“کمپین صدای دانشجویان در بند”، در روزهای اخیر تشکیل و آغاز به کار کرده است.از مهدی عربشاهی، عضو سابق دفتر تحکیم وحدت، پرسیده‌ایم: این کمپین با چه هدفی آغاز به کار کرده است و چه برنامههایی را در دستور کار خود دارد؟
مهدی عربشاهی– مسئلهای که در روزهای نخست سال جاری بر ما خیلی تأثیرگذار بود، این بود که در تماسهایی که با خانوادههای دانشجویان زندانی گرفته میشد و صحبتهایی که با آنها انجام میشد، احساس میکردیم خانوادهها و به صورت غیرمستقیم، خود این دانشجویان احساس میکنند تنها ماندهاند. احساس میکنند برخلاف روزهای اول بازداشتها کمتر مورد حمایت هستند و این حس تنها ماندن، شاید تحمل دردها و رنجها را برای کسانی که دارند هزینه میدهند، سختتر و دشوارتر کرده است.
این شاید حداقل وظیفهای باشد که ما داریم تا دست کم بتوانیم یاد این بچهها را که دارند در آنجا هزینه میدهند، زنده نگهداریم. این بحث در بین گروههای مختلف و فعالان دانشجویی در داخل و خارج از کشور (فعالان سابق) مطرح شد و در نهایت این برنامه در نظر گرفته شد. با فراخوانی که دفتر تحکیم وحدت و سازمان ادوار تحکیم وحدت دادند، به مدت دوهفته، از شنبه دوم تا شانزدهم اردیبهشت، فعالیتها روی مسئله دانشجویان زندانی متمرکز شده است. به ویژه اینکه حتی مرخصی و حقوق معمولیای که سایر زندانیان ممکن است از آن برخوردار باشند، کمتر شامل حال دانشجویان زندانی شده است.
برنامه کمپین این است که در این مدت در برخی از دانشگاههای خارج از کشور برنامههایی با محوریت مسئله دانشجویان زندانی در ایران برگزار شود. شخصیتها و افراد مختلف نیز می‌توانند همراهی خود را با صدور پیامهای تصویری یا نوشتاری اعلام کنند و همینطور گروههای مختلف دعوت شدهاند تا در این زمینه اعلام موضع کنند.
این برنامهها به مرور در همین روزها انجام میشود و این سعی هست که مجدداً توجه بیشتر عرصه عمومی به مسئله دانشجویان زندانی جلب شود.
آیا این برنامهها در داخل کشور هم برگزار میشود؟ یا با توجه به فضای اختناق و فشاری که در داخل وجود دارد، مجموعه برنامههایی که در نظر گرفتهاید، برای خارج از کشور هست؟
در تماسهایی که با خانوادههای دانشجویان زندانی گرفته میشد و صحبتهایی که با آنها انجام میشد، احساس میکردیم خانوادهها و به صورت غیرمستقیم، خود این دانشجویان احساس میکنند تنها ماندهاند.
در داخل کشور به صورت خودجوش گروههایی از افرادی که با ما ارتباط دارند، احتمال دارد در این فاصله یا زمانهای دیگر به دیدن خانوادههای دانشجویان زندانی بروند، با آنها دیدار کنند و برنامههایی از این دست برگزار شود. البته این کاری است که آنها می‌توانند انجام بدهند، ولی طبیعی است در حال حاضر در داخل کشور به خاطر فضای سرکوبی که وجود دارد، شاید خیلی امکان این نباشد که در دانشگاهها برنامهای برای دانشجویان دربند برگزار بشود. به همین دلیل عمده فعالیتهایی که انجام میشود، در خارج از کشور و بین فعالان خارج از کشور صورت میگیرد.
حاکمیت جمهوری اسلامی بسیار تلاش کرده است تا با ایجاد دوگانگی و دوقطبی کردن فعالیتهای داخل و خارج، به گونهای سرکوب را در داخل سازمان بدهد. آیا فکر میکنید اگر فعالیتها در خارج از کشور متمرکز بشود و با توجه به فشار، اختناق و خشونتی که حکومت اعمال میکند، نتواند در داخل ظهور و بروزی داشته باشد، اصلاً میتواند تأثیری داشته باشد؟ آیا این فعالیتهای خارج از کشور میتواند فشار را بر زندانیان سیاسی دانشجو کم کند؟
صحبت شما کاملاً درست است، ولی صددرصد هر دو سوی این ماجرا، چه در داخل و چه در خارج تأثیرات خودشان را می‌توانند داشته باشند. خارج به سبک دیگری میتواند تأثیرگذار باشد؛ از طریق پیگیریهایی که در نهادهای بینالمللی ممکن است انجام بشود که بهطور مشخص تأثیرگذاریاش را ما در پیوند با گزارش گزارشگر ویژه حقوق بشر، احمد شهید، دیدیم و پیگیریهایی که شد تاثیر خود را در گزارش دوم ایشان نشان داد.
در اینکه بههرحال اصل قضیه در داخل است و اصل ماجرا آنجاست، تردیدی نیست. فکر میکنم کسانی که در خارج از کشور هستند، شاید در مقام آن نباشند که تصمیمگیری کنند برای فعالان سیاسی- اجتماعی داخل کشور. آنها خودشان باید تصمیم بگیرند که با چه شیوهای می‌توانند فضای سرکوبی را که وجود دارد، بشکنند و با آن کنار بیایند. در نهایت فعالان خارج می‌توانند راهکارهایی را منتشر کنند و به بحث و گفتوگو بگذارند، ولی تصمیمگیری آخر با خود فعالان داخل خواهد بود و قطعاً تا زمانی که آنها چنین راهکاری را پیدا نکنند، این فضا ادامه خواهد داشت.
آیا از میزان دانشجویان زندانی اطلاعات دقیقی دارید؟ آیا آماری از آنها در دست دارید؟
مهدی عربشاهی: فکر میکنم کسانی که در خارج از کشور هستند، شاید در مقام آن نباشند که تصمیمگیری کنند برای فعالان سیاسی- اجتماعی داخل کشور. آنها خودشان باید تصمیم بگیرند که با چه شیوهای می‌توانند فضای سرکوبی را که وجود دارد، بشکنند.
در آخرین فهرستی که ما داریم و در بیانیه تحکیم و ادوار هم منتشر شده بود، به ۳۰ دانشجوی زندانی اشاره شده است. البته بخشی از این دانشجویان زندانی فعالان جنبش دانشجویی هستند و بخش دیگر دانشجویانی هستند که به دلایل سیاسی دیگر، مثل فعالیتهای حقوق بشری یا فعالیتهای روزنامهنگاری و یا فعالیتهایی برای حقوق اقوام زندانی شدهاند.
این ۳۰ نفر، فهرستی است که ما فعلاً داریم. احتمال دارد شمار دیگری هم باشند که ما از آنها اطلاع نداشته باشیم و ممکن است دامنه دانشجویان زندانی گستردهتر باشد.
آیا شما در قالب این کمپین یا در کنار فعالیتهایی که دارید، موفق شدهاید با جنبشها یا اتحادیه‌های دانشجویی در دیگر کشورها، به ویژه در اروپای غربی و آمریکا و کانادا ارتباط برقرار کنید و از آنها اعلام حمایت بگیرید؟
در این زمینه تلاش شده که هم با استادان ایرانی و خارجی در دانشگاههای خارج از کشور ارتباط بگیریم و هم با گروههای دانشجویی؛ چه ایرانی و چه خارجی که در خارج از کشور فعال هستند. تلاشهایی در این زمینه صورت گرفته است که امیدوارم نتایج آن در قالب بیانیههایی که در هفته آینده منتشر خواهد شد، مشخص شود و همینطور زمینهای بشود برای ارتباط پایدارتر فعالان دانشجویی ایرانی با فعالان دانشجویی در سایر نقاط جهان.
ترکیب اشخاص تصمیمگیرنده در این کمپین به چه شکل است؟ آیا نیروهایی از طیفهای گوناگون دانشجویی در آن حضور دارند؟ چون اسم ادوار تحکیم وحدت و دفتر تحکیم وحدت را آوردید. آیا خارج از این دو تشکل هم افراد فعال دانشجویی با گرایش‌های گوناگون، حضور دارند؟
بله. شروع این کمپین با تحکیم و ادوار تحکیم بوده است، اما در نهایت، بنا به نوع حرکتی که کمپین دارد، سایر گروهها به سبک خودشان، با بیانیه خودشان و به نوعی که خودشان صلاح میدانند وارد این قضیه خواهند شد.
در آخرین فهرستی که ما داریم و در بیانیه تحکیم و ادوار هم منتشر شده بود، به ۳۰ دانشجوی زندانی اشاره شده است. البته بخشی از این دانشجویان زندانی فعالان جنبش دانشجویی هستند و بخش دیگر دانشجویانی هستند که به دلایل سیاسی دیگر، مثل فعالیتهای حقوق بشری یا فعالیتهای روزنامهنگاری و یا فعالیتهایی برای حقوق اقوام زندانی شدهاند.
مسئله دانشجویان زندانی هم تا جایی که میدانیم، مسئلهای است که روی آن اختلافی نیست. یعنی ممکن است گروههای مختلف اگر روی مسائل دیگر باهم همکاری کنند، اختلاف‌ها زیاد باشد، ولی روی مسئله دانشجویان زندانی همه کسانی که درگیر این قضیه هستند متحد هستند.
از دیگران هم در این زمینه، تا جایی که ممکن بوده، نظر گرفته شده است و از آنها خواستهایم در این کار مشارکت کنند و فکر میکنم مشارکت خوبی هم باشد و شاید بنایی باشد برای همکاریهای بیشتر در سایر زمینههایی که ممکن است اختلافنظرها بیشتر باشد.
آیا ممکن است این کمپین در صورتی که نتیجه مثبتی داشته باشد، در خصوص سایر زندانیان سیاسی و رهبران جنبش سبز هم که در حصر خانگی هستند ادامه پیدا کند؟ آیا اعتراضی در پیوند با سایر زندانیان سیاسی هم میشود یا این کمپین فقط اختصاص به دانشجویان زندانی دارد؟
صددرصد. من فکر میکنم اگر نیروهای مختلف فعال در حوزه سیاسی، حقوق بشر و مسائلی از این دست، بتوانند این قبیل کمپینها را در سایر حوزهها هم گسترش بدهند، اقدام خوبی خواهد بود. شاید دورهای تمرکز بشود روی روزنامهنگاران در بند، دوره دیگر تمرکز بشود روی رهبران در حصر جنبش مثل آقایان کروبی و موسوی و خلاصه همینطور به صورت موضوعی در دورههای مختلف روی زندانیهای مختلفی که الان وجود دارند، تمرکز بشود و سعی بشود در آن فاصله در اخبار رسانه‌ها روی این افراد تمرکز بشود، به مردم و به جامعه بیشتر معرفی بشوند و همچنین مسئله آنها با نهادهای بینالمللی در میان گذاشته شود.
در این زمینه از طرف ما تصمیمی برای ادامه کار گرفته نشده است و فکر میکنم شاید بهتر باشد در مورد هرکدام از این اقشار، خود افرادی که به آنها نزدیکتر هستند، پیشقدم بشوند. ولی قطعاً ما هم هر کمکی از دستمان بربیاید، انجام خواهیم داد.
من معتقدم روشهایی که تاکنون برای جمع کردن مردم درتظاهرات انتخاب کرده ایم موفقیت آمیز نبوده است .ما باید از روشهایی استفاده کنیم که بتوانیم جمعیت بیشتری را با خود همراه کنیم ،مثلا اگر بگوییم ما میخواهیم درتاریخ فلان برعلیه گرانی تظاهرات داشته باشیم ؛اقشاربیشتری باما همکاری میکنند وطبقات بیشتری به ما میپیوندند ویا اینکه بگوییم چون برادران ما درارتش ونیروهای انتظامی نمیتوانند از حق خودشان دفاع کنند ،ما میخواهیم در یکروز خاص به حمایت از انها تظاهراتی داشته باشیم که دراینصورت آنها نیز حداقل درروز تظاهرات به ما حمله ور نخواهند شد . اما دستهایی درکار است تا تظاهزات مردم بجاهای موفقیت آمیزی نرسد !!! راه ها زیاد است که ما میتوانیم مردم را بخیابان آورده وسپس منظورخودمان که همانا آزادی زندانیهای سیاسی وگشاده شدن باب تظاهرات به وجود آیئ زیاد است که دست اندرکاران خود نمیخواهند .
hossein akbari / 13 May 2012