معلولیت‌های نامرئی، که ممکن است مزمن یا موقت باشند، به راحتی قابل مشاهده نیستند و بدون نشانه‌های فیزیکی مشخص می‌مانند. این نوع معلولیت‌ها، مانند اختلالات روانی یا بیماری‌های نورولوژیک، از جمله پارکینسون، ام‌اس، آلزایمر، و صرع، به‌طور مستقیم بر بدن یا رفتار فرد تأثیر نمی‌گذارند، اما می‌توانند موانع جدی ایجاد کنند.
افراد دارای این معلولیت‌ها ممکن است با مشکلاتی در روابط کاری، تعاملات اجتماعی، و حتی ارتباط با خبرنگاران مواجه شوند. نادیده گرفتن یا عدم فهم این نوع معلولیت‌ها می‌تواند چالش‌های مضاعفی برای فرد ایجاد کند. افراد با معلولیت‌های پنهان ممکن است در قالب‌های هنجاری برای گفت‌وگو یا تولید محتوا جا نیفتند، که می‌تواند باعث شود روزنامه‌نگاران از ادامه کار با آن‌ها منصرف شوند یا نظراتشان را نادیده بگیرند.
مسائل مانند عدم تعادل، تغییرات در تمپوی صدا، مشکلات در بیان یا یادآوری، و اختلال‌های خلقی ممکن است موجب عدم اعتماد به منبع شود. آگاهی از این شرایط می‌تواند به روزنامه‌نگاران کمک کند تا صبور و بردبار باشند و استراتژی‌های مناسبی برای برقراری ارتباط موثر با این منابع پیدا کنند.
پیشنهادهایی برای روزنامه‌نگاران در مواجهه با معلولیت‌های پنهان:
- بدون پیش‌فرض وارد شوید: فرضی درباره توانایی‌ها یا معلولیت‌های احتمالی نداشته باشید.
- کنجکاوی بیجا نکنید: اگر معلولیت پنهان سوژه تولید محتوا نیست، در مورد آن پرس‌وجو نکنید. اجازه دهید فرد تصمیم بگیرد که آیا و چگونه در مورد معلولیت خود صحبت کند.
- شرایط را ساده و امن کنید: دستورالعمل‌ها و پرسش‌ها را به صورت کوتاه و ساده بیان کنید. به آرامی بپرسید که سوژه با چه روشی برای گفت‌وگو راحت‌تر است— نشسته، ایستاده، یا در مکانی خلوت‌تر.
- به نگرانی‌ها و نیازهای سوژه توجه کنید: به سوژه زمان کافی بدهید تا افکار خود را بیان کند. ممکن است صحبت آن‌ها آرام‌تر، کندتر یا تندتر باشد. اگر جملات به نظر پیچیده یا «سالاد لغات» می‌آیند، از روش‌های خلاقانه برای طرح سوالات ساده تر استفاده کنید.
- از مداخله بیجا خودداری کنید: در مواجهه با حواس‌پرتی یا وقفه‌های گفتاری، فرض کنید که مداخله ممکن است اضطراب سوژه را افزایش دهد. تأکید بر غلط‌های بیانی نیز ممکن است مفید نباشد.
- خلاصه‌سازی و تأیید: در پایان گفتگو، مطالب را خلاصه کنید و از سوژه تأیید بگیرید که پیام را به درستی دریافت کرده‌اید.