لالایی- برای نسرین ستوده

برای این زن باید نگران باشیم چون به جای حرفهای یامفت و دوزاری داره برای راهش و هدفش هزینه می ده. نه اینکه در بهترین کشورهای جهان نشسته باشه و چرند و پرند بگه . حیف این آدمها که از عمر و زندگیشون گذاشتند برای یه مشت ****

استفاده سیاسی از کودکان امروزه روز مد زمانه ما شده. سوریه را از الجزیره نگاه کن در صف اول تظاهرات کودکان سه چهار ساله با پیشانی بند سه رنگ ارحل، ارحل میگویند. دولت ومخالفان از انها به عنوان سپر انسانی استفاده میکنند. همه جا کودک ازاری و کودک کشی و مظلوم نمایی رسانه ای بعدش استراتژی سیاسی شده. سنگرها رفته داخل مهد کودک. سربازان به جای رفتن به پناهگاه میدوند داخل مدارس.همه برای رسیدن به پیروزی همه چیز را وسیله کرده اند. کودکان در آتشبازی بزرگان امروزه نقش بزرگتری از گلوله و آرپیجی و تانک و مسلسل بازی میکند.تازه گویا اجساد کودکان ارزش بیشتری دارد از ان بعنوان پیراهن عثمان بیرق تظلم میسازند.و انگار تنها چیزی که بزای سیاسیون و حکومتیها مهم نیست کودک است و تربیت کودک و جان کودک و حق حیات او.

چرا باید برای زنان اصلاح طلب گریه کنیم اما برای دیگران نه؟این چه زندانیست که اجازه ی فیلمبرداری هم به شوهر این خانم می دهند ؟جز این است که در بازی نمایشی بناست تا از این خانم و هم فکرانش یک اپوزیسیون جعلی اصلاح طلب بسازند تا جلوی برگزاری رفراندوم در ایران را بگیرند؟

روی پیشانی خانم ستوده چسبانده اند «زن اصلاح طلب» یا جلوی شما را گرفته اند تا برای دیگران گریه نکنید؟ حالا اساسا برای یکی شان گریه کنید یا صد تایشان چه توفیری می کند؟ آزاد می شوند یا تغییری حاصل می شود که حول برتان داشته؟ خانم ستوده یکی از ده ها مادری است که از کودکانشان جدا شده اند و زندانی اند جرمش هم وکالت و دفاع از زندان سیاسی بوده و می شود به عنوان نمونه و سمبل ستایشش کرد. حالا باید اصلاح طلبی را مثل آرم تیم فوتبال چسباند روی پیرهنش و شاکی شد چرا غصه این تیم را می خوریم نه آن تیم؟ واقعا که ما معرکه ایم

مرسی‌ مانای عزیز,
فرقی‌ نداره این خانم اصلاح طلب باشه یأ از هر گروهی دیگر، مهم این است که یک مادر از فرزندش دور شده،

ما ایرانیان به چه درجه‌ای از بی‌رحمی رسیدیم که اصل قضیه یادمون رفته، الحق که لیاقت محمود کوتوله و رهبرش را داریم.

خب تقصیر خودشه که وکیل شده و کارش به سیاست و ایدئولوژی وصل نمیشه. اگر مثل آنا چاپمن جاسوس ک. گ. ب. میشد، الان نون خود و بچه‌هاش تو روغن بود. آنهم نه روغن وارداتی مالزیایی، بلکه روغن خاویار اعلای روسی که با ودکا صرف میکرد.