از آغاز برقراری رژیم جمهوری اسلامی، سرکوب و کشتار، سیاست حاکمان تاریک اندیشی بود که در جریانِ خیزش و انقلاب سال ۵۷، بر گردۀ قدرت سیاسی در جامعۀ ما چنگ انداختند و آن را از آن خود کردند. اما مقطع سی خردادماه ۱۳۶۰ خورشیدی، سرآغاز سیستماتیکِ سرکوب و کشتار سراسری این رژیم در ایران است.
از این زمان به بعد، جمهوری اسلامی، ناتوان از برآوردن خواستهای برحقِ مردم ایران، هجوم همهجانبه، سراسری و برنامهریزی شدۀ خود را به گروه‌های سیاسی، نهادهای اجتماعیِ مدافع آزادیها و حقوق مردم، زنان برابریخواه، کارگران و زحمتکشان و روزنامه‌ها و نهادهای ادبی و فرهنگیِ اپوزیسیون آغاز کرد و از روز سی و یکم خردادماه همین سال، اعدام‌های بی‌محاکمه، سبعانه و انتقامجویانه در زندان‌های ایران و در سطح تمام جامعه به انجام رسید.
٣١ خرداد سال ١٣۶٠، سالروز کشتار فرزندان مدافع آزادی مردم ایران در زندانها به شکل تازه‌ای بود. در این روز، سعید سلطانپور همراه ١۴ تن از دیگر زندانیان سیاسی که از مدتی پیش به بهانه‌های گوناگون دستگیر شده بودند، بدون محاکمه و اعلام جرم مشخصی به قتل رسیدند.
ماموران امنیتیِ جمهوری اسلامی، سعید سلطانپور را در شب جشن ازدواج‌اش دستگیر کردند. هم‌زمان با اعدام او، اعدام هزاران زندانی و دستگیرشدگانِ دیگر، آغاز گشت که تا دوسال و نیم پس از آن ادامه یافت و هزاران نفر، بی وقفه از دم تیغ سرکوب و کشتار سبعانۀ این رژیم گذشتند.
از همین مقطع بود که جمهوری اسلامی، شمشیر سرکوب خود را از رو بست و سیاست کشتار آشکاری را در تمامی جامعه در پیش گرفت که نتیجۀ آن، شدت یافتن هرچه بیشتر بیحقوقی مردم و اِعمال فشار گسترده بر زنان، توده‌های مردم، دگراندیشان، آزادی‌خواهان و برابری‌طلبان بود.
سعید سلطانپور، یکی از چهره‌های درخشان ادبیات و هنر و مبارزه مردم ایران، در دفاع از آزادی و برابری، سال‌های پرباری از زندگیَش را در زندان و زیر شکنجه و آزار رژیم شاه گذراند و در رژیم اسلامی نیز به خاطر هنر و خلاقیت ادبی و تاثیرات شگرفی که در فرهنگ پایداری باقی می‌گذاشت و نیز به خاطر عضویت در هیئت دبیران کانون نویسندگان ایران، سندیکای هنرمندان تئاتر ایران، و فعالیتِ متشکلِ سیاسی دستگیر شد و به قتل رسید. سعید سلطانپور یادآور خاطره شاعران و هنرمندان انقلابی و مبارزی هم‌چون قره‌العین، عارف، فرخی یزدی و عشقی بود و پیوندی بین سنت پایداری گذشته و اکنون جامعه ما به شمار می‌آمد.
از آن زمان به بعد، همراه با سرکوب و کشتار هزاران تن از مدافعان آزادی و عدالت اجتماعی، به ویژه کشتار همگانی هزاران زندانیِ سیاسی در سال ۱۳۶۷ خورشیدی، نویسندگان و هنرمندان بسیاری نیز توسط این رژیم خونریز و آزادی‌ستیز به قتل رسیدند و جان خود را از دست دادند. شرح زندگی و مبارزه و خلاقیت هرکدام از این کوشندگان و پشتیبانانِ راه آزادی اندیشه و بیان، خود داستان‌های پُر از آب چشمی ست که در این بیان کوتاه نمی‌گنجد و تنها نام بردن از این جانباختگان، خود سیاه‌های بلند است.
این نویسندگان و هنرمندان تا کنون از دم تیغ جلادان جمهوری اسلامی گذشته‌اند:
۱- سیمون فرزامی، روزنامهنگار، مفسر خبرگزاری پارس و سردبیر روزنامۀ فرانسوی زبانِ “ژورنال دو تهران”، در سن ۷۰ سالگی در آذرماه سال ۱۳۵۹ به اتهام رابطه با امریکا و جاسوسی برای اسرائیل (تیرباران).
۲- حمید رضوان، نویسنده، سال ۱۳۵۹ (قتل در بیمارستان)
۳- علی اصغر امیرانی، روزنامه نگار، سردبیر مجله خواندنیها، اول تیرماه سال ۱۳۶۰ در سن ۶۵ سالگی به اتهام همکاری با اسرائیل و ساواک (تیرباران).
۴- سعید سلطانپور، شاعر، نمایشنامهنویس و کارگردان تئاتر، عضو هیئت دبیران کانون نویسندگان ایران و سندیکای هنرمندان تئاتر ایران، و فعالِ سیاسی در خرداد سال ۶۰ (تیرباران).
۵- جلال هاشمی تنگستانی، نویسنده، سال ۱۳۶۰ (نحوه مرگ ناروشن).
۶- عطاءالله نوریان، مترجم و نویسنده و فعال سیاسی، سال ۱۳۶۰ (تیرباران).
۷- رحمان هاتفی، روزنامه نگار و نویسنده و فعال سیاسی تیرماه ۱۳۶۲، (قتل زیرشکنجه-یا خودکشی در زندان).
۸- فریدون فرخزاد، شاعر و شومن،۱۶ مرداد ۱۳۷۱ در شهر بُن آلمان (قتل با ضربات متعدد کارد).
۹- حسین صدرائی( اقدامی) متولد ۱۳۲۷در لنگرود، شاعر، نویسنده و پژوهشگر، عضو کانون نویسندگان ایران و فعال سیاسی، سال ۱۳۶۷ (قتل در زندان زیر شکنجه یا اعدام)
۱۰- کورش آریامنش (رضا مظلومان) روزنامه نگار، نویسنده و فعال سیاسی، ۷ خرداد ۱۳۷۵ (قتل در پاریس به ضرب گلوله)
۱۱- علی اکبر سعیدی سیرجانی، نویسنده و پژوهشگر، ۴ آذرماه ۱۳۷۳ (قتل در زندان).
۱۲- غفار حسینی، مترجم، نویسنده و عضو کانون نویسندگان ایران ۲۰ آبانماه ۱۳۷۵ (قتل در تهران).
۱۳- احمد تفضلی، مترجم و زبان شناس، ۲۴ دیماه ۱۳۷۵ (قتل در تهران).
۱۴- ابراهیم زالزاده، روزنامه نگارو ناشر، فروردین ۱۳۷۶ (قتل در تهران).
۱۵- احمد میرعلائی، مترجم و نویسنده در سال ۱۳۷۷، (قتل در اصفهان).
۱۶- حمید حاجیزاده، شاعر و نویسنده همراه با کودک ۱۰ ساله اش کارون، شهریور ۱۳۷۷ (قتل در کرمان با ضربات متعدد کارد).
۱۷- پیروز دوانی، نویسنده، مترجم و پژوهشگر، در سال ۱۳۷۷ (قتل در تهران).
۱۸- مجید شریف، مترجم و نویسنده ، آذرماه ۱۳۷۷ (قتل در تهران).
۱۹- محمد مختاری، شاعر، نویسنده و پژوهشگر و عضو کانون نویسندگان ایران در آذرماه ۱۳۷۷ (قتل در تهران).
۲۰- محمد جعفر پوینده، مترجم، نویسنده و عضو کانون نویسندگان ایران، آذرماه ۱۳۷۷ (قتل در تهران).
۲۱- عزتالله ابراهیم نژاد، شاعر، ۱۸ تیر ۱۳۷۸(قتل).
۲۲- زهرا کاظمی، روزنامه نگار و عکاس، سال ۱۳۸۲ (قتل در زندان اوین).
۲۳- آیفر سرچه، خبرنگار کرد اهل ترکیه، سال ۱۳۸۴ (قتل در ایران).
۲۴- امید رضا میر صبافی ۲۸ ساله، وبلاگ نویس، سال ۱۳۸۷ (قتل در زندان).
۲۵- یعقوب میرنهاد، روزنامهنگار و و بلاگ نویس، ۱۴ مرداد ۱۳۸۷ (اعدام در زاهدان).
۲۶- علیرضا افتخاری، وبلاگ نویس، سال ۱۳۸۸.
۲۷- ستار بهشتی، وبلاگ نویس، آبانماه ۱۳۹۱، به اتهام اقدام علیه امنیت کشور از طریق شبکه اجتماعی و فیس بوک (قتل زیر شکنجه).
بسیاری از کوشندگان سیاسی نیز در کنار فعالیت سیاسی-تشکیلاتی به عنوان حوزۀ اصلی کار و فعالیتشان، آثاری قلمی نیز در عرصه ادبیات، رمان و داستان، نقد، ترجمه و پژوهشهای فرهنگی و هنری خلق کردند، و یا به حرفه روزنامه‌نگاری پرداختند. رژیم اسلامی تعدادی از این فعالان سیاسی و اهل قلم را نیز اعدام کرد و یا به قتل رساند. اینان بسیار اند، از میان دهها فعال این عرصه می‌توان به نام‌های زیر اشاره داشت:
۱- مهدی میراشرافی، روزنامهنگار و ناشر روزنامه آتش، آذرماه ۱۳۵۸ (اعدام در اصفهان).
۲- ابوتراب باقرزاده، نویسنده و مترجم، به احتمال در سال ۱۳۶۷ (اعدام).
۳- پروانه فروهر، شاعر و فعال سیاسی همراه با همسرش داریوش فروهر، آذرماه سال ۱۳۷۷ (قتل با ضربات متعدد کارد در تهران).
اینک در زمانه‌ای که سرکوب ارتجاع اسلامی و ناخرسندی و نفرت همگانی مردم ایران از جمهوری اسلامی ابعاد عظیمی یافته، یاد سعید سلطانپور هم‌چنان زنده و آموزنده است و جنایتِ حاکمان اسلامی در سرکوب و اعدام فرزندان جامعه ما، نشانۀ سبعیت رژیمی‌ست که دچار تشنج مرگ شده است.
کانون نویسندگان ایران در تبعید، در راستای دفاع از آزادی اندیشه و بیان، یاد سعید سلطانپور و همه انسان‌های آزاده و برابریخواه را که در دفاع از حقوق حقه مردم ایران برای یک زندگی بهتر و آزاد جان خود را از دست داده‌اند گرامی می‌دارد و یقین دارد که آزادی اندیشه و بیان را نمی‌توان در بند نگه داشت.
هیئت دبیران کانون نویسندگان ایران(در تبعید)
۲۰ ژوئن ۲۰۱۷
۳۱ خرداد ۱۳۹۶
منبع: عصر نو
