«نیمفومانیا»، تازه‌ترین ساخته لارس فون تریر در سینمای قدیمی «گراند تئترت» در کپنهاگ اکران شده است. شارلوت گینزبرگ، شیا لابوف و اما تورمن از بازیگران سرشناسی‌اند که در این فیلم بازی می‌کنند.
لارس فون تریر «نیمفومانیا» را با بودجه اندکی ساخته است. اما موفق شد پیش از اکران فیلم، از رسانه‌ها برای تبلیغ آن استفاده کند. پوسترهایی منتشر شد با تصویر بازیگران سرشناس این فیلم در لحظه ارگاسم و به‌تدریج پیش‌پرده‌هایی هم از این فیلم در شبکه‌های اجتماعی انتشار یافت که در رسانه‌ها پربازتاب بود. اکنون، برخلاف انتظار همگان این فیلم در دانمارک به هیچ‌وجه جنجال‌برانگیز نبود.
روزنامه «پولیتیکن»: لارس فن تریر با این فیلم موفق به آفریدن اثری شده که پس از او به یادگار می‌ماند
روزنامه «پولیتکن» که از مهم‌ترین و پرشمارترین روزنامه‌های دانمارک است درباره «نیمفومانیا» نوشت که لارس فن تریر با این فیلم موفق به آفریدن اثری شده که پس از او به یادگار می‌ماند.
به نوشته منتقد «پولیتکن» این اثر حماسی هرچند که از طنز بهره برده است، اما بیش از همه یک اثر فلسفی با سویه‌های روایی برجسته است که در بهترین آثار ادبیات داستانی جهان می‌توان سراغ گرفت.
نسخه سانسور نشده «نیمفومانیا» پنج ساعت است. اما در دانمارک یک ساعت از این فیلم را حذف کردند و سپس به آن اجازه اکران دادند. در سایر کشورهای اروپایی هم این فیلم به شکل دو فیلم دو ساعته در دو نوبت اکران خواهد شد.
قرار است «نیفومانیا» در بخش غیر رقابتی شصت و چهارمین جشنواره فیلم برلین به نمایش گذاشته شود.
دیتر کوسلیک، مدیر جشنواره فیلم برلین از «نیمفومانیا»، تازه‌ترین ساخته لارس فون تریر به عنوان اثری یاد کرده که «از نظر زیباشناسی شکوهمند و رادیکال» است.
مثل کهکشان، پیش از آفرینش
به گزارش خبرگزاری آلمان، ساختار فیلم «نیمفومانیا» مانند ساختار یک رمان است؛ از فصل‌هایی تشکیل شده و هر فصل نامی دارد مانند «نشئگی»، «کلاس محقر نواختن ارگ» و «کلیسای غربی و شرقی».
توماس اشتایفلد، منتقد زوددویچه تسایتونگ درباره این فیلم می‌نویسد: «ابتدا همه جا سیاه است، مثل کهکشان، پیش از آفرینش، سپس چشم بر جهان گشوده می‌شود. همه جا هنوز تاریک است و در همان حال برف می‌بارد. بر کف حیاط خانه‌ای زنی از حال رفته است. او را کتک زده‌اند و خون همه جای بدن این زن میانسال را فراگرفته است. او “جو” نام دارد. (با بازی شارلوت گینزبرگ) یک مرد پا به سن گذاشته و مهربان دست او را می‌گیرد و کمکش می‌کند که بلند شود.»
جو به این مرد مهربان، به «زلیگمن» (با بازی استلان اسکارزگارد) می‌گوید: «من زن بدی هستم.»
و زلیگمن هم در پاسخ می‌گوید که انسان بد وجود ندارد.
زوددویچه‌تسایتونگ: در «نیمفومانیا» دو انسان با هم آشنا می‌شوند. این آشنایی سرآغاز رستگاری دو انسان دردمند است که در روایت‌هایی که به دست می‌دهند نمود پیدا می‌کند و با این حال پایان آن برخلاف انتظار تماشاگر به هیچ‌وجه رمانتیک نیست.
زلیگمن، جو را با خود به خانه‌اش می‌برد و جو داستان تن‌کامی‌هایش و اعتیادش به آمیزش جنسی با دیگران را در هشت فصل برای او روایت می‌کند. از سوی دیگر زلیگمن تاکنون با هیچ زنی رابطه نداشته است. رویارویی این دو به گفته توماس اشتایفلد، منتقد زوددویچه تسایتونگ سرآغاز رستگاری دو انسان دردمند است که در روایت‌هایی که به دست می‌دهند نمود پیدا می‌کند و با این حال پایان آن برخلاف انتظار تماشاگر به هیچ‌وجه رمانتیک نیست.
«پولیتکن»، چاپ دانمارک درباره رویارویی و آشنایی این مرد و زن می‌نویسد: «گفت‌و‌گوی این دو انسان – یکی بدون رابطه جنسی و دیگری با روابط جنسی پرشمار اما بیمارگونه – در گستره یک زندگی درآمیخته با تراژدی، نمایانگر دو شیوه زندگی متفاوت است که گاهی بیانی طنزآمیز پیدا می‌کند.»
عباس مؤدب درباره این فیلم می‌نویسد: «تنها لارس فون تریر می‌توانست با انتخاب چنین موضوعی، رنج انسان بودن را بر پرده سینما به تصویر بکشد و بدون رعایت معیارهای رایج اخلاقی با نشان دادن انسان عریان، به عریانی روان انسان بپردازد. قبل از نمایش عمومی فیلم در رسانه‌ها این پرسش مطرح بود که آیا لارس فون تریر یک فیلم پورنوگرافیک ساخته است؟ شاید بودند کسانی که انتظاری بیش از این نداشتند و برایشان قابل تصور نبود که با انتخاب چنین موضوعی بتوان اثری خلق کرد که چیزی بیش از جفت‌گیری انسان‌ها و به تصویر کشیدن تخیلات گوناگون جنسی باشد.» (تریبون زمانه)
پاییز نه چندان شکوهمند کن
دو سال پیش قرار بود در جشنواره فیلم کن، فیلم «ملانکولیا»، (مالیخولیا) ساخته لارس فن تریر با موضوع نابودی جهان به نمایش گذاشته شود. تریر که در سال ۱۹۸۴ برای نخستین بار با فیلم «عصر جنایت» در جشنواره فیلم کن شرکت کرده بود و نخل طلای این جشنواره معتبر را هم به‌دست آورده بود، این بار هم به موفقیتی جهانی در این جشنواره نظر داشت. اما کن برای او حاشیه‌ساز شد. لارس فن تریر در نشست خبری فیلمش گفته بود که «مالیخولیا» را با بهره‌گیری و تأثیرپذیری از زیباشناسی رمانتیسم در مکتب آلمان ساخته است. یک روزنامه‌نگار بریتانیایی هم پرسیده بود که نظرش درباره زیباشناسی فاشیستی چیست و تریر هم از روی خشم و به قصد تحقیر پاسخ داده بود: «بسیار خوب. من یک نازی هستم.»
چنین بود که جشنواره فیلم کن، «ملانکولیا» را از برنامه‌اش کنار گذاشت و نمایش آن را متوقف کرد. لارس فن تریر هم گفت که دیگر هرگز مصاحبه نخواهد کرد و از آن پس فیلم‌هایش به جای او سخن خواهند گفت.
به خاطر همین حاشیه‌ها در جشنواره فیلم کن بود که «نیمفومانیا» این‌بار نه در یک جشنواره معتبر، بلکه ابتدا در سینمای قدیمی «گراند تئترت» (Grand Teatret) در شهر کپنهاگ که فیلم‌های هنری و جشنواره‌ای را به نمایش می‌گذارد، اکران شد. در تیتراژ فیلم آمده است که «نیمفومانیا» با موافقت لارس فن تریر کوتاه و سانسور شده، اما او بر این‌کار نظارت نداشته است.»
از هشت ماه پیش، تریر یک کمپین تبلیغاتی هوشمند به راه انداخت. اعلام کرد که موضوع تازه‌ترین ساخته‌اش آمیزش جنسی یک زن میانسال است. سپس تصویری از یکی از نماهای این فیلم را منتشر کرد که همه بازیگران سرشناس را در حال آمیزش جنسی نشان می‌داد. گروهی از خبرنگاران را به دانمارک دعوت کرد و فیلم را به آنان نشان داد و از آنان تعهد گرفت که تا اکران فیلم چیزی درباره آن ننویسند و سرانجام پوسترها و تیزرهایی با چهره بازیگران در اوج لذت جنسی انتشار داد. این تبلیغات باعث شد که نمایش فیلم در سینمای هنری «گراند تئترت» در کپنهاگ به اندازه نمایش یک فیلم در جشنواره معتبری مانند کن خبرساز باشد.
پس از اکران این فیلم بود که آخرین پوستر تبلیغاتی «نیمفومانیا» منتشر شد: در این تصویر لارس فن تریر را سر یکی از صحنه‌های فیلمبرداری می‌بینیم که به دهانش چسب زده است.
در همین زمینه:
«نیمفومانیا»، فیلم جنجال‌برانگیز لارس فن تریر در جشنواره فیلم برلین
به بهانه نمایش «نیمفومانیا در کپنهاگ»، عباس مؤدب، تریبون زمانه