطالب و تجربه های مکتوب فمینیست های آمریکایی و اروپایی ـ که با دو جنگ جهانگیر روبرو شدند ـ به کف آوریم  ابتدا درک این واقعیت است که دو جنگ جهانگیر اول و دوم، به ناگزیر، سبب ساز بروز جنگ و تنش میان این سه گرایش موجود در جنبش زنان بوده است. فراموش نکنیم که این تنش ها و چالش ها به مرحله ای رسیده بود که وقتی یکی از فمینیست های فرانسوی بنام «هلن برایون» با اعلام صریح مخالفت خود با شهادت طلبی و جنگ، به دفاع از حق زندگی پرداخت ـ و در نتیجه به اتهام خیانت، بازداشت و محاکمه شد ـ  اکثر فمینیست های فرانسوی از «حکم سه سال زندان (تعلیقی) برای هلن برایون دفاع کردند»[۱۶] این برخورد عجیب و خصمانه نسبت به هلن برایون به ما زنان ایرانی هشدار می دهد که تسلط گرایش جنگ طلبانه و نیز شیوۀ برخوردهای قهرآمیز و ایدئولوژیک گروه های زنان نسبت به یکدیگر چگونه می تواند برخلاف آرمان های جنبش زنان، تغذیه کننده فضای خشونت آمیز باشد، به طوری که در همان فرانسه برخی از فمینیست ها و حتا دوستان و همرزمان هلن برایون نیز او را به خاطر مواضع ضدجنگ اش به دفعات مورد افترا و تهمت قرار دهند. در بریتانیا هم از این دست برخوردهای خصمانه و ایدئولوژیک، کم نبوده است. باز هم به عنوان نمونه «در سازمانی که میلیسنت گرت فاوست و ری استراچی [دو تن از فمینیست های نام آشنای بریتانیایی] آن را رهبری می کردند، این سازمان، اعضای صلح طلب خود را طرد کرد و این دو رهبر، مخالفان صلح طلب خود را محکوم کردند و حتا مخالفان را «گروهی دیوانه» خطاب کردند.[۱۷]

شاید سرنوشت «انجمن ملی زنان آمریکایی برای حق رأی» به خوبی نشان دهندۀ تکه پاره شدن کل جنبش زنان در آمریکا در قبال جنگ باشد. چرا که «جین آدامز» با شروع زمزمه جنگ، از این انجمن استعفا داد و انجمن دیگری با نام «لیگ بین المللی زنان برای صلح و آزادی» را در سال ۱۹۱۵ بنیاد نهاد. یک سال بعد «آلیس پال» (که خود در سال ۱۹۱۰ با حمایت جین آدامز به ریاست کمیته کنگره این انجمن انتخاب شده بود[۱۸]) برای پیگیری حق رأی زنان از این انجمن  انشعاب کرد و انجمنی با نام «حزب ملی زنان» را به راه انداخت. بخش باقی مانده «انجمن ملی زنان آمریکایی برای حق رأی» نیز در سال ۱۹۱۷ در پشت جبهه به دفاع از سربازان آمریکایی در جنگ، پرداخت.[۱۹]

و اما، در آمریکای شمالی پس از پیوستن دولت ایالات متحد به جنگ، تحصن زنان به رهبری «آلیس پال» در برابر کاخ سفید، تا حدودی دچار وقفه شد و برای مدتی رو به افول نهاد؛ حتا با ریزش نیروهایش مواجه شد تا جایی که بخشی از زنانی که فعالانه در تحصن شرکت کرده بودند از این گروه جدا شدند تا به سربازانی که به جنگ اعزام می شدند یاری رسانند.  اختلاف میان فعالان جنبش زنان در جنگ جهانی به حدی گسترده و عمومی شده بود که این منازعه (که گاه شکلی خصمانه به خود می گرفت) حتا به درون خانواده ها نیز کشیده شده بود و اعضای بسیاری ازخانواده ها را به چالش با یکدیگر وا می داشت. برای نمونه حتا در خانواده «پانکهراست ها» نیز که از رهبران سرشناس جنبش حق رأی زنان در بریتانیا بودند نیز اختلاف انداخته بود. به طوری که «امیلی پانکهراست»[۲۰] (که اتفاقا معتقد به روش های بسیار رادیکال و حتا گاه خشونت آمیز برای پیگیری حق رأی برای زنان بود[۲۱]) به همراه یکی از دخترانش به نام «کریستابل پانکهراست» از فعالیت کسب «حق رأی زنان» به طور کلی دست شستند و برای خدمت سربازی و مشارکت جوانان در جنگ، تبلیغ و حمایت می کردند. درحالی که دختر بزرگتر امیلی پانکهراست، یعنی «سیلویا پانکهراست» به شدت با جنگ مخالف بود و به فعالیت های گستردۀ «جین آدامز» برای استقرار صلح پیوسته بود. به طوری که «سیلویا وقتی مادر و خواهرش را می بیند که به حامیان مشتاق جنگ در آمده اند و به نفع خدمت سربازی و تشویق جوانان برای رفتن به جبهه ها فعالیت می کنند، وحشت زده شد.»[۲۲].

به همین قیاس، عرصه عمومی اغلب جوامع اروپایی ـ از جمله کشور آلمان ـ لبریز از چالش شده بود. با مطالعه تاریخ معاصر جهان، متوجه می شویم که در آلمان (که بخش پُرشماری از زنان در احزاب کارگری و چپ گرا و سوسیال دموکرات، سازمان یافته بودند) هنگامی که جنگ آغاز می شود، همین زنان، پرچم مخالفت با جنگ را به اهتزاز در می آورند اما این مخالفت، باعث می گردد که زنان منتقد و مخالف جنگ، از سوی رهبری این احزاب، مورد اتهام قرار بگیرند یا طرد و اخراج شوند. این برخوردهای خصمانه در حالی صورت می گرفت که در خود آلمان پیش از جنگ (و با شنیده شدن زمزمۀ شوم جنگ)، میان نیروهای سوسیالیست و چپ گرا  اتحادی علیه جنگ ایجاد شده بود اما درست وقتی که جنگ آغاز گردید «در کنفرانس اجرایی اتحادیه های آزاد در آغاز سال ۱۹۱۴ تصمیم گرفت:  بی درنگ تمامی حرکت ها برای دستمزد متوقف شود و هیچ اعانه ای برای اعتصابات در طول جنگ پرداخت نشود» و سپس موضع شان را در برابر جنگ چنین اعلام کردند: «این جنگ به منزله یک جنگ امپریالیستی که تمامی نیروهای بین المللی کارگری باید علیه آن بسیج شوند، تلقی نخواهد شد بلکه جنگی دفاعی است که بزرگ ترین وظیفه جنبش کارگری در آن، دفاع از سرزمین اجدادی می باشد».[۲۳]

در حقیقت، وقوع جنگ باعث می شود که نه تنها در جنبش فمینیستی زنان که حتا در میان «بخش زنان احزاب سیاسی» (به ویژه احزاب چپ گرا) نیز  اختلاف ها و انشعاب های بسیاری بوجود آید. و شاید از پرتوی همین اختلاف آراء و برداشت ها است که تأثیر ویرانگر و چندجانبۀ جنگ بر زنان ـ از سوی هر یک از این گرایش های گوناگون ـ به شکل هایی متفاوت تعبیر و تفسیر شده است. هر چند که: «بیشتر فمینیست ها در تمام کشورها فعالیت های مربوط به جنگ را بر تلاش برای کسب حق رأی در اولویت قرار دادند»، و شاید به همین خاطر  هم بود که «جنگ با برانگیختن واکنش های ضدفمینیستی که همراه با واکنش های مشابه ناشی از جنگ جهانی دوم، جاذبه و تأثیر فمینیسم را به مدت تقریباَ نیم قرن فرو نشاند، اثر عمیقی بر فمینیسم نهاد»[۲۴]

تأثیر چند لایه ی جنگ  بر جنبش فمینیستی

اما تأثیر جنگ بر جنبش زنان در آمریکا و اروپا، چند لایه و بسیار عمیق و گسترده بوده است. از یک سو جنگ باعث گردید که زنان بسیار بیشتری وارد بازار کار و تولید و درآمد شوند[۲۵]  از سوی دیگر سبب شد که مطالبات جنسیتی و برابری خواهانه جنبش زنان در افکار عمومی، کم رنگ و به نوعی حتا ناپدید شود. برای نمونه می بینیم که سبب شد در تاریخ نگاری این دوره، جنبش زنان و فعالیت کنشگران این جنبش، به طور رسمی بازتابی بسیار اندک داشته باشد. با این حال اما واقعیت این است که جنگ، فقط باعث شده بود که جنبش زنان چندپاره گردد و در نتیجه، نتواند همچون پیش از جنگ، بر «موضوعی خاص» تمرکز و توافقی حداکثری به دست آورد. بنابراین  زنان ناگزیر بودند که در آن فضای متشنج و شکننده، فقط در حد لازم به «مطالبات خاص خود» آن هم در جایی که به شدت مورد تهدید و انکار قرار می گرفت بپردازند. آنان همچنین «آرمان صلح» را نیز به عنوان «آرمانی فمینیستی» پیش می بردند. از سوی دیگر مگر ممکن بود که به خدمات رسانی و کارهای خیریه در آن بحبوحه و اوضاع وخیمی که هم زندگی خود و دیگر اعضای خانواده شان را تحت تأثیر قرار داده بود، نپردازند؟!  باری، همه این فعالیت های متفاوت باعث می شد که آن جنبش متمرکز و متحد زنان پیش از جنگ که حول شعاری واحد (کسب حق رأی) شکل گرفته بود و شبکه های بین المللی نیز برای خود ساخته و پرداخته کرده بود رنگ ببازد. هر چند در این میان برخی از گروه های زنان نیز تلاش کردند که با انعطاف پذیری بیشتری در مقاطع مختلف نقش های گوناگون برعهده بگیرند و در زمانه ای که لازم بود تلاش های خود را برای تخفیف ضایعات جنگ و نیز برای استقرار صلح متمرکز کنند و در عین حال بتوانند فعالیت های خود حول مطالبات زنان را ـ هر چند مقطعی و ناپیوسته ـ تداوم بخشند. برای نمونه در حالی که «فدراسیون انجمن های زنان آلمانی» در رابطه با جنگ تلاش می کردند ولی هنگامی که در سال ۱۹۱۷ بحث اصلاحات در قوانین مطرح شد، دوباره برای مدتی به فعالیت حول مطالبات شان در رابطه با «حق رأی زنان» پرداختند تا بتوانند در پروسه این اصلاحات قانونی به نفع زنان، مؤثر و مفید باشند. پس از آن نیز بار دیگر با تحولات سیاسی و اجتماعی که در این کشورها رخ داد باز هم جهت گیری خود را با توجه به موقعیت تازه شان، تغییر دادند.

به رغم همه ی این فشارها و چالش ها و گسیختگی ها اما هر کدام از گرایش های گوناگون درون جنبش زنان، توانستند با احساس مسئولیت و در نقش های متفاوتی، حضور و تاثیرگذاری زنان را در آینده کشورهای خود، به اثبات رسانند و به آن مشروعیت بخشند: آن زنانی که به دنبال «صلح طلبی» روانه شدند، امروز به عنوان «پیشگامان صلح جهانی» نه تنها در کشور خود که در سطح جهانی نیز شناخته می شوند و مورد احترام همگان اند. همین موقعیت، خواهی نخواهی اهمیت و نقش زنان را در زندگی اجتماعی و سیاسی جهان افزایش داده است؛  آن زنانی هم که با گرایش های میهن پرستانه و ناسیونالیستی تلاش کردند تا به وسیله خدمت رسانی در پشت جبهه ها و کارهای خیریه، از عواقب و پیامدهای منفی جنگ در جامعه خود بکاهند و مرهمی بر درد و رنج انبوه خانواده های آسیب دیده باشند، توانستند با این گرایش خود (که با حاکمیت نیز در تضاد و تقابل قرار نداشت)، عملا سهم بیشتری را در گشودن دروازه های شغل و کار و درآمد زنان ـ که تا پیش از جنگ بر روی زنان بسته بود ـ بر عهده گیرند، به طوری که خیلی سخت است که بگوییم زندگی اجتماعی و اقتصادی ـ و حتا سیاسی ـ زنان پیش از جنگ با دوران پس از جنگ، یکسان بوده است حتا اگر پس از جنگ، مردان تلاش کرده باشند تا زنان را دوباره به «سر جای خود» بازگردانند.  و بالاخره به گرایش سوم در جنبش زنان می رسیم یعنی به آن زنانی که تلاش کردند تا در میانه جنگ و هیاهوها، پرچم حق رأی زنان ـ حتا اگر شده در گستره ای نه چندان وسیع ـ همچنان در اهتزار نگه دارند، توانستند جنبش حق رأی زنان پیش از جنگ را به دوران پس از جنگ  پیوند بزنند و از خود یادگارهای باشکوهی به نفع زنان، بر جای نهند.

برای آن که پیوند قصدناشدۀ این سه گرایش متضاد در دوره جنگ را بتوانیم بهتر درک کنیم کافی است که برای نمونه ببینیم که «وودرو ویلسون» رییس جمهور وقت آمریکا، کسی بود که هم از جریان صلح طلبی فمینیست هایی همچون «جین آدامز» تأثیر پذیرفت (و با این تأثیرپذیری، به یکی از پیش برندگان ایجاد «جامعه ملل متحد» و صلح، تبدیل شد) و همزمان با آن، تحت تأثیر جریان حق رأی خواهی فمینیست هایی همچون «آلیس پال» قرار گرفت و در دوره او «حق رأی زنان آمریکا» به تصویب رسید.

پایان سخن:  پدیدۀ ویرانگر و منحوس جنگ و شعله ور شدن آتش جنگ های جهانی یا محلی، موضوعی است که به رغم افزایش نفوذ سازمان های بین المللی و گفتمان های جهان شمول، هنوز در حیطه اختیار و انحصار دولت ها قرار دارد و جامعه مدنی کشورها ـ بویژه زنان ـ در ظهور جنگ و برآمد آن، نقش و تأثیری ندارند. با این حال اما زنان به مانند بقیه اقشار جامعه، ناگزیر از تحمل تبعات فاجعه بار آن هستند. طبعاَ تحمل پیامدهای ضدبشری جنگ، در میان زنان نیز واکنش های متفاوتی بوجود می آورد چنانچه در خلال دو جنگ جهانگیر، زنان آمریکا و اروپا را به موضع گیری های متفاوتی وا داشت. در واقع اکنون که به قرن گذشته (قرن بیستم) نگاه می کنیم و دربارۀ آن ماجراها و تنش ها و درگیری گرایش های جنبش زنان، با فاصله ای هشتادساله به قضاوت می نشینیم متوجه می شویم که همه آن گرایش ها به رغم آن که در بحبوحه جنگ، به ظاهر در مقابل هم قرار گرفتند و یکدیگر را حتا به: مزدوری بیگانگان، سازشکاری، خیانت، تجدیدنظرطلبی، پیاده نظام دشمن، عوامل جنگ نرم، و نظایر این برچسب های ایدئولوژیک متهم می کردند اما هر کدام توانستند به سهم خود، و به اندازه توان و ظرفیت خویش، نقشی مؤثر برای حضور و پیشروی زنان در جامعه سیاسی و اجتماعی کشورهای خود ترسیم نمایند چرا که این نقش ها را هر کدام از این گرایش ها با توجه به «هویتی فمینیستی» برعهده می گرفتند و بدین سان بدون سروصدا و با چراغ خاموش، توانستند پرچم جنبش متکثر زنان را همچنان در اهتراز نگه دارند، به طوری که برخی از فمینیست ها و فعالان جنبش های زنان در اروپا، به رسمیت شناختن «حق رأی زنان» را پس از جنگ در بسیاری از کشورهای اروپایی، (به واسطه نقش و مسئولیت عظیمی که زنان در طول جنگ بر عهده گرفته بودند) تلقی می کردند و در واقع آن را «پاداشی برای تلاش های زنان طی جنگ» می دانستند. هر چند برخی از زنان به طور اغراق آمیز معتقد بودند که «زنان از سه سال جنگ، بیش از ده ها سال فمینیسم، سود برده اند.»[۲۶] اما شاید عاقلانه تر باشد که با آن دسته از تحلیل گران فمینیست موافق باشیم که معتقدند: «اگر جنبش حق رأی پیش از جنگ وجود نمی داشت و نمی توانست در طول جنگ همچنان پرچم حق رأی را در اهتزار نگه دارد، مسئله [حق رأی زنان] در دستور کار سیاسی هیچ گروهی قرار نمی گرفت. جنگ فرصتی برای دولت فراهم ساخت که بدون این که ظاهراَ تسلیم شیوه های ستیزه جویانه [برخی از گروه های مدافع حق رأی زنان] شود دست به اقدام بزند»[۲۷].

در هر حال به نظر می رسد بازخوانی تجربه متنوع جنبش های زنان در کشورهای غربی در مقطع دو جنگ جهانی اول و دوم، شاید بتواند به ما زنان ایرانی (هر چند با موقعیت های متفاوت) یادآوری کند که فراتر از درگیرها و چالش های موجود میان گرایش های گوناگون درون جنبش زنان، همه ما زنان ـ با وجود گرایش های متفاوت فکری و سیاسی مان ـ می توانیم به اندازه ی ظرفیت مان، سهمی در پیشبرد مطالبات و ارتقاء وضعیت زنان سرزمین مان بر عهده بگیریم اگر که: به جای برچسب زدن و محکوم کردن یکدیگر، به آنچه به آن «باور» داریم صادقانه و امیدوارانه «عمل» کنیم.

پانوشت ها:

[۱]  – زنان در روزگارشان (تاریخ فمینیسم در غرب)، مارلین لگیت، ترجمه نیلوفر مهدیان، نشر نی، ۱۳۹۱.

[۲] –  همان، ص ۴۳۳.

[۳]  – همان، ص ۴۳۴

[۴]  – «زن در جستجوی رهایی»، ورنر تونسن، ترجمه شهلا لاهیجی و فریده عصارپور، انتشارات روشنگران، چاپ دوم، ۱۳۸۲.

[۵]  زنان در روزگارشان، ص۴۳۴.

لینک مطلب در تریبون زمانه