ویرجینیا وولف همراه با جوزف کنراد و جیمز جویس و دی اچ لورنس از مهم‌ترین نویسندگان ادبیات مدرن انگلیسی‌زبان است. «خانم دلوی» از آثار شاخص اوست. این رمان را فرزانه طاهری به فارسی ترجمه کرده.
الاهیات روایت نوشته مانی پارسا جستاری‌ست در نقد این رمان از سه زاویه «زمان»، «تن» و «سلطه».
جستار مانی پارسا درباره «خانم دلوی» با چکیده این اثر به روایت پل ریکور آغاز می‌شود:
«راوی‌ِ خیالی همه رویدادهای داستانی را که نقل می‌‌کند در فاصله صبح تا شبِ یک روزِ زیبا از ماهِ ژوئن ۱۹۲۳ می‌‌گنجاند، یعنی چند سال پس از پایان جنگی که جنگِ بزرگ لقب گرفت. هرچه شیوه روایی نکته‌‌بینانه است، در عوض سیرِ حکایت ساده است. کلاریسا دَلُوِی، زنی کمابیش پنجاه ساله از جامعه اشرافی لندن، در شبِ نام برده مهمانی یی می‌‌دهد که حوادثِ آن اوج‌‌گیری و پایانِ حکایت را مشخص می کند.»
مانی پارسا می‌نویسد:
در خانم دلُوی راوی در مقام زمان همسان‌کننده عمل می‌‌کند؛ یا، به عبارتِ بهتر، در خانمِ دَلُوِی راوی، زمان است.»
جستار مانی پارسا:
«الاهیات روایت»، زمان، تن، سلطه: جستاری دربابِ خانمِ دَلُوِی