اسماعیل جلیلوند – در روزهایی که شنیدن پاسخ‌های مسئولانه و شجاعانه از جانب سیاستمداران تقریباً حکم کیمیا را پیدا کرده است، خبرنگاران مستقل، که هدف راست‌نمایی حقایق در عالم سیاست و حواشی آن را دنبال می کنند با دشواری‌های فراوانی روبه‌رو هستند.
شاید این دشواریها برای همه خبرنگاران مشابه نباشد. به عنوان مثال خبرنگاران ایرانی منتقد، نه تنها مجبور به تحمل ریسک بالای شغلی در کشورشان هستند، بلکه گاه از امنیت روانی و جانی لازم برای زندگی هم برخوردار نیستند. این وضعیتی است که مشکلات خبرنگاران را نه تنها برای پیگیری اهدافشان که حتی برای از یاد نبردن این اهداف دچار مشکل خواهد کرد.
در پیوند با همین دشواریها و حاشیه‌های آن و چگونگی مقاومت یک خبرنگار در مقابل آنان با مسیح علی‌نژاد گفت‌وگویی کرده‌ایم. او در خارج از ایران می‌کوشد از فضای آزاد برای گردش اطلاعات حداکثر استفاده را ببرد و اهداف خود را به عنوان خبرنگار دنبال کند.
متن کامل گفت‌و‌گو را می‌توانید در اینجا بشنوید:
در ایران و در جماعت ایرانی خبرنگار به مفهوم واقعی آن نداریم.****. سمپاتیزان یک گروه و یک دار و دسته شناخته شده است. که در پوشش خبرنگاری خبرسازی میکنند. خط و ربط شناخته شده دارند آمیخته با منافع مافیایی درشبکه های حزبی .انگیزه هایشان از سر منافع یا کینه وری است. تنها چیزی که متاسفانه براشان مهم نیست واقعیت و خبر است.
کاربر مهمان / 20 October 2012
در کجای دنیا داریم؟ رسانه های جمعی جهانی وکارمندانش بخشی از سیستم سیاسی را تشکیل میدهند
نوش آفرین / 23 October 2012