سهند آقایی

آدم اگر رود بود، وقتی که موج در موج چون نانِ بر تنور می‌بست زندگی، اسطورۀ آب را خشکانده...

قصیده‌ای از‌دست‌رفته از نظامِ پای اُشتران، خالی/وقتی که هر آدم/برای هر آدم/خونبارترین بهانۀ همراهی‌ست!