هر سال سیزدهم فوریه روز جهانی رادیوست. هدف از برگزاری چنین روزی این است که ارتباط بین فرستنده‌های رادیویی در سراسر جهان بهتر شود و همچنین دسترسی به اطلاعات تسهیل گردد و امکاناتی برای گسترش آزادی بیان در سراسر جهان فراهم آید.
رادیو در عصر دیجیتال به یک رسانه گسترده با مخاطبان بسیار زیاد بدل شده است. رادیو در کشورهای دورافتاده‌ای که به اطلاعات آزاد دسترسی ندارند، یا در کشورهایی با حکومت‌های خودکامه، یا در کشورهای جنگ‌زده و همچنین در شرایط بحرانی دیگر مانند وقوع فجایع طبیعی می‌تواند اطلاعات ضروری را در اختیار انسان‌ها قرار دهد، تلاش‌های آزاداندیشان و کنشگران مدنی و همچنین نیروهای کمک‌رسان را با هم هماهنگ کند و چه بسا حتی جان انسان‌ها را نجات دهد.
آلکساندر تیشما، نویسنده مجارستانی می‌نویسد: «باز هم جنگ درگرفته است و مردم بیشتر به رادیو گوش می‌دهند. از بلندگوی رادیو صداهای گوناگون با زبان‌های مختلف با خش خش امواج رادیویی در هم می‌آمیزد. برای همین باید صدای رادیو را کم کرد و گوش را به بلندگو چسباند. زیرا شاید همسایه‌ها صدای رادیوی بیگانه را بشنوند و در این صورت بعید نیست که به جرم شنیدن رادیوی بیگانه بازداشت و شکنجه و کشته شوی.»
بسیاری از ایرانیان که سال‌های بعد از کودتای ۲۸ مرداد و سال‌های انقلاب را در یاد دارند، با این تجربه به‌خوبی آشنا هستند.
تاریخچه رادیو اما با پیدایش تلفن و تلگراف در سال‌های نخستین قرن بیستم و پیشرفت علم فیزیک و پیدایش آنتن و گیرنده‌های رادیویی درآمیخته است.
اولین فرستنده عمومی رادیو در ایران در ۴ اردیبهشت ۱۳۱۹ در تهران با نام «رادیو تهران» آغاز به کار کرد.
رادیو زمانه روز جهانی رادیو را به همه همکارانش در سراسر جهان، به‌ویژه همکاران فارسی‌زبان و کوشندگان آزادی بیان و حقوق مدنی در ایران و افغانستان و تاجیکستان و در هر کجا که هستند تبریک می‌گوید.