درباره نویسنده: Golshan Parnian

وارد آمدن خسارت به زمین‌های کشاورزی در مناطق سیل‌زده موجب نگرانی‌هایی پیرامون وضعیت محصولات کشاورزی در سال ۱۳۹۸ شده است. 

جوانی که با بازیافت بطری‌‌های پلاستیکی و رویاندن گیاه در آنها به چهره محبوب محله‌اش تبدیل شده.

«کابوسمان پابرجاست» روایت استعاره‌آمیز مصطفی پروین، از خشونت‌ها و نارضایتی‌های اجتماعی-سیاسی موجود در جامعه است.

از آغاز سال ۱۳۹۸ تاکنون هفت راس گوساله گوزن زرد ایرانی در پناهگاه حیات وحش دشت‌ناز ساری متولد شده‌اند.

«ورکانه» با این که در فهرست آثار ملی قرار دارد از گزند ساخت‌و سازهای غیرمجاز در امان نمانده است. 

براساس گزارش‌ جمعیت هلال احمر هنوز نزدیک به ۴ هزار نفر از سیل‌زدگان خوزستان در اردوگاه‌ها زندگی می‌کنند.

تاکنون سازمان بهداشت جهانی دو بار اهواز را به عنوان آلوده‌ترین شهر جهان معرفی کرده است.

با فرا رسیدن فصل گرما و فروکش کردن آب در مناطق سیل‌زده هزاران آب‌زی که از مخزن سدها سرازیر شده بودند تلف شدند.

در این دوره از «نمایشگاه کتاب تهران، بدون سانسور»، موسسه «ایران آکادمیا»، «انتشارات دنا»، «نشر عقل سرخ»، «انتشارات روناک»، «نشر فروغ»، «نشر ناکجا»٬ «نشر زریاب»٬ «اچ‌اند اس» و «شرکت کتاب» حضور دارند.

بیشتر مشکلات زندگی کوچ‌نشینی بر دوش زنان است. آنها با کمترین امکانات رفاهی بار زندگی روزانه را به دوش می‌کشند.

کشتی‌های به گل نشسته و ورود پساب‌های صنایع پتروشیمی فعال در آبادان و خرمشهر و فاضلاب‌های شهری از دلایل آلودگی اروندرود به شمار می‌آیند.

ساخت‌و‌ساز غیراصولی در محل‌های نامناسب شهر سنندج آسیب‌پذیری این بناها را در برابر حوادث طبیعی افزایش داده است. 

تپه‌های ماسه‌ای «قوم تپه» در طول هزاران سال به وجود آمده‌اند. برداشت غیراصولی ماسه، تپه‌های این منطقه را در معرض نابودی قرار داده است.

بازار تبریز با وسعت یک کیلومتر مربع، بزرگ‌ترین بازار سرپوشیده جهان است.

تخریب جنگل‌ها، قاچاق چوب و ساخت‌وساز غیر مجاز از عواملی هستند که حیات منطقه «حیران» را تهدید می‌کنند.

عده‌ای از سیل‌زدگان به قبرستان، بلندترین نقطه شهر، پناه برده‌اند.

زنان شالیکار از شرایط کاری عادلانه برخوردار نیستند و در هنگام بارندگی و بیماری نیز مجبور به کارند.

معلمی که همراه با کودکان عشایر کوچ می‌کند و برای آنها در چادر کلاس درس برپا می‌کند.

هزاران نفر از اعضای سندیکاهای کارگری در کشورهای مختلف به خیابان‌ها آمدند و خواهان شرایط بهتر کاری و حقوق عادلانه شدند.

در سال ۱۳۸۸ لنج‌سازی سنتی در یونسکو به ثبت رسید. اما دیگر «گَلّافی» نبود تا لنج‌سازی را دوباره برپا کند.